Adieu à Amin

Ik kwam de zaak binnen. Het belletje kondigde prompt mijn aankomst aan. Er was een tijd dat ik er nog van schrok, maar die is al lang vervlogen. Ik was de zaak al zo vertrouwd geraakt dat ik elke minuscule verandering opmerkte. Amin had de kazen een andere volgorde gegeven. Al die tijd dat ik er kwam stonden ze in één bepaalde volgorde en nu waren ze anders.

"Je hebt de volgorde veranderd", zei ik, met een vol vertrouwen dat Amin mijn stem zou herkennen. Ik ging er genoeg. Als je het gevoel hebt dat de muren van je kot je achtervolgen, dan ga je naar overal anders om te gaan studeren. Bij mij was dat Amin's café-tearoom. Het was dicht en goedkoper dan eender welke koffie bar in de stad. Het was eigenlijk niet echt een bar, meer een soort kruidenierswinkeltje waar je alles kon krijgen van broodjes tot kruiden tot charcuterie. Ik kwam er voor de koffie en de leuke sfeer. Die was er geweldig. Altijd wel iemand binnen en Amin die altijd vol in de weer was. Vaak was het een ganse middag ontzettend druk. Wanneer het rustiger werd, zuchtte hij eens goed en keek hij opgelucht in zijn zaak van aan de toog. Het was de plaats waar hij het overzicht had van de zaak. Ik vroeg me af of hij die plaats minde of net niet. Als hij zin had, sloeg hij een praatje met wie er aan de schammele tafeltjes zat. Anders zette hij zich aan de kruk die overdag onder de toog stond weggesjouwd. Vaak kreeg ik gratis en voor niets koeken en andere zoetigheden bij mijn koffie. Telkens iemand binnenkwam, sloop de lucht binnen en liet deze de uien boven de kassa lichtjes schommelen. Amin hoorde mijn zin en sloeg van achter zijn vliegengordijn een blik naar de deur, alsof om 2u 's nachts het belletje rinkelde. Hij herkende mijn gezicht.

"Ja, het verkocht niet meer genoeg." zei hij, even trots als altijd.

"Je hebt het in geen jaren veranderd. Was dat zo verlieslatend dan?" vroeg ik hem, geïntrigeerd met het idee dat die volgorde zijn verkoop zo zouden doen stijgen.

"Waar bemoei jij u eigenlijk mee? Zit jij niet nog op de schoolbanken?". Hij glimlachte direct nadat hij het zei. Nu stond ik bijna vlak voor hem, aan de open zijde van de toonbank. We omarmden elkaar. Ondanks het toch wel grote leeftijdsverschil voelde het alsof we al jaren beste vrienden waren. We kenden strikt gesproken niet zo heel veel van elkaar. Ik wist dat hij een van Marokkaanse afkomstige verkoper was, die als je niet oplette je de lucht in zijn zaak nog kon verkopen. Zo'n praatjesmaker was hij wel. Hij sprak feilloos Marokkaans, Frans en wat komiek Engels. Zijn Nederlands had hier en daar wel nog een ruw kantje, maar dat merkte je het gros van de tijd niet eens. Over het middaguur trok Amin altijd een kleine twintig minuutjes, half uurtje naar de achterkant van de zaak om er te bidden. Het was iets wat de meeste klanten wel wisten en rond dat uur ook even geduldig waren. De vaste klanten die er uren bleven, bestelden een koffietje of twee extra net voor hij vertrok. Hij had me ooit eens verteld dat hij zijn Marokkaanse gebruiken in ere wou houden. Zijn gebedsmomenten brachten klaarheid in zijn dag en geest, zei hij, iets waar ik jaloers op was. Nu had ik het geluk dat ik die klaarheid kreeg in zijn zaakje. De zaak bracht mij tot rust en ik kon er orde scheppen in mijn verplichtingen en hoe ik de dingen zou aanpakken.

Hij had een familie in Marokko wonen en verkocht hier om hen te onderhouden. Het was zijn grote droom om ze naar hier te kunnen krijgen, maar zo makkelijk was dat niet. Er stak een berg papierwerk en een stuk of drie norse, Vlaamsgezinde ambtenaren tussenin zijn familie en hem. De Middellandse Zee was nog het makkelijkst te overbruggen, leek het hem. Een foto van zijn mooie gezin in een lichtgrijs kader hielpen hem door de moeilijke momenten. Er was een hoop geld voor nodig om zijn gezin hier te krijgen en de huidige regering en hun venijnige testen om te mogen blijven maakten het daarenboven nog moeilijker. Heel veel kon hij waarschijnlijk niet terugsturen elke maand. Het was een succesvolle zaak, maar Brussel was pokkeduur en sloeg je de kluiten uit de broekzakken. We hadden het er al kort eens over gehad, maar toen had ik het opgebroken omdat ik naar de les moest.