Dear Doctor Handsome [ Unicode + ZawGyi ]

Ch 35

စိုင္း သည္ ေဘးတစ္ဖက္တစ္္ခ်က္စီ၌
စိန္ပန္းပြင့္ေတြ ရဲရဲနီေအာင္ပြင့္
ေနေသာ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕၏ ကတၱရာလမ္းေဘးတစ္ေနရာမွာ
ကားကို ထိုးဆိုက္ရပ္လိုက္ၿပီး ကားေပၚကေန ဆင္းလိုက္၏။ ညေနခင္းတိမ္စိုင္ေတြဟာလည္း
အနီေရာင္ ။ စိန္ပန္းပင္ႀကီးတစ္ခုလုံးက
အ႐ြက္ေတြမပါဘဲ ပန္းေတြခ်ည္းပြင့္ေနတယ္လို႔
ထင္ရေလာက္ေအာင္ အနီေရာင္။
ေလအသြဲ႕မွာ လမ္းမေပၚ၌ လိမ့္လြင့္ျပန႔္က်ဲ
ေနၾကတဲ့ စိန္ပန္းပြင့္ေတြကလည္း အနီေရာင္။

စိုင္းသည္ စိန္ပန္းပင္ႏွစ္ပင္ၾကား၌
ခုံတန္းလ်ားေလး တစ္ခုကို မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ
ေတြ႕ရသျဖင့္ အနည္းငယ္ ၿပဳံးလိုက္မိသည္။
အရင္တစ္ခါလာတုန္းက သည္ေနရာမွာ
ခုံတန္းမရွိေသးေၾကာင္း စိုင္း ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိသည္။
ခုံတန္းလ်ားေလးက မၾကာေသးခင္ကမွ တည္ေဆာက္ထားမွန္းသိသာကာ အဝါေရာင္ေဆးသားျဖင့္
သစ္လြင္ေတာက္ပလ်က္ရွိသည္။ စိုင္း ထိုခုံတန္းလ်ားေလးမွာဝင္ထိုင္ၿပီး ဘာရယ္မဟုတ္ လမ္းမႀကီးကိုေငးၾကည့္ရင္း ဆရာ့ကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတသည့္စိတ္က ေၾကကြဲနာက်င္စြာ ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္ ။
စိန္ပန္းပြင့္တဲ့ရာသီေရာက္လွ်င္ ႏွစ္ေယာက္တူတူ
ထပ္လာၾကမယ္လို႔ အရင္က ဆရာေျပာခဲ့ဖူးသည္။
ယခုမူ စိုင္းတစ္ေယာက္တန္း အထီးက်န္စြာ ေရာက္လာရၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္လလုံးဆရာ့ အေၾကာင္းကို
စိုင္း တစ္ရက္မျပတ္ သတိရေနခဲ့ရသည္။
မႏၲေလးၿမိဳ႕၌ ဆရာ့အေငြ႕အသက္ေတြ အခုထိ လြင့္ျပယ္ေပ်ာက္ပ်က္သြားျခင္းမရွိေသး။ က်ဳံးေဘးလမ္းမႀကီးေပၚ  ကားနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္းျဖစ္တိုင္း ယခင္က ဆရာ့ခါးကို အသာေပြ႕ဖက္၍ ဆရာ့ေက်ာျပင္၌ ပါးအပ္ကာ ဆိုင္ကယ္စီးျဖစ္ခဲ့သည့္ အမွတ္တရေတြကိုသတိရသည္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕က နာမည္ႀကီးစားေသာက္ဆိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆရာႏွင့္အတူ ေရာက္ဖူးေနၾကျဖစ္ရာအဲသည္ဆိုင္ေတြကိုေရာက္သြားတိုင္း ဆရာႏွင့္ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္႐ႊင္စြာ စကားတေျပာေျပာျဖင့္ စားေသာက္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္ကို ဖ်ပ္ခနဲ လြမ္းဆြတ္တမ္းတမိသြားတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ခါ စာသင္ေနရင္း စာသင္ခန္းထဲက ဆရာ့ပုံရိပ္သည္ မၾကာခဏ ေပၚေပါက္လာေလ့ရွိသည္။ ထိုအခါ ဆရာ၏ တည္ၿငိမ္ေလးနက္၍  ခပ္ဩဩ ဝါညက္ေသာ အသံေလးကိုပါ ၾကားေယာင္လာမိတတ္သည္။