Grup C ~The Maze Runner Fanfiction~

Bölüm 1

Uyandığında metal bir kutunun içindeydi. Sallanarak yukarı çıkan ve midesinin bulanmasını sağlayan bir kutuda. Bir müddet ne olduğunu anlayamadı, yatay pozisyonda karanlık bir asansörle yukarı ve yukarı çıkıyordu. Uzaktan boğuk bir zincir sesi geliyordu. Hızlıca ayağa kalkmaya çalışınca kafasını dar kutu/asansörün tavanına çarptı ve acıyla yüzünü buruşturdu. Ne olduğunu bilmiyordu, kim olduğunu bilmiyordu, içerisi soğuktu ve midesi deli gibi bulanıyordu.
Bilinci yavaş yavaş yerine gelirken Robyn. diye düşündü. Adım Robyn. Bildikleri de burada bitiyordu. Başka hiç bir şey yoktu. Sanki birisi aklına girmiş, bütün anılarını çalmış ve beynine sprey boyayla adını yazıp kaçmıştı. Bomboştu.
Eliyle kutunun pürüzsüz metal duvarlarına vurdu ama hiç bir şey olmadı. Yukarı çıkmaya devam ediyordu. Belki birisi yardıma gelir diye avazı çıktığı kadar bağırdı, çıkarabildiği kadar çok ses çıkardı ama hiç bir şey olmadı. Mide bulantısının geçmesi için dizlerini karnına çekip başını dizlerine gömdü ama kusmasını engelleyemedi. Artık yerdeki kusmuk birikintisiyle yukarı çıkmaya devam ediyordu. Köşeye oturup dayanılmaz kokunun içinde beklemeye başladı. Bu sırada kutuda onunla birlikte bazı kutuların olduğunu fark etti. Karanlıkta okuyamıyordu ama S ve Y gibi bazı harfleri seçebildi.
Dakikalar saate dönüşürken emin değildi. Belki de günlerdir ordaydı. Bir kez daha bağırmayı denedi;
"BİRİ BANA YARDIM ETSİN!"
"KİMSE YOK MU?"
Kimse cevap vermeyince pes etti ve elleriyle kulaklarını kapatıp metalin metale sürtünme sesini engellemeye çalıştı. Her bir sürtünme sesi kulaklarının içine giriyor ve beynini parçalıyordu. Ağladığını yanaklarındaki ıslaklığı hissedince fark etti. Hafızasını bir şey hatırlama umuduyla son kez kurcaladı ama koca bir hiç onu karşıladı. Kimim, nerdeyim? Elini duvarlara koyup ittirdi ve içerde ileri doğru haraket etmeyi denedi.
Eğer yanılmıyorsa, çokta büyük bir asansörde değildi. Belki yaklaşık beş metrekare. Ne kadar daha yukarı çıkacağını düşündü. Sonra da yukarda ne olduğunu. Yada bir şey olup olmadığını. Bir anda kutu hızlıca sağa sola sallandı ve sabit kaldı. Ne yukarı çıkıyordu, ne de hareket ediyordu artık. Bir kaç dakika hiç bir şey olmadı, korku damarlarının içinde gezerken bazı sesler işitti. Metal ve ayak sesleri. Boğuk konuşmalar.
Hiç bir uyarı vermeksizin, bir anda kutunun üstündeki kapaklar iki kanat gibi dışarı doğru açıldı ve kör edici gün ışığı gözlerine hücum etti. Karanlığa alışmış gözlerini korumak için kolunu kaldırdığında kendi dilindeki bazı konuşmalar duydu;
Kız mı, erkek mi?
Pekala, şükürler olsun ki Robyn kız olduğunu biliyordu.
Kaç yaşlarında?
İşte bu gerçekten tuhaftı, kaç yaşında olduğunu bile bilmiyordu.
Bir haftaya kalmaz ölür gibime geliyor.
Tam bir tıpçı tipi var.
Bence çıkıntının teki.
Görüntü kamera objektifi gibi netlendiğinde en az elli küsür kız ve erkek çocuğu gördü. Her ırktan çocuk var gibiydi ve yaşları 18-13 arası gibi görünüyordu. Tıpçı, çıkıntı gibi bilmediği kelimeleri duymak onu endişelendirirken birisi kutuya atladı. Yaşlarını kestiremediği, kızıl saçlı, orta boylu bir kızdı. Basık ve çirkin bir suratı vardı ama kahverengi gözleri kocaman, ve çok güzeldi. Elini uzattığında tek kelime etmeden etrafına bakmaya devam etti. Tanımadığı bu eli alması için bir sebep yoktu. Bu insanların kim olduğunu ve ne istediklerini asla bilemezdi.
"Hadi ama, sana zarar vermeyeceğiz." Sesi kaygandı ve yoğun bir aksan vardı.
Robyn konuşmayı denedi ama sesi çıkmadı. Kızıl kız başını omuzunun arkasından uzatıp kalabalığa bağırdı.
"Susun, onu korkuttuğunuzu görmüyor musunuz?!" Herkes çenesini kapatınca Robyn belirli bir otoritesi olduğunu düşündü. Kız ona geri döndüğünde yüzü artık samimi ve sevecen değildi. Kahverengi gözlerinden bıkkınlık okunuyordu.
"Bütün günümü burada harcayamam, kalk artık." dedi ve elini tekrar uzattı.
Bir şeyi ikinciye söylenmeden yapacak kadar zekiydi ve elini tutup ayağa kalktı, bir kaç kişi de kutudan çıkmasına yardım etti.
Dizlerinin üstüne düştüğünde, başı dönmeye başladığında kızıl saçlı kız beceriksiz bir şekilde sırıttı.
"Kayran'a hoşgeldin."