BABAMIN EMANETİ

Bölüm 51-Toplantı-

Kapıyı ilk önce tıklattım. Sonra duymayacağını düşünüp zile bastım. Yedek anahtarım vardı aslında ama ayıp olur diye öylece eve dalmak istememiştim. 

Bir kaç saniye bekledikten sonra kapıyı açtı. Beni görür görmez derin bir iç çekti. 

"Gelmezsin sanıyordum." dedi direkt. 

Dün gece beni arayıp, bir sürü mesaj atan o değilmiş gibi..

"Beni aradın." dedim. Sonra içeriye girdim. Ev düşündüğümden daha temiz ve düzenliydi. 

"Sorun yok değil mi Efe?" diye sordum. O da arkamdan kapıyı kapatıp gelmişti. 

"Sadece seni merak ettim." dedi.

"Neden?" diye sordum. 

"Annenle olanları duydum." dedi. 

Bunu nasıl yapabiliyordu?

"Kuşların iyi çalışıyor." dedim alayla. Koltuklardan birine oturdum.

"İyi olduğunu görmek beni sevindirdi." dedi. "Çay ister misin?" diye sordu sonra.

"Çayın var mı?" diye sordum. 

Gülümsedi. "Hemen getireyim."

Bir dakika içinde elinde iki kupa çayla geri geldi. 

Efe Taşkın.. Bana çay servisi yapıyordu. Şaka gibi.

"Önümde ki sehpaya bıraktı. Sonra tekli koltuklardan birine geçip oturdu.

"Gördüğüm kadarıyla burada rahatsın." deyip çayı elime aldım. 

"Her yerde sen varsın." dedi. "Rahat etmemek mümkün değildi."

Başlamıştık yine. 

"Ne zaman gitmeyi düşünüyorsun?" diye sordum. "Anlaşmamıza göre yarın son gün."

Ofladı. "Ne çabuk geçti."

"İşlerini halletmişsindir umarım. Gitme fikrin hala geçerli değil mi?"

Çayından bir kaç yudum içti. "Gücüm yerine geliyor gibi." dedi. "Bana borçlu bir kaç kişiye ulaşabildim. Onlardan destek bekliyorum."

"Yarın buradan gideceksin Efe." dedim net bir şekilde. Çayı hiç içmeden sehpaya geri koydum. "Karan öğrenecek diye korkar oldum. Zaten aramız kötü bir de bunu öğrenirse..."

Çenemi asla tutamıyordum değil mi? 

Efe ye neydi sanki bu dediklerim. 

Karan'la sorunum olduğunu söylememem gerekirdi!

"Devam et." dedi Efe sustuğumu görünce.

"Yarın gitmen lazım." dedim konuyu uzatmamak için. 

"Demek Karan'la ayrıldın." dedi eğlenerek. 

"Bu seni ilgilendirmiyor." dedim gözlerimi devirerek. 

"Aptal bu çocuk." dedi. "Seni nasıl bırakabilir?" 

"Bizi bırak." dedim sertçe. "Dediğimi anladın değil mi? Yarın gidiyorsun."

"Tamam." dedi. Hiç beklediğim bir tepki değildi. Çok çabuk kabullenmişti. 

"İyi." dedim. "Basit oldu."

"Sen  ne istersen yaparım." dedi. "Gidecek bir yerim yok ama sorun değil. Hayatta bir şekilde kalırım. Bana yardım edeceğin kadar ettin zaten."

Duygu sömürüsü mü yapıyordu bana?

"Üzgünüm Efe ama benim de çok derdim var." deyip ayağa kalktım. "Kendi derdim başımdan aşkın zaten. O yüzden artık senden ayrılmamız gerek. Bu sorumluluğa girmek istemiyorum artık."