To nie love story to ich życie

Pilot niczym z serialu

"Lasencja niby cicha woda a jednak  no
wykurwista panienienka". Tak mówią wszyscy o Daphne, mojej najlepszej przyjaciółce, która właśnie wbiła do baru w którym pracuję. Mój szef Rayan jej nie cierpi ale za to mnie uwielbia więc przymyka oko. Biegnąc do mnie jak poparzona zaczyna krzyczeć.

-Carmen stara! Zgadnij kto zaraz!teraz! przyjdzie tutaj!
-Kolejny desperat? Gratuluje nic się nie uczysz na błędach...
-Modeczko przyjdzie Asher!
-Kto?
-Ten taki dwa lat starszy no poprostu hotówa jakich mało!!!
-Aaa no tak to ty jesteś desperatką no dobra...
-Ty psujo ty
-Nie no nakręciłaś się jak pozytywka a kochana wszyscy wiem że on tu nie przyjdzie.
-Przyjdzie! Jesteśmy sobie przeznaczeni.
-Jasne jak rozjaśniacz dla rudych...
-Cicho nie znasz się.
-No, no jasne
-Dobrze wyglądam?!
-O matko...

***

Po około godzinie Daphne się zwinęła do chaty bo ten dupek nie przyszedł. Teraz już zamykam bar i chce jak najszybciej do domu. Ustalmy jedyną motywacją do nie popełnienia samobójstwa na tym okropnym świecie jest dzień wypłaty...Gdy powoli przekręcam zamek w drzwiach żeby mieć pewność, że wszystko git wyczuwam zapach zioła co mnie nawet nie dziwi bo ta dzielnica to dno. Nagle mój organizm przeszywa dreszcz gdy ktoś kładzie niezwykle szorstką i delikatną dłoń (tak to możliwe i dziwne) na moim ramieniu. Gdybym umiała się bronić to by było fajnie ale jedyne co potrafię to wykop z „Karate Kid"(oglądało się za dużo telewizji). Pragnę się odwrócić lecz gdy to robię bardzo dobrze widzę twarz „napastnika".Wypadają mi klucze.Jest to dzień, który odmienił moje życie...