Gökyüzünde özgürce uçan bir kuş ve o gökyüzüne ateş eden bir savaşçının hikayesi.
Leyla özgür bir kuş, Ercüment vatanı için dağlara, taşlara gerekirse gökyüzüne ateş edecek bir savaşçcı.
Özgür kuşlar bir kafese hapsolur mu? Savaşçılar silahlarını...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Derin bir nefes alıp korkarak sordum. "Bir şey mi oldu?"
Sessizce bana döndü. "Erdem yaralanmış."
"Ne?" Dedim telaşla. "Ne yaralanması, ne olmuş?"
"Sakin güzelim, önemli bir şey değilmiş."
"Ne demek önemli bir şey değilmiş?"
"Erdem gayet iyi. Hatta arayan oydu."
"Ercüment kötü bir şey varda bana mı söylemiyorsun?" Diye sordum.
Bu kadar basit bir şey olsa yüzü bu halde olmazdı.
"Güzelim benim kötü bir şey olsa niye sana söylemeyeyim?"
"Ne bileyim." Dedim. "İyimiymiş?"
"İyiymiş iyiyimiş ama benim Hatay'a gitmem gerekiyor."
"Hatay'a mı gitmen gerekiyor?"
"Evet?"
"Hani iyiydi?"
"Kendisi iyi." Dedi ve duraksadı.
"Ama?" Diye sordum.
"Bacağından yaralanmış, ameliyata girecekmiş. Sesi de iyi geliyordu, banada gelme dedi ama gitmem lazım yoksa içim rahat etmez."
"Git zaten." Dedim. "Yanında ol. Umarım ciddi bir şey değildir."
"Umarım." Dedi iç çekerek.
İkimizinde morali bozulmuştu. Nasıl bozulmasın ki? Erdem iyi olabilirdi ama bu yaralandığı gerçeğini değiştirmiyordu ve bu saatten sonra ciddi bir şey olmayacak diyemiyordu insan. Çünkü daha ameliyata girecekmiş.
Ercüment Levent abiyi arayıp durumu anlatmıştı. Telefonu kapattıktan sonra da uçak bileti almıştı.
Ertesi sabah erkenden evden çıkmıştı. Ne kadar havaalanına bende geleyim desemde kabul etmemişti.
O gittikten sonra bende biraz daha oyalanıp hazırlanımış ve hastaneye gelmiştim.
Bu gün hastane diğer günlere göre daha sakindi. En azından acil yaralılar ile dolup taşmamıştı.
Akşam hastaneden çıkıp eve geldikten sonra Ercüment'i aramıştım. Bu gün sadece öğle arasında konuşabilmiştik. Erdem'in ameliyatta olduğunu söylemişti.
"Efendim?" Diyerek açtı telefonu.
"Nasılsın birtanem?"
"İyiyim?"
"Emin misin?" Dedim. Çünkü sesi pek iyi gelmiyordu.
"Eminim. Yoruldum biraz o yüzden. Sen nasılsın? Eve geldin mi?"
"Şimdi geldim." Dedim ve koltuğa oturdum. "Erdem nasıl?"
"İyi. Daha kendine gelmedi ama doktor ameliyatın iyi geçtiğini söyledi."
