Once upon a love story (Janerome)

10 (New start)

"Jane sorry"

"For what?" matapang ko pang tanong sakanya.

"For everything I've done." sagot niya.

"Sorry for what you'ved done?"

"I'm sorry for things that hurted you so much. Sorry for leaving you behind, and I am really sorry because I didn't fight for us. If I could only back that times, I would do anthing just to prove to you that I really loved you."

"Alam mo ba yung feeling na hindi mo alam kong iiyak ka or what? Yung feeling na hindi mo alam yung dahilan pero nasasaktan ka pa rin. Iniwan mo ako ng walang dahilan, you'ved gave so much pain to me. You've hearted me so much, I cryed so many times and all of the pain that you've cause me here I am behind you telling you that. Even you hurt me, you leave me, you did not care for may feelings, here I am still loving you with no reasons." habang sinasabi ko ang katagang ito, ito ang luha ko patuloy lang sa pag agos walang tigil walang preno.

"I'm sorry!" tanging sagot at niyakap ako nang napakahigpit.

Ganito nalang tayo Jerome, sana wag ng matapos ang araw na ito.

.

2wks after:

New start, new beginning. Sana wala ng problema pa, pero alam naman ang problema ay parte na nga buhay yan.

Pagkatapos ng Camp, nagbago na ang lahat.

"Jane!" tawag saakin ni Lester, kasama si Ella. "Bes nakita mo ba si Franz?" tanong naman ni Ella, habang nakapulupot sa boyfriend niya. Gezz! Kinikilig ako sa lovelife ng couzin=bestfriend ko.

"Kasama niya si Jee."  sagot ko habang inaayos ang libro ko.

"What? Pumayag ka?" hestirical niyang tanong. "Pinayagan mo ang baklang yun na isama sa love of your life?" natatawa naman si Lester sa reaksyon ni Ella.

"Bakit hindi? Oa ka! Bumili lang yung mga yun." paliwanag ko. "Tara, sundan na natin sila." aya ko, saka naglakad palabas ng room.

Habang naglalakad kami ay napansin kong may mga lalaking papalapit saakin at may mga hawak na bulaklak, anong meron? Debut ko ba? 16 palang kaya ako. Tumingin naman ako sa likod ko at kitang kita kong nakatigil sila ella.

"Ano to kuya?" tanong ko. Pero hindi man lang ako sinagot, kung paghahampasin ko kaya ang mga ito?

Bigla tuloy akong nakaramdam ng kaba. Maglalakad na sana ako ulit ng biglang may pumalibot saaking mga varsity player. Yeah! Kilala ko na ang may gawa nito.

"Nagustuhan mo ba?" pacute pa niyang tanong.

"Alam mo bang kulang nalang maghihinala na akong mayroon kang pabrika ng bulaklak. Parang nung isang araw lang ganito ah."

"Ayos lang yun, para naman sa mahal ko eh." paliwabag niya kaya namab nagsigawan ang mga tao.

"Ikaw! Bakit ba ang sweet mo? May ginawa ka bang kasalanan ah?" tanong ko sakanya sabay yakap. "Mahal kita."

"Mas mahal kita."

Tama kayo, kami ba ulit at this time sisiguraduhin kong hindi na kami maghihiwalay. Naglakad kaming magkahawak ang kamay kasabay sila Ella at Lester pati na din si Franz.

"Bro! Hatid ko ba siya ah!" pagpapaalam ni Lester.

"Ge. Hatid ko na din ang mahal ko eh." osge ako na ang kinikilig sa tawag niyang mahal ko.

Nagiba narin ng daan si Franz kaya kami nalang ang naglalakad pauwi. Malapit lang naman eh, at ang alam ko ngayon ang dating nila Mommy.

"Mamimiss kita mahal ko." paglalambing niya. "Hindi nanaman kita makikita."

"Oa mo naman mahal ko, bakit magkikita pa naman tayo bukas ah." sagot ko naman. Siguro para na akong kamatis.

"Ganun kasi kita kamahal, kulang ang buong araw na hindi kita makikita."

"Tse! Akala ko ba dadating na ang mommy mo?" tanong ko sakanya.

"Next week pa mahal ko." sagot niya.

"Sge, dito na ako mahal ah. Mag ingat ka okay." pagpapaalam ko.

Hinalikan naman niya ako sa noo.

"Mahal na mahal kita ah, wag mong kakalimutan okay."

"Mas mahal na mahal kita." sagot ko sakanya.

Pagkaalis niya ay pumasok na ako sa loob, sakto namang nadatnan ko si Mommy.

Agad ko siyang sinalubong ng yakap, yeah right si Mommy lang ang nandito.

"San po si Dad?"

"Your dad is Singapore darling"

"But mom nah promise kayo saakin na pagkatapos ng trip niyo sa Canada uuwi kayo dito."

"Kaya nga nandito ako diba?" sagot ni Mommy saka niyakap ako. "Intindihin mo nalang Daddy mo Jane."

"Lagi namang ganyan si Daddy he doesn't know na minsan nasasaktan na niya ako. He always told me na uuwi siya pero hanggang ngayon wala parin natutupad." naainis kong paliwanag.

"Elizabeth alam kong naiintindihan mo kami ng Daddy mo, awag ka naman sanang mapagod."

"I don't know Mom. Sometime I feeled

tired to be your daughter." sagot saka naglakad paalis.

I dont know pero minsab nakakadissapoint na, puro nalang kasi promise, wala namang nangyayari. Hindi ba nila nararamdaman ba kailangan ko din ng gabay nila. Kahit nga pag wala sila dito, ni tumawag man lang o kumustahin ako hindi na nila magawa. Ang alam lang nila ay ang business nila, minsan nagsisisi akong maging Enriquez.

Buti nalang at nandyan ang mga kaibigan ko pati na din ang boyfriend ko, sa ngayon sila ang nakakapagpasaya saakin.

PS: Vote lang po kayo. Last update ko na ito.