I love the wrong person (Severus Snape fanficfion)

7. raadsel

En...

Hij haalt zijn hand omhoog, raakt langzaam mijn wang aan. Zijn blik verzacht. Hij strijkt me wang en gaat langzaam naar mijn nek en weer terug. We kijken elkaar aan. Mijn hand haal ik langzaam omhoog om zijn hand te voelen die mijn wang aanraakt. Zachtjes raak ik hem aan. Spanning en een warm gevoel giert door me heen. We blijven zo even staan. Het is een fijn gevoel, wat ik niet wil missen. Dan voel ik een rilling door me heen.

"Severus?!" Horen we dan achter de deur vandaan. We schrikken allebei en komen uit onze trans. Ik baal er van dat een nog onbekende ons heeft gestoord. Misschien was er wel iets meer gebeurd of waren we zo blijven staan.

Snape laat een kuchje horen en loopt dan naar de deur om hem open te maken. "Minevra..." "Is Robin nog bij jou, Lauren is helemaal bij bewustzijn en ze is bijna beter."

Ik heb het gesprek gevolgd dus ik vlieg dan naar de deur om naar Lauren toe te gaan. Maar ik word tegen gehouden door Snape. "Waarschijnlijk heeft juffrouw Claver rust nodig"

"Nee dat is niet zo, ze staat namelijk al voor je!" Zeg ik boos sarcastisch. Ik grijns even. Hij komt even uit zijn trans door mijn reactie, maar hij grijnst even kort en ik zie een sprankeling in zijn ogen. Maar betrapt zich zelf er op dat hij niet alleen met mij is. Hij herpakt zich en met een boze blik pakt Snape me waarschuwend bij mijn bovenarm. Ik slik even, want ik schrik van zijn reactie. Hij beseft wat hij doet en verzacht zijn blik die net op onweer stond. Zijn hand laat hij zaken.

Zonder dat we het merken kijkt professor McGonagall ons een voor een aan.
Dan onderbreekt ze de stilte. "Je mag naar je zus toe, alleen je moet wel je eigen rustig houden." Ik knik. Dan stap ik uit de 'kring' en loop met grote stappen naar de ziekenzaal.

Eenmaal daar aangekomen zie ik Lauren al gauw daar liggen en snel wandel ik naar haar toe. Ik ga zitten op de kruk die bij het bed staat en pak haar hand vast. "Hé Lau... b-ben je wakker?" Ik wrijf nog een keer over haar hand met mijn duim. Langzaam maakt Lauren haar ogen open. "Hey"

"Heey!" En ik geef haar een knuffel. "Hoe voel je je?" Vraag ik als ik weer rechtop zit.
"Ja wel prima... ik heb mijn arm en been gebroken verder..." "Oww" reageer ik, niet helemaal wetend wat ik moet zeggen. "Dat is echt niet fijn, maar kunnen ze dat niet oplossen?"

"Ja maar ik moet eerst een paar dagen rust hebben gehad voor dat ze met een spreuk als goed gaan zetten." Reageert Lauren. "Aah oké..." En het is een stilte in de zaal. Ik weet niet hoe ik me eigen moet voelen. Aan de ene kant blij, want alles gaat goed met Lauren. Maar ik vind het ook een beetje ongemakkelijk.

"Wanneer mag je weg?" Vraag ik dan om de stilte te breken. "Oh poppy zei dat ik sowieso deze avond nog moet blijven voor controle. Alleen ik moet me nog wel laten in gipsen." Ik knik. "Oh dus dan kun je morgen mee jurken halen?" "Jaa klopt! Dat was ik al bijna vergeten! Alleen ik moet rust houden, dus ik kan niet mee. Ik ben vereist om 2 dagen in mijn bed te blijven liggen haha" zegt ze sarcastisch. "Ahh dat is jammer. Ik kijk wel of er een leuke jurk voor je is! Welke kleur wil je het liefst?" Vraag ik. En we kletsen als maar door.

Wanneer we een uur verder zijn, komt professor McGonagall binnen. Ze loopt richting het bed waar Lauren zit. "Hoe voelt u zich? Vraagt ze, terwijl ze naar Lauren kijkt. "Ja wel prima, soms als ik wat wat beweeg doet het pijn maar verder niet veel last." Antwoord ze.

"Goed ik stel voor dat Robin nu naar de Grote Zaal gaat om wat te eten en daarna naar de Griffindor toren te gaan. Dan kan Lauren wat rust pakken." Ze knikt naar ons en loopt dan richting de deur. Ik sta op, neem afscheid van Lauren en loop dan ook naar de deur om naar de Grote Zaal te gaan.

Ginny en Hermoine zitten nog aan onze tafel dus ik loop naar hun toe. "Heey!" "Hey hoe gaat het?!" Vraagt Hermoine. "Met mij of met Lauren hahaha" En ze moet lachen. "Allebei nou goed" zegt ze met een lach.

Dan komt het eten op tafel en iedereen valt aan.

"Ja het gaat wel goed met Lauren, wel wat gebroken maar ze is weer dezelfde als altijd." Antwoord ik dan. "Fijn!" Reageert Ginny. Dan vraag Ginny iets aan Hermoine, dus ik ga met mijn aandacht naar de tafel waar alle professoren zitten. Ik zoek de zwarte ogen, maar helaas kan ik ze niet vinden. Jammer...

"Je zoekt hem hè?" Vraagt Hermoine. En meteen wanneer ze het zegt doet ze haar hand voor haar mond. Ze heeft haar mond voorbij gepraat. "Oeps..."

"Wie zoek je?" Vraag Ginny dan die het heeft opgevangen. "Nee niemand" reageer ik. "Ooh jawel, nou vertel!" Ik baal... ik wou het niet aan nog meer mensen vertellen...

"Oké dan, maar niet hier!" ze knikken en we staan op. Terwijl ik dat doe, geef ik nog een blik naar de tafel in de hoop zwarte ogen te zien. Maar helaas...

Wanneer we op onze kamer zijn, schuiven we onze bedden tegen elkaar aan en zorgen er voor dat we comfortabel zitten.

"Vertel! Ik ben benieuwd! Je bent verliefd hè? Ik zag het al aan je!" Begint Ginny. "En dan vraag je je eigen niet af op wie enz?" Vraag ik dan met een frons op mijn voorhoofd. "Nou-uuu" begint ze. "Ik dacht daar kom je zelf wel mee wanneer de tijd rijp is." Ik geef haar gelijk. "Maar hoezo weet Hermoine het wel?" Vraagt ze dan. "Ik had het geraden want het viel een beetje op haha!" Reageert Hermoine. En ik geef haar een stoot in haar zij. "Nou zeg!"

"Wat! Het is zo!" Kijkt ze verbaast. En we lachen met ze drieën. "Oké oké vertel nou maar!"

Ik zucht een keer zenuwachtig en kijk Ginny aan. "Oké je moet niet boos worden hè!" En ze kijkt me verbaast aan. "Hoezo zou ik boos worden dan? Als het een van mijn broers is, zou het wel ongemakkelijk zijn net als bij Ron en Hermoine, maar boos? Nee!" Ze lacht er bij. "Nee het is niet een van jou broers" reageer ik dan lacherig om mijn zenuwen die steeds meer op komen te onderdrukken."

"Is het iemand van Slyterin?" Vraagt ze dan. "Dat zou toch ook niet erg zijn als je van die gene houdt?"

Een zucht verlaat mijn mond. Het ontspant me een beetje door de gedachte dat ze het niet erg vind, dat hij van Slyterin is. Alleen het komt weer omhoog, omdat hij niet zo maar een Slyterin is. "Uhm nou soort van" En weer kijkt ze me met een verbaast gezicht aan. Hermoine zit zenuwachtig naast ons te stuiteren op haar bed.
"Hoezo soort van? Is hij al van school af dan? Is hij dan niet te oud voor je?" Vraagt ze door. "Ja" zeg ik dan alleen. Haar fronsen op haar voorhoofd worden erger. "Wat ja? Is hij al van school af of is hij te oud voor je?"

Ik wil reageren, maar Hermoine is sneller. "Het is Snape"

Even stil staan dat Allan Rickman vandaag jarig is!😊🎉 21-2-2022

Ik wou dit hoofdstuk op zijn verjaardag publiceren, maar is me niet gelukt helaas..