The day I ran away

1

Rachel zat helemaal achter in de klas. Ze ondersteunde haar hoofd met haar rechterhand, omdat ze bang was dat hij anders van verveling van haar nek zou rollen. Waarom was Engels dan ook zo ongelofelijk saai? Naast Rachel zat Charles, ook wel Charlie genoemd, haar beste vriend. Hij had al opgegeven om tenminste te doen alsof hij oplette en lag met zijn hoofd op de tafel, af en toe maakt hij een geluidje als een piepje of een kreun, dat Rachel er dan weer wakker maakte.
'Charlie, hou je bek eens, je maakt me wakker!' Klaagde Rachel. Charles antwoordde met een kreun. Stom van me, dacht Rachel, hij antwoord nooit tijdens Engels. Charles kwam uit Engeland, hij had daar tot twee jaar geleden gewoond en Hij vond Engels dus nog saaier dan Rachel, hoewel ze zich dat moeilijk kon voorstellen. Rachel besloot uiteindelijk om Charles' voorbeeld maar te volgen en haar hoofd op de tafel te leggen.

Na wat voor Rachels gevoel wel uren leek te duren tilde ze haar hoofd net genoeg van tafel om de klok te zien: het was tien voor half negen, nog twintig minuten en dan was de les voorbij eindelijk voorbij. Nog twíntig minuten? Nee dat kon niet kloppen, ze zaten hier al minstens een uur! Rachel keek op haar horloge. Zíe je wel, dacht ze, het is al half tien, nog maar tien minuten. Dat hou ik nog wel vol. Hoop ik... Ze liet haar hoofd weer op de tafel zakken en staarde naar het tafelblad, dat een stuk interessanter was dan de uitleg.
'Rachel, weet jij het misschien?' Vroeg mevrouw O'Leary.
'O fuck, waarom moet ze altijd mij hebben?' Vroeg Rachel op fluistertoon aan Charles.  'Wat was de vraag?' Charles schudde zijn hoofd. Rachel besloot dat ze het beste gewoon stil kon blijven totdat mevrouw O'Leary het aan iemand anders vroeg, maar dat gebeurde niet, het was misschien maar een paar seconden stil, maar als je de vraag niet weet en de hele klas, inclusief de leraar, staart je aan, lijken twee seconden en twee uren precies hetzelfde. Uiteindelijk deed Rachel iets wat ze verafschuwde: zachtjes fluisterde ze:
'ehmm...,' Rachel wist dat dit altijd werkte, als je de 'mmm', maar lang genoeg uitrekte ging de leerar vanzelf weer door. Maar nee, mevrouw O'Leary bleef haar gewoon nog lekker aanstaren. Rachel werd nu zenuwachtig, niet dat ze het zo verschrikkelijk vond om een antwoord niet te weten of te bekennen dat ze niet oplette, maar mevrouw O'Leary had een doordringende blik zodat het voelde alsof ze je ziel zo in kon kijken en al je gedachten kon lezen, maar daar mocht zij met haar smerige poten vanaf blijven, haar gedachten waren van haar en van niemand anders. Mevrouw O'Leary had Rachel misschien maar vijf seconden aangestaard voordat ze eindelijk verder ging, maar voor Rachel voelde het als uren, alsof mevrouw O'Leary de tijd had vertraagd en rustig al haar herinneringen en gedachten had door gelezen voordat ze eindelijk verder was gegaan.
'Michael, weet jíj het misschien?' Naast Michael veerde Emma op, ze leunde een beetje naar Michael toe en Rachel zag haar mond bewegen. Bijna tegelijk met die beweging zei Michael het goede antwoord. Natuurlijk hielp Emma hem, Michael was slecht in Engels en Emma was een slijmbal, Rachel wist niet waarom, maar ze slijmde altijd bij Michael. Alsof hij heel belangrijk was.
Ach, who cares? Dacht Rachel. En ze legde haar hoofd weer op haar tafeltje.