Flikken Maastricht - In het kort gezegd

Dagmar - Deel 1

A/N: Even vooraf, hebben jullie de mooie nieuwe covers van dit boek en dat van Water op de Maan al gezien? Gemaakt door Marleenh20. Mag ook even genoemd worden! :)

'Wolfs, ze is hier! Ze is beneden, ik heb haar.' Voorzichtig streek ze wat haar uit het gezicht van het meisje. 'Hé, hé Dagmar? Het is oké. Ik ben Eva van de politie, ik kom je helpen. Je bent veilig nu.'

Het zesjarige meisje, dat met een ketting rond haar enkel was vastgebonden aan de spijlen van een metalen bed, liet haar hoofd voorover vallen tegen Eva's schouder aan. Haar lichaam was volledig gespannen en door het plotselinge gewicht moest Eva een hand op de grond zetten om zichzelf recht te houden. Ze was voor het bed op haar hurken gaan zitten om zo op ooghoogte met het meisje te komen. 'We halen je hier uit, je bent veilig, alles komt goed.' Met een cirkelende beweging liet ze haar hand over de rug van Dagmar gaan. De opluchting die ze voelde was met geen pen te beschrijven. Eindelijk hadden ze haar. Eindelijk zou deze nachtmerrie over zijn.

Maar ineens gebeurde er van alles tegelijk. Eva voelde een schokje door het meisje heen gaan op hetzelfde moment dat een zware mannenstem begon te spreken. 'Laat haar los of ze gaat eraan.' Eva trok zich terug en zag tot haar grote schrik dat de loop van een pistool tegen het hoofd van Dagmar was gedrukt.

'Eef?' Wolfs dit keer vanaf de trap naar de kelder.

'Niet verder komen Wolfs, blijf daar,' riep ze in paniek, en om de veiligheid van het meisje te waarborgen deed ze wat de ontvoerder haar had bevolen. Langzaam liep ze naar achteren, Dagmar en haar ontvoerder niet uit het oog verliezend. 'Laat haar gaan Roelof.'

'Niks ervan en zeg tegen die collega's van je dat ze moeten oprotten.' Zijn ademhaling was zwaar en zijn ogen keken gestresst in het rond.

'Dat kan ik niet, Roelof, dat weet je. We zijn omcirkeld, je komt dit gebouw niet uit. Dus waarom laat je Dagmar niet gaan, dan kunnen we rustig praten? Op die manier kan ik je zonder kleerscheuren het gebouw uit krijgen.' Ze probeerde haar stem kalm en gecontroleerd te laten klinken en tegelijkertijd geruststellende blikken richting Dagmar te werpen. Die had nu al drie weken in dit afgrijselijke hok moeten doorbrengen en wie weet wat allemaal moeten doorstaan. Het laatste dat Eva wilde was dat ze nog een groter trauma op zou lopen. 'Als je haar niet laat gaan, sta ik niet voor de gevolgen in.'

Hij duwde de loop van het pistool nog wat steviger tegen het hoofd van het meisje en Dagmar kermde zachtjes. 'Ik maak mezelf van kant en neem haar met me mee als jullie niet oprotten. Ik meen het!'

'Nee Roelof, dat doe je niet, dat doe je niet.' Alle goede voornemens om rustig te blijven voor Dagmar werden spontaan overboord geslagen door de duidelijke dreiging die de woorden van Roelof hadden. In de weken voorafgaand aan deze bevrijdingspoging hadden ze veel over hem geleerd en niet in de laatste plaats dat hij gewelddadig en onberekenbaar was. Hij was al een keer opgepakt voor het bezit en distributie van kinderporno en had vastgezeten voor openbare geweldpleging en voor het neersteken van een beveiliger in een nachtclub. Deze man deinsde nergens voor terug en nu hij in het nauw was gedreven was hij mogelijk nog gevaarlijker.

Ze liep nog een stap achteruit en ging iets schuiner staan, zodat ze vanuit haar rechter ooghoek Wolfs kon zien. Haar hart bonsde in haar keel en haar hand lag op het wapen dat ze tegen haar zij voelde branden. Echter kon ze er simpelweg niks mee uithalen nu Roelof's pistool tegen het hoofd van Dagmar gedrukt werd.

'Opgerot. Wegwezen!' riep hij nog een keer.

Opnieuw wierp ze een schuin oog op Wolfs en door het zien van de simpele knik vanuit zijn kant wist ze wat haar te doen stond. 'Eef nu!'

Met een ongelofelijke kracht wierp ze zich voorover en greep Dagmar bij haar schouders. Samen rolden ze naar de grond, waarop een oorverdovende knal klonk. Met haar lichaam beschermend bovenop het meisje hield ze haar adem in en wachtte af. Was ze op tijd geweest? Had ze op tijd Dagmar uit de klauwen van Roelof weten te krijgen? Was ze zelf niet geraakt? Al die vragen speelden in een tijdspanne van nog geen twee seconden door haar hoofd. Op haar laatste vraag had ze snel een antwoord. Ze voelde geen pijn, voelde niks branden, zag geen bloed. Ze was niet geraakt. Op de eerste vraag volgde het antwoord ook al snel in de vorm van het gejammer onder haar. Dagmar leefde nog. Snel liet ze haar blik over het meisje gaan om zeker te weten dat ze niet gewond was, en het was pas toen ze de hand van Wolfs op haar schouder voelde dat ze omhoog durfde te komen.