Çok uzundu yol, soğukta yağmurda hiç durmadan koştum. Aldırmadım yağmuru. İyi değildim belki, herkes ayıplardı beni ama yine ne yapsam sevilmiyordum. Ayıp mıydı sevmek sevilmek. O an senden başkaşını düşünmemiştim.Aklımda seni kaybetmek vardı. Bir insanın sanah uykusunu kaybetmek kadar sevdiği birini kaybetmesi gibi tıpkı. İşte insan bir süre alışamıyor bu boşluğa . Senin bir daha benim olmayacağını biliyor gibiydim sanki . Ama inanmak istemedim kendime inanamadım nedense. İnanmak en zoru işte. Ben hiç bir şeyi kaybetmedim bu hayatta ama bunu seni kaybedince anladım. Sensizlikle öğrendim bunu.
Her sabah neşeyle kime "Günaydın sabah uykum bugün nasılsın " diyeceğim.Artık bu mesajların bi anlamı yok. Son attığım mesajda iletilmedi ya zaten. Bundan daha büyük bir çaresizlik nedir biliyormusun sen ? Şimdi sahi ne yaparım ben sensiz. Kime atarım o mesajları. Sabah uykularım artık sen olmayınca neşeyle uyandırmıyor beni . Adını söylemediğim günlerde kime sığınırım, kime sarılırım, kimin kokusunu çekerim içime?
Arkanda ne çok soru bıraktın ? Beni ne çok çaresiz bıraktın ? Biliyorum sensizliği kabullenmek çok zor ama biliyorum yoksun artık. Dönüşü olmayan, gidişine sular dökmek istemediğim bir yokluk sensizlik. Bende çok fazla cümlen kaldı. Sana söylesem ne güzel olurdu dediğim pek çok yazı vardı. İnsan izin vermek istemiyor işte bu gidişlere. Ben zaten ölüyüm sen beni boşver. Sen bensiz yapamazsın, bende sensiz yapamam . Nasıl bozdular senin bu sessizliğini. Soldum artık , gidişlerine . Sana sevdamın yolları gidişatı mükemmel olan bir çıkış. Tükendim,yoruldum artık.
