Crossroads [SC SERIES #1]

Kabanata 27: I'm Here

[Nhelandrie's POV]

"Take it, sige na." Pamimilit ni Klare.

"No, I won't. That's final," iling ko.

"This is an order, Nhelandrie. Alalahanin mo, 'di pa natatapos ang one-month punishment mo." I rolled my eyes. Heto na naman tayo, nagiging Vice President siya kapag nagmamatigas ako.

"Fine, fine. Heto na." Laglag ang balikat kong nilagay ang mga damit at sapatos na binili niya para sa akin sa loob ng maleta ko.

My sanction ends tomorrow. I don't know if I have to be happy about it.

"What's your problem?" Tanong niya nung makita ang nakasimangot kong mukha habang tinutulungan ako sa pag-empake.

"Itanan na lang kaya kita-Ah!" Agad akong nakatanggap ng batok.

"Umayos ka kung ayaw mong mapaalis sa bahay ko ngayon."

"Ito naman, hindi mabiro." Pagbawi ko sa sinabi ko habang hinihimas ang batok ko. Simula kagabi ay naging sadista na siya.

Pinitik niya kanina yung tenga ko nung hindi ko gustong kumain ng prutas at sinipa niya naman kanina ang paa ko nung nagbibingi-bingihan ako kanina at ayaw kong ibigay sa kanya ang remote.

Buti sana kung sa kama siya sadista-

"Pervert," nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. Tiningnan ko siya at pinanliitan niya ako ng mata.

"What?"

"It's all over your face, dummy. Ayusin mo na yan at para makapagpananghalian tayo."

Lumabas na siya ng kwarto ko. She's comfortable with me, I can say that... but I don't want her to get 'too' comfortable. It might end up hurting her someday.

'...Think carefully bago pa siya mawala ulit sayo.'

Mariin akong napapikit nung maalala ko na naman ang mga salita ni Jaden. Sa pagpikit ko ay hindi ko inaasahang makita ang mukha ni Klare... nakahandusay sa lupa at naliligo sa sariling dugo.

"Fuck!" Sinabunutan ko ang sarili. Why do I keep thinking things?! Naramdaman kong bigla na lang akong pinagpapawisan kahit malakas ang AC sa loob.

What if... what if history will repeat itself? I can't afford to lose Klare. Not her... I don't think I could ever find the reason to live again without her.

.

"Is this goodbye?" Malungkot na ngumiti si Klare sa akin.

"Nope, it's not. Goodbye's will never exist between the both of us." Kuminang yung mga mata niya sa sinabi ko. Mahigpit ko siyang niyakap... na parang ito na ang huling pagkakataong makikita ko pa siya muli, huling pagkakataon para mayakap siya. I'm sorry, Klare.

"Hey, why are you crying? You said that goodbye's won't exist, but why acting like this is the last time you'll ever see me?"

Mabilis akong kumawala mula sa pagkakayakap sa kanya at pinunasan ang mga luha kong hindi ko namamalayang tumutulo na pala.

"It's just that... I love you," ngumiti siya ng malapad.

"Wait for me until I could say the same thing." I confidently nodded. I will always wait.

Nung dumating na ako sa bahay ay tinulungan ako ni Dad na i-ayos ang mga gamit ko at nung hapunan ay parang nasa showbiz ako sa dami ng tanong nila.

"Kayo na ba ni Vice President?"

"Ano ang ginagawa niyo dun? Bata pa ako, Nhelandrie, para maging Lola."

"Akala ko bawal yun?"

"Pinahirapan ka ba niya? o siya pa ang nag-alaga sayo?"

Bumuntong-hininga ako at walang-ganang kumain habang pinapakinggan pa rin ang mga tanong nila.

"I love her." Those three words made their tongues swirled in agape.

"That's all I want to say, if you'll excuse me." Tumayo ako at lumisan na nang dining.

Pumasok ako sa kwarto kong isang buwan ko nang hindi nasisilayan. I don't miss my room at all. I rather just sleep on the sofa with Klare as my pillow. Ilang oras ko pa lang siyang nakikita ay nakaramdam agad ang sistema ko nang pagkasabik na makita siya muli.

Umiling ako, i'll just dragged her into shits. Simula nung dumating ako sa buhay niya, I realized na madami ang nangyari and I know it's not that fun in her part. Pinaghihinalaan na siya ni President and even her sister went to her house to face her off. Palagi na siyang nagkaka-late dahil sa akin. Dahil din sa 'kin ay nag-develope siya ng procrastination.

I don't want to completely ruin her life, so i'll just stay on the sidelines.

.

[Klare's POV]

I stopped having nightmares and I felt hope when I woke up the next day. Everything is different than the life that I had before and Nhelandrie helped me.

"Good morning, Vice President."

"Good morning." My voice is still serious as ever but I purposely let them see the genuine short smile on my lips.

Napataas ang kilay ni President sa inasta ko. I didn't step back nor stumbled by his stare. I sent him a mischievous grin that made him smirk.

"You're unbelievable, Vice President."

"Tell me, President, do you hate me?" Mabilis itong umiling sa sagot ko, "you shouldn't be asking that. We grew up together and there's no reason to hate you."

"I want to be happy." Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko nung malapit na sana akong pumiyok.

"Is this about Mr.Aguilar?" Malalim ang kanyang boses pero alam kong iniintindi niya ang sitwasyon ko.

"Yes, President. I finally found a reason to be happy."

"I don't see any reason for you not to be happy but the rules, Vice President, I know you're aware of that. It's either magre-resign ka sa posisyon mo o si Mr.Aguilar ang magta-transfer ng school." Malapad akong ngumiti. I can't fully explain how happy I am. Ang gaan sa pakiramdam.

"We already talked about it. Thank you, President. I'll be forever grateful to you." Sinuklian niya ang ngiting ibinigay ko.

I can't wait to tell Nhelandrie about this!

.

[Nhelandrie's POV]

"Hey, what's wrong?"

"Kanina ka pa maputla, Nhelandrie."

Nag-aalalang pag-usyuso ni Mexie at Prince habang naglalakad kami papunta sa quadrangle kung saan may announcement tungkol sa nalalapit na JS prom.

"... All of the information including the dress code will be distributed individually..."

The President stood there with a pretentious smile that deceived everyone.

"Ano pala ang ganap sa inyo ni Vice? Madami ang chismis tungkol sa inyo."

"Diba natapos na ang parusa mo?"

Hindi ako umimik at nakatuon lang ang tingin ko sa kanya... ang buong atensyon ko. She's great that i'll do anything for her and now, I fully understand why she can't do the same for me. Our feelings are not mutual. Ang mga mata niya ay kumikislap habang pinapanood si President na hinahayag ang announcement. Those stares that she never even once used to look at me. Parang si President ang pinakaimportanteng tao para sa kanya.

Sino nga naman ako? I'm just her slave and she's my master, she only see my worth whenever she needs me. Like right now that she's standing high than anyone else, her eyes didn't even bother to search for me.

I'm here, you know...