🖇️ 𝘤𝘭𝘰𝘴𝘵𝘳𝘰𝘧𝘰𝘣𝘪𝘢/ ִֶָ ꒷꒦

⩩ 4

Armin gözlerini niye açtı bilmiyordu. Sanki sabah kalkmış gibi birden olmuştu. Etraf karanlıktı. Hiç bir şey belli olmayacak kadar karanlıktı.
Ne vardı bilmiyordu ama, birşeyler aralardan geçmeye çalışan ay aşığın kesiyordu. Başında bir anda oluşan ağrıların şiddeti ile gözlerini yumdu. Sanki herşey yeni başlamış gibi birşeyin onu sıktığını fark etti. Ayrıca sağından ona değen dallar kesinlikle rahatsızlık vericiydi. Ama o kadar şeyin içinde yine de en zoru midesine baskı yapan şeydi. Rahatlıkla bir şeyin onu tuttuğunu söyleyebilirdiniz. Sanki biri sizi zorla kucağına alırda karnınızı düzgün tutamadığı için sıkar.
İste aynı oydu bu.

Fakat sonra arabada olduğunu hatırladı. Sanki herşey yeni yeni oluşuyordu.

"ANNE!"

Ses veren yoktu. Fazla zorlamak istemedi. Şimdiden nefesi hızlanmıştı ve gece gece bağırmaya da korkuyordu, her ne kadar itiraf edemese de. Ardından kardeşi geldi aklına. Peki ya babası? O neredeydi. Görüntü bulanıklığın da gözlerinin dolduğunu fark etti. Eli hızla kemere gitti.
Armin her zaman kemer takardı.

Fakat sanki Armin'nin ızdırabı yeni başlıyordu.

Kemeri açması ile hızla yere düştü. Veya o öyle düşündü. Düşüşünde canı acısa dahi elini bastığı yerler yumuşaktı.
Bir an aklına gelen şeyle kendini çığlık çığlığa geriye itti. Fakat nafile. Araba yan yatmıştı, hareketleri arabayı sarıyordu. Bu güvenli değildi ama kardeşinin cesedine basarkende bu hiç aklına gelmemişti.

"A-ANNE!"

Her çocuk gibi annesinden yardım istedi. Fakat bu sefer de ses yoktu.
Araba da onunla dalga geçmek istemiş olacak ki küçük çocuğun hareketlerine daha fazla dayanamamış bir kaç dur daha atarak yuvarlanmıştı.

Harika.

Bu sefer de altta olan Armin'di.

Ancak bu sefer hiç birşey yapamadı. Hasar alan arabanın etkisi ile radyo tekrar çalışmaya başlamıştı.

Ve Armin Arlert bozulmuş ve ara ara kopup yeniden bağlanıp, çaldığı artık kulağa güzel bile gelmeyen klasik müzik, üstüne cesedi yığılmış kardeşinin taze damlayan kanı, suratında ağlamaktan mı dediğim gibi kandan mı olduğu bilinmeyen bir ıslaklık, sanki tanrı onu hiç sevmemiş gibi önceden ebeveyn diye adlandırdığı ona doru dönük iki beden.

Armin Arlert iki gün üç gece böyle geçirdi.

Kardeşinin ağırlığı üstündeydi. Bırakın ağlamayı nefes bile alıp almadığından emin değildi. Kulağında sanki hala kardeşi müziği kısmasını söylüyordu.

Üçüncü gece sonunda genç çocuk ve ölü ailesi bulundu. Sarışın oğlan tek kelime etmedi. Gözyaşı bile parlatmıyordu o gözleri.

Dedesinde kaldığı onca süre sonucu yine bir hiçti elindeki. Tanrı yine onla oynayıp dedesini de almıştı. Elinde kalan tek şey bu aptal apartman ve kaybettiği benliği.

<:-(