Klaar...

Deel 1: De dood

"Mama kan je me de mascara aangeven.." Zeg ik vragend. "Wil je wel make-up op naar.. Je weet wel" Ik krijg weer van die stomme tranen in mijn ogen. "De begrafenis bedoel je?" Zeg ik verdrietig. "Ook" zegt Mama. Huilend val ik in haar armen. "Wat moet ik nou zonder Camilla?" Mama heeft medelijden met me. Dat zie je gewoon. Maar ik ben niet vermoord. Ik heb er alleen maar mee te leven.. En dan komt er ook nog bij dat op een dag ook ik vermoord word. De dader wil ook mij vermoorden.. En hij of zij is nog niet gepakt. Na 10 minuten zijn we klaar.
"Mam gaan we nou?" Mama knikt en samen stappen we in de auto..
••
"We zijn er, Liefje" zegt mama glimlachend. Ik knik glimlachend. Maar vanbinnen breek ik als ik de kist in de auto zie liggen. Hoe kon dit gebeuren. Hoe kan er dat de politie dit niet heeft gezien? En dat de dader nog vrij loopt. Een traan glijd over mijn wang. Ik loop naar voren waar Joy staat. Joy is ook wel een goeie vriendin van me. Maar ze is anders.. Anders dan mijn Camilla. "Hoi Joy" zeg ik. "Hee.." Ik hoor dat Joy heel verdrietig is. Samen overleven we deze kutdag.. (Sorry voor taalgebruik) Ik ben zo blij dat ik Joy nog heb. Al is ze niet Camilla. De lange preek gaat beginnen. Stilletjes luisteren we naar de moeder van Camilla die in tranen is uitgebarst. Maar ze praat wel verder. Ze is sterk. Dat je zelfs de begrafenis van je enige dochter kan overleven.. Ik had het niet gekund.. Na alle preken mogen we weer gaan. Maar mama en ik gaan niet. We blijven nog even in de kantine.. Iets verder weg. Er klinkt vrolijke muziek. Waarom zo vrolijk? Er is iemand vermoord. Dan zie ik een iets oudere man staan. Hij is helemaal in het zwart en ik zie dat hij een pistool heeft. Net op het moment dat ik me wil verstoppen klinkt een schot. Ik hoor dat de man om me roept. Niemand verraad me. Mijn hart klopt hard. Niemand is een verrader. Ik doe mijn capuchon op.. Net op dat moment hoor ik de man op mijn schouder tikken.. Ik ben er geweest