Utançla Dans

15. Konser

Bu yolculuk hiç bitmemeliydi.. Sinir strese, derde, tasaya, kötüye dair ne varsa hepsi silinip gitmişti sanki bu kısacık zaman diliminde. Bu.. bu şahane bir şeydi, olmasını umduğumdan daha da keyif verici, daha da huzur doluydu. Yolların beni çektiğini hep hissediyordum ve şimdi kısa da olsa bunu tadabildiğim için çok mutluydum. Şarkı bilme yarışmamızda Matt resmen beni 7'ye 4 eziyordu, nasıl benden önce tahmin edebildiğini aklım almıyordu, beni çok şaşırtmıştı ama bunu sorun etmiyordum, sadece keyfini çıkarmaya çalışıyordum ve o da beni kızdırmıyordu. İçimden geldiği gibi her şarkıya katılıyor, gülüyor, bağıra bağıra söylüyordum bazen coşkuya kapılıp. Matt yolculuk boyunca sessizdi, yola dikkat ettiğinin farkındaydım ama sessizliğinin sebebi beni izlemesiydi, beni incelediğinin farkındaydım, mutlu olduğum için onun da mutlu olduğunu hissediyordum, gülmemi istiyordu, ben güldükçe o daha çok gülüyordu. Çoğu şarkıyı birlikte söyledik, güldük, kahkahalar attık, bazen birbirimizle uğraştık, çokça göz devirdik ve her şey mükemmel gidiyordu. Hatta bir ara Ann'in fotoğraf makinesini alıp onun o mükemmel yan profilini ölümsüzleştirdim, çıktısı hemen elime ulaştığında fotoğraf inanılmaz hoşuma gitti, kime gösterseniz ilgisini çekerdi, bu çocuk,aksi mümkün değildi.. ah! Bu çocuk! Daha fazla konuşmak istemiyordum..

"Charmaine!" diye yakındı fotoğrafını çektiğimde, yine oklar ona dönünce huysuzlanıyordu.

"Tanrım çok güzel çıktı Matt! Film yıldızı gibisin." diye kıkırdadım, gerçekten de öyleydi, ben artık anlatacak yeterli kelime bulamıyordum.

"Çok beğendiysen sende kalsın." hımm, ağzımı arıyordu.

"Elbette bende kalacak, bugünün anısı." kıkırdadım, bencillik mi yapıyordum? Ama bu fotoğraf bende kalmalıydı, yani.. Ben çekmiştim, özel hissettirmişti, ben böyle şeylere çok değer veriyordum.

"O zaman ben de senin fotoğrafını çekeceğim, yok öyle tek taraflı." hafif pembeleşmiş yanaklarıyla bana yan bakışlar atıyordu.

"Çekmeni istiyorum! Matt, filmlerdeki gibi ayağa kalksam garip mi olur?" ah, küçücük bir çocuktan farkım yoktu, illa ki bunu yapacaktım.

"Olmaz elbette, kollarını aç ve rüzgarı yüzünde hisset, bayılacaksın." o güzel gözlerden gelen rahatlatmadan sonra korkar mıydım? Asla. Bana nasıl güven verdiğini biliyor muydu acaba? Ya da ben biliyor muydum? Ona ne kadar çok güvendiğimi ben bile anlayamıyordum, her seferinde şaşırıyordum. Fotoğraf makinesini ona verdim ve arabayı biraz yavaşlatmasının ardından ayağa kalkıp dediğini yaptım, Tanrım! Bu his.. çok başkaydı. Yolculuk yapmak mükemmel bir şeydi, bu rüzgarı yüzümde hissetmek paha biçilemezdi. Belki birçok insan için bunlar çok basit şeylerdi ama beni mutlu eden bunlardı. Kollarımı yana açmış deli gibi kahkaha atarken rüzgarın saçlarımı aynı hizada savurup düzeltmesine yardımcı oldum elimle, zaman geçsin istemiyordum, hep orada kalmak istiyordum. High By The Beach söylerken kendimden geçmiştim ve fazla kaptırdığımı düşünüp utansam da kendime engel olamıyordum. Matt'i unutmuştum bile, fotoğrafımı çektiğini bile unutmuştum, yüzünde kusursuz bir bakış ve göz kamaştırıcı gülümsemesiyle beni izlediğini gördüğümde resmen başım döndü ve geri oturmak zorunda kaldım.

"Hep böyle mutlu olacaksan seni istediğin zaman, istediğin yere götürebilirim." ciddiydi, gülümsese de ciddi bakıyordu.

"O kadar mutluyum ki Matt, bütün mutluluklar üst üste gelmiş gibi hissediyorum!" yok, bu duygular içimden taşıyordu. Dürtülerim engel olunacak gibi değildi, her şey onun sayesindeydi, her mutluluğun sebebi oydu, içimden ona bir teşekkür öpücüğü vermek geldiğinde kendimi durdurmadım, istesem de yapabileceğimden emin değildim zaten, o yana kıvrılmış hafif gülümsemesiyle yola bakarken yanağını küçücük bir öpücük kondurdum, gamzesini hissettim. Bunu hiç beklemediği ortadaydı, hiç bu kadar ani kızardığını da görmemiştim ama gözlerindeki parlamaya anında şahit oldum.