NEVER BE THE SAME

Simula

"Anak, kapit ka sa kamay ng daddy." bilin ko dahil I need to pee.

"Yes ma. Dali na po para makauwi na tayo."

Ngumiti ako at kumaway ng bahagya.

Kadarating lang namin at nasa airport kami, kabababa lang actually. Umuwi kami after like 6 years? I lost count basta matagal na akong hindi umuuwi simula noong— gabing iyon.

I shrugged my head. Hindi ito ang oras para mag-isip. My husband and child are waiting for me. Binilisan kong maglakad.

Pumasok ako sa isang cubicle. Unzip my pants and do what I need to do.

Lumabas ako at nag-hugas ng kamay. I also put some lipstick and comb my hair. Natulog kasi ako habang nagfla-flight kaya magulo ang buhok ko. Biglaan kasi ang uwi kaya tinapos ko muna lahat ng gagawin sa Korea bago magdesisyon na umuwi panandalian dito.

Sa totoo lang ay ayaw ko talaga, maliit lang ang mundo. But - sana nga.

Napaigtad ako ng konti ng may lumabas na babae sa kabilang cubicle lang. Ang tahimik kasi akala ko ako lang tao.

Ngumiti siya sakin. I also smiled back.

Familiar siya?

"Umuwi ka?" wait, kilala niya ako. Ako lang tao dito alangan naman na may kausap siyang iba.

I played it nice. Kunware e kilala ko din siya kahit pilit inaalala kung saan ko nga ba siya nakita.

"Ah yes, may aasikasuhin lang." parang ang plastik ng sagot ko.

"It's good to see you." sabay harap niya sa akin.

Okay, play nice parin.

"Ako din hehe, kamusta naman?" that was awkward.

She laughed.

"I'm fine." ang ikli.

Halos bilisan ko ang pag-huhugas at pagreretouch. I don't wanna be rude pero diko kasi matandaan kung sino to.

"Hey! mauna na ako." i bid goodbye. Pangit naman kung lalayas nalang ako agad.

"Yeah sure, wait! Say hi to Aleo nasa labas lang siya. He's waiting for me."

And that caught me off guard. Nanlamig ako. Did I heard it right? Aleo? O my god! Nasa labas?! Paano ako lalabas ng hindi niya nakikita?!

Dapat talaga hindi ko siya inisip kanina. Ang liit naman ng mundo lord. Bakit naman dito pa?!

Pero wait! Hindi niya ba alam? That I was the reason behind their almost postponed wedding? Kasal na sila diba?

"You are his wife?" that was actually a question even though I know na kinasal na sila long time ago.

"Ah no!" tumawa siya. "I am still his fiancée.." may pait akong narinig sa tinig niya.

Fiancée?! But that was years ago! Dapat e kasal na sila. Naging balisa ako.

Paunahin ko nalang kaya siya para hindi na nila ako maabutan. Siguro e papasok na muna ako ulit sa isang cubicle? Yes, ganun nalang siguro.

"Ah you can go first. I need to do something pa pala hihi." I laugh stupidly.

"Oh? Sige, bye."

I waited mga 5 mins bago lumabas. Tinapat ko muna ang tenga ko sa pintuan. Mukhang wala na sila? I should go, kanina pa gustong umuwi ng anak ko.

Binuksan ko ang pintuan at dali-daling lumabas. But I think it was a wrong move..

Lumingon siya sa gawi ko. Ang naka-kunot niyang noo habang sa tabi ang babaeng fiancee. Hinintay nila ako?! Sinabi niya ba?!

"Oh hi, come here!" rinig ko dito ang tinig ng babae. What was her name again?

Sa totoo lang ay ayaw ko, ayaw kong lumapit. I am guilty, alam kong may dahilan kung bakit hanggang ngayon e hindi parin sila nakakasal. I don't wanna conclude things but if the reason is me— kailangan kong lumayo. Bumalik sa kung nasaan dapat talaga.

Hindi ko namalayan na nakalapit na pala ako sa kanila. He's still the same. Those blue eyes, pointed nose, the natural curl of his hair that is colored brown, the cleft chin plus the body build. Nag matured siya.

I smirked. This are the reason why I was obssess before, noon. Ang gwapo ba naman sinong hindi babakuran to diba.

Pero that was before, I should stop thinking like this, this is present.

"So I told him I saw you! Sinabi ko ngang maghintay kami saglit dito because years na din kayong hindi nagkikita diba. You were like brother and sister before, so maybe you miss each other!" excited ang boses niya.

Actually it was the opposite. I don't wanna see him, the guilt - it's eating me. Lalo pa't natanto ko na hindi alam ng babae, ng fiancée niya ang dahilan.

"How are you?" I shivered. Tulad ng dati ay ganoon parin ang boses niya. Malamig, snob kung papakinggan.

"I'm good. It was nice seeing you here— but you know I need to go na, someone is waiting for me." putol ko sa lahat ng pwedeng itanong niya. Kailangan ko ng umalis.

"Oh? Sure sige." ang babae ang sumagot.

"Mom ang tagal mo po—" boses iyon galing sa likod ko.

Anak!

"O my god? May anak kana?! How cuteee" ang babae ulit.

Tumalikod ako agad. Ayaw kong makita nila ang anak ko.

"Sinundan kana namin kasi ang tagal mo daw." that was my husband.

Yumuko ako ng bahagya.

"Friends?" iyon agad ang tanong niya.

"Yes! They were my friends before. Let's go na."

I know it's disrespectful. Pero they don't need to know each other dahil hindi naman na ito mauulit. Isa pa ay hindi nila alam, ayaw kong malaman pa nila. Jusko! sobrang tagal na nun tapos mauungkat pa ngayon.

I shouldn't have pee in the first place. Sana ay hinintay ko nalang na makauwi kami.

"Are you okay?"

"Yes. Why?"

"You look bothered.."

"Pagod lang ito."

I hate lying. My husband is so kind and I can't take telling him lies.

That stupid decision of mine brings me here. But I don't blame anyone, kahit si Aleo man. I know from the start that it was me, it's my fault. I don't regret it. There are what if's but the contentment I am feeling right now is what matters the most.

Alam kong mali, alam kong kasinungalingan ang lahat pero I will keep it. I will keep this family, my family.

As soon as possible na matapos na ang gagawin namin dito, aalis kaming muli. I don't wanna risk it, ayaw kong maulit muli ang nagawa kong mali noon. This is enough, okay na ako sa ganito. Kuntento na ako sa kung ano ang meron ngayon.

And to tell you frankly, this is not love nor longing. This is guilt— guilt that burden me years ago.