The Secretary of Mr.Dark Maximo(Complete ✅)

Chapter thirty three- sick

Nakatitig lang kami sa isat isa, sa isang malamig na gabe, sa tahimik at madilim na parke nakatitig kami sa isat isa na para bang mundo namin ito.

Na para bang pag aari namin ang isat isa, the way he look at me, he express so many emition that I never seen before.

"Napaka ganda mong tingan, Justine Kate." Mahinang saad niya na tama lang na marinig ko,

"Napaka gwapo mo rin tingnan, Dark." Mahinang saad ko,

Tipid na ngumiti siya. Ang kaninang duyan na nag s-swing ay nakahinto,

"You make ma feel better when you're my side, so please. Don't leave me," naguguluhan tiningnan ko siya,

"Hindi naman po kita iiwan," ani ko. Ang kaninang may kislap sa mga mata ay ngayon ay malungkot na.

"Don't leave me," may pumatak na isang butil ng luha sa mga mata niya kaya napatayo ako at agad na pumunta sa kaniya.

"Dark," naguguluhang hinawakan ko ang kamay niya,

"Don't leave me," he cried.

Hindi ko alam kong anong gagawin ko, naguguluhan ako kung bakit ganito ang inaakto niya sa akin.

Dahil siguro sa pagkataranta at niyakap ko nalang siya. Nakaluhod ako ngayon sa harap niya habang nakabaon ang muka niya sa bandang leeg ko.

"Shhh," pagtatahan ko sa kaniya.

Naiiyak rin ako dahil sa naririnig na hagulhol mula sa kaniya,

"Tama na, Dark. Huhuhu, naiiyak din ako, e." Ramdam ko yung sakit sa bawat hikbi niya.

"I'm--s-sorry, don't--leave me please." Sa pagpatak ng luha ko ay siya ring pag bagsak ng malakas na ulan.

"Sir, let's go na po. Umuulan na kasi," pero patuloy parin siyang umiiyak habang nakabaon ang muka sa leeg ko.

Napa buntong hininga nalang ako, ulan lang naman ito, ang importante nadadamayan ko siya. Mas gusto kong nakikita siyang seryuso at masungit ang aura kaysa sa ganito, hindi ko alam pero ang sakit lang sa pakiramdam.

"Nandito lang ako," from now on, nandito lang ako sa tabi mo, dadamayan ka at hindi ka iiwan.

Mas lumalakas pa ang ulan pero itong kasama ko ay parang hindi ata nararamdaman na umuulan, nilalamig narin ako pero okay lang, ayuko namang iwanan siya dito o istorbohin man lang ang nararamdaman niya.

Ilang minuto pa ang tinagal namin do'n, bumahing ako dahil sa lamig, hindi niya nga talaga ata alam na umuulan dahil sa akopado ang isip niya. Tsaka lang siya nag angat ang pagod niyang mata sa akin,

"I'm sorry," walang buhay niyang saad.

"It's okay, are you okay now?"

"Hmmm," tumayo siya at inalalayan din akong tumayo.

"I'm sorry, naulan ka pa sa kakahintay sa akin," aniya at naunang naglakad.

Nakasunod lang ako sa kaniya, hindi inalintana ang ulan at lamig. Ano kayang iniisip niya ngayon? Basang basa siya, baka lagnatin to, mukang hindi pa naman sanay ’to mabasa ng ulan.

Tumakbo ako para maabutan siya,

"Uhmm, sir...towel po," iniabot ko sa kaniya ang towel na dala ko, lagi akong may dalang towel sa bag ko. Nasanay lang dahil kay Darklyn dati.

"What is that?" Seryuso niyang tanong.

'Towel' - _ -

"Pamunas po, punasan mo muna yang buhok mo, para naman matuyo kahit papano. Para hindi ka po, lagnatin." Pero tinitigan niya lang ito at nag lakad ulit.