Flikken Maastricht - In het kort gezegd

Toetje

Nieuwsgierig hing Eva over Wolfs schouder, kijkend in de bak waar hij enthousiast met een lepel uit aan het scheppen was. 'Wat maak je?' Ze had hem vaak zien koken, dagelijks zelfs, maar dit leek meer op een baksel dan op een hartig gerecht.

'Ik maak ons toetje voor vanavond,' glimlachte hij geheimzinnig.

Ze hees zichzelf op het aanrecht naast hem en haalde een vinger door de bak. 'Mmm lekker,' mompelde ze goedkeurend terwijl ze de vinger vol zoet beslag in haar mond stak. Dit werd meteen streng bestraft door een tik met de lepel die ze tegen haar hand kreeg. 'Afblijven jij!' De twinkeling in zijn ogen liet de vlinders in haar buik ontwaken en plagend stak ze haar tong uit voordat ze zich weer met twee voeten op de grond sprong. 'Hebben we iets te vieren soms?' Ging ze verder.

Tot haar eigen verbazing antwoordde hij bevestigend. 'Eigenlijk wel, ja.'

Ze groef diep en probeerde te bedenken wat de aanleiding kon zijn, maar moest haar meerdere bekennen. 'En wat hebben we dan te vieren precies?'

Wolfs was inmiddels klaar met het overhevelen van het beslag in een cakevorm en schoof deze in de oven voordat hij zich omdraaide. 'Ons!'

'Oké...?' Ze grinnikte en begon met het dekken van de tafel voor het avondeten. 'Nu weet ik dat we als rechercheurs er soms wat narcistische trekjes op nahouden, maar kun je misschien iets specifieker zijn als je het hebt over dat we ''ons'' moeten vieren?' Ze maakte aanhalingstekens in de lucht bij het woord ons.

Waarschuwend hief hij zijn vinger omhoog. 'Wacht hier.'

'Ik was niet per se van plan ergens heen te gaan als me bami én een toetje is beloofd,' antwoordde ze droog en legde het bestek naast de borden op tafel.

Lachend schudde hij zijn hoofd en verdween de trap op waar hij niet veel later weer van naar beneden kwam. Dit keer had hij een pakje in zijn hand. 'Misschien dat je het door dit weer kunt herinneren.'

Ze nam het pakje van hem aan. Het was rechthoekig en voelde niet zwaar in haar handen. Snel trok ze het blauwe papier eraf en trok een verbaasde wenkbrauw op toen ze zag wat het was. 'Een foto van ons bij de Nekummerwatermolen?'

De foto in kwestie was de afgelopen zomer gemaakt toen ze daar hadden gewandeld. Een eindje verderop waren ze neergestreken in het hoge gras voor een picknick.

'Je hebt nog steeds geen idee hè?'

'Ehm, nou, nee niet echt. Ik bedoel, ik vind het een leuke foto, dus dank je wel hiervoor, maar het verklaart voor mij nog niet helemaal wat nu de gelegenheid is wat we vanavond vieren met cake?' Ze zette het lijstje voor zich neer op tafel. De dag die op de foto was vastgelegd was heerlijk geweest en ze dacht er met veel plezier aan terug.

Wolfs schraapte zijn keel. 'Volgens mijn berekeningen, en die kunnen ernaast zitten,' waarschuwde hij, 'hebben wij elkaar op de dag af precies vijftien jaar geleden voor het eerst ontmoet. Hier, bij de Nekummerwatermolen in het Jekerdal. En vijftien jaar leek me een mooi getal om bij stil te staan.'

Eva lachte nu hardop. 'Volgens mij heb je nog gelijk ook! Jee, Wolfs, vijftien jaar geleden alweer?' Haar gedachten gingen terug naar die zonnige septemberdag toen er een lijk was aangetroffen bij de molen en ze daar inderdaad voor het eerste kennismaakte met die Hollander. 'En wat gaf ik je een warm welkom hè?' Ze schudde haar hoofd bij de herinnering aan hoe afwijzend ze had gereageerd toen hij zich aan haar voorstelde.

'Al vanaf dat ik je met dat mes zag zwaaien wist ik dat het moeilijk zou worden met jou, maar dat bevestigde je inderdaad door me glashard te negeren,' zei hij op plagende toon.

Zo snel liet ze zich niet uit het veld slaan. 'En toch houd je het al vijftien jaar met me uit Floris Wolfs, dus zo erg zal ik dan wel niet zijn?'

'Ik dacht er toevallig net over dat het misschien wel goed is dat ik vanaf nu ga samenwerken met een partner die niet zo moeilijk is als jij, met Romeo bijvoorbeeld.' Daarop kreeg hij een goed-gerichte por in zijn ribben. 'Je zou nog geen halve dag zonder me kunnen.'

'Nee, daarin moet ik je gelijk geven.'

Het was alsof er wat lucht uit haar werd gezogen. Dit geflirt moest stoppen of ze zou er wat van krijgen. 'Nou, is die bami van je al klaar?' week ze behendig af van het onderwerp.

——————-

Ze genoten in stilte van de zelfgemaakte bami en kipsaté. Af en toe keek ze over haar bord zijn richting uit. Soms keek hij dan net naar zijn eigen bord, maar soms keek hij terug. Uitdagend bijna, alsof ze een staarwedstrijd hielden waarbij de winnaar het het langste volhield.

Na de hoofdmaaltijd was het tijd voor de cake. Chocoladecake, precies zoals Eva het lekker vond. Snel schonk ze water voor zichzelf in en een rode wijn voor Wolfs, voordat ze haar glas hief en een toast uitbracht. 'Op ons dan maar.'

'Op ons. En op hopelijk nog vijftien, al dan niet meer, hele mooie jaren samen.'

Ze wist nu zeker dat ze bloosde en pakte snel haar gebaksvorkje op om een hapje te nemen van de cake. 'Die heb jij eens goed gemaakt Wolfs,' bracht ze goedkeurend uit met volle mond.

Na het eten zetten ze alles in de vaatwasser en namen ze de keukenoppervlakken af. De fotolijst stond nog steeds op tafel en Eva bekeek het uitgebreid. Ze was zo in gedachten verzonken dat ze niet doorhad dat Wolfs achter haar was gaan staan. 'Dat was een fijne dag hè?' Ze schrok lichtjes, maar knikte. 'Een hele fijne dag. Soms vergeet ik door alle drukte dat we meer tijd vrij moeten maken voor dit soort dingen. Hoe waardevol deze herinneringen zijn die we samen maken.' Ze hield haar adem in en draaide zich om.

De staarwedstrijd was weer begonnen, maar dit keer was Eva de eerste die het verbrak door haar hoofd naar voren te buigen en op haar tenen te gaan staan. Haar lippen raakte die van hem vederlicht voordat ze haar hoofd weer terugtrok. 'Op naar de volgende vijftien jaar dan maar?'