THE MISTRESS (EDITED)

PROLOGUE

WARNING: The following scene is not suitable
for young readers and minors. There will be a bed scene and some bad words you may encounter. If you don't like this chapter kindly disregard this chapter and jump into another one. Thank you
windelyn_babest0117

"Davy, ano ba nasasaktan ako!" Hindi ko matiis yong pagmamaltrato niya sakin.

Kaya ko pang pag-tiisin ang panlalait ng iba, pero siya mismo masakit. Mahal na mahal ko si Davy, na kahit anong mga salitang masasakit tanggap ko. Dahil mula sapol mali ako, mali ang kumabet sa taong kasal at magkakaanak na.

"Pasalamat kapa 'nga Misma at pinagtyatyagaan kita," galit na ani nito na akala mo eh, kasalanan ko pa.

Tama siya, dahil ako naman talaga yong may kasalanan kong anong nangyayari sakin ngayon, kasalanan ko.

Pinilit ko siya, na kahit kabet papatol ako o kahit man lang panpalipas oras niya.

Hinawakan nito ang pisngi ko at pilit pinapaharap sa kanya, "Makinig ka Misma, walang may ibang karapatan sayo kundi ako," Malumanay na pagkakasabi nito, padabog binitawan nito ang pisngi ko, ramdam ko ang hapdi nito, dahil halos bumaon ang kuko nito sa pisngi ko.

Kasalanan ko ang lahat kong bakit ganon nalang yong galit nito sakin, kailangan 'ba naging maayos ang pakikitungo niya sakin? Nasasaktan ako para sa sarili ko. Hindi ko man' lang matanong kong hanggang saan ang pagpapakatanga kong ito,

Nagdusa na'ako ano pa'ba yong kailangan kong gawin? Mawala man lang yong galit ni'to sakin.

Tatlong taon ko nang pinagdusahan yong nagawa ko, kinain ko lahat ng mga salita ko noon.

'Hanggang kailan mo balak gawing tanga any sarili mo Misma?' Tanong ko sa sarili ko. Hindi ko alam, hindi ko alam ang sagot kong kailan o hanggang saan ang kaya ko pang gawin para manatili at kumapit sa relasyon na 'tong alam kong hindi ko maipapanalo man lang.

Yes, I'm his Mistress. Ang dating babaeng Fiance na ngayon ay kabet na lamang.

Masakit man ngunit kinaya ko ang lahat para sa lalaking mahal ko, ang lalaking hindi ko alam kong may nararamdaman 'rin ba ito sa'akin.

Ang lalaking ako mismo ang nag-iwan, ang lalaking matagal kong pinangarap ngunit nawala lahat ng 'iyun dahil sa takot, takot na hindi ko malabanan.

Mahal ko siya pero mahal ko 'rin ang kapatid ko, dalawa nalang kami sa buhay kaya hindi ko hahayaang may mangyaring masama sa kanya.

"Misma! What are you doing?" Nagtataka ako nitong pinasadahan ng tingin.

"S-sa l-labas may b-bilhin lang," kahit sa pagsasalita ay takot parin ang nararamdaman ko. A

"No! Your not going anywhere!" Nagtaasan ang balahibo ko sa takot, takot na baka pagbuhatan niya ako ng kamay, hindi ko kayang lumaban... Natatakot ako na baka kapag gawin ko 'yun ay itaboy nalang niya ako basta.

"D-Davy B-bibili lang a-ako ng shampoo at s-sabon," kinakabahan kong ani.

"You know Misma, nawawalan na talaga ako ng pasensya sa'yo!" Humapdi ang kaliwang pisnge ko sa ginawang pagsampal ni'to.

Hindi ako makaiyak, siguro nga ay naubos na talaga ang luha ko dahil sa pag-iyak, siguro ay na pagod narin sila. Sana ganon 'rin ang puso ko, sana mapagod na siya, sana mawala na iyong pagmamahal kong nararamdaman sa lalaki.

Hindi na siya ang dating Davy ko, dahil kong siya pa ay hindi niya 'to gagawin, hindi niya hinahayaan na may nanakit sa'akin.

Pero ngayon? Hanggang alaala nalang 'yun, wala na ang taong nagmamahal sakin, wala na tuluyan na siyang kinain ng galit.

Wala akong lakas ng loob magsabi, wala akong lakas upang magsumbong, wala ako 'non, ang meron lang ako ay ang mag makaawa sa kanya na wag ako iwan.

Marahil ay kabaliwan ang ginagawa ko ngunit mahal ko siya, mahal ko siya na hindi ko alam kong kakayanin ko'pa bang mabuhay ng wala siya.

Buhay ko siya eh... Pareho naming buhay ang isa't-isa ngunit ngayon ako nalang ang nabubuhay sa pagmamahal sa kanya.

Tulungan naman sana niya akong kalimutan ang pagmamahal ko, nakahanap siya ng iba, samantalang ako hindi magkatulog o makakain man lang Africa.

Sinugal ko ang pagmamahal ko, upang iligtas ang buhay ng kapatid ko, hindi ko kakayanin kong pati ang kapatid ko eh, mawawala pa.

Mahal ko siya ngunit kailangan naman ako ng pinakamamahal kong kapatid. Hindi ko sinadyang masaktan siya sa mga sinabi ko. iyun lang ang naiisip kong paraan upang tuluyan niya akong pakawalan, ngunit bakit pagbalik ko ibang-iba na ang Davy na minahal ko noon? Bakit kaagad naglaho? Akala ko ba mahal niya ako? Kaya nga ako nagkumahog na bumalik sa kanya ay umaasa akong may babalikan ako sa kanya.

Ngunit wala. . . Lahat ng masasayang pagsasama namin noon ay nagbago nalang lahat. . .  At alam kong kasalanan ko lahat ng 'yun.

Mahal ko siya pero hindi ko alam kong hanggang saan ang pagmamahal ko, ang tagal ko ng nagbabayad sa kamalian ko noon at hanggang ngayon ay nagbabayad parin ako. Manhid ako pagdating sa taong mahal ko, kahit man noon ay manhid na ako sa kanya.

Kahit na sobrang selos niya sa mga ka klase kong lalaki noon, hindi nawala ang pagmamahal ko sa kanya, bagkos ay mas lalong lumalim pa ang paghanga ko ri'to.

Pero hanggang alaala nalang 'yun, matagal niya ng nakalimutan lahat ng pangako niya. Habang ako patuloy naghihintay kong kailan babalik lahat ng 'yun. Kong kailan ko hanggang magtiis. Dahil kahit ako walang sagot sa mga tanong ko.

Tambak na sila sa isipan ko, at kong hindi ako maghahanap ng paraan para tuluyang maiwan ang lalaki ay baka tuluyang akong nanalo.

Nagpatuloy ang pagbagsak ng luha ko, hindi ko alam kong bakit ngayon, nakakaya parin nila ang sabay-sabay na pagbagsak. Minsan tinatanong ko kong hanggang saan ang kaya nila? Nauubos 'rin ba sila? Napapagod? Kasi kong 'oo' gusto ko narin maubos, gusto ko ng kumawala sa relasyon na alam kong ako lang ang lumalaban, sa relasyon na walang kasiguradohan kong magiging-akin ba.

Puso ko nalang ang lumalaban, pero ang isip ko matagal ng dumidikta na umalis ako magpakalayo-layo, peri ang puso ko. . . Patuloy nagmamahal at mamahalin ang lalaking minsan naging-akin.