"We need to talk." may diin ang kanyang boses sa pagbigkas ng mga katagang ito.
Napahinto ako sa pag alis dahil sa kanyang sinabi.
Anong karapatan niyang magsabing we need to talk!
"Wala tayong dapat pag usapan pa, Marcus" Mapait kong sabi at hinarap siya. Kahit ayoko.
"Meron." Determinado ang kanyang mukha sa nakikita ko ngayon sa pag harap ko.
Wala naman masyadong nagbago sa kanya, nag mature lang siya lalo. Kapag ngumingiti siya na dedepina ang kanyang wrinkles sa mata ngunit hindi pa rin ma itatangi na magandang lalaki siya.
Alam kong mature siya sa akin at dalawampung taon ang agwat ng edad namin, pero hindi nun napigilan ang aking puso na umibig sa kanya.
Nine long years and even a sea of people won't be a hindrance for me, to recognize him.
Hindi dahil sa kung anong meron siya o kung anong binibigay niya kaya ko siya minahal. Kundi dahil sa ipinaramdam niya saking pagpapahalaga.
Kahit nuon pa man malakas na talaga ang kanyang dating, matikas, matangkad. Maputi ang kanyang balat. Medyo kulot ang kanyang buhok. Makakapal na kilay, matangos na ilong at mapu pulang labi na binihag ako nuon.
Napa lalim ata ako ng iniisip sa pagkikita namin ngayon.
Kailangan ko ng magsalita bago pa ako mawalan ng sasabihin!
"Wala na--" naputol ako sa pagsasalita dahil inunahan niya ako.
"I know I caused you a lot of pain Kirs." nagulat ako sa sinabi niya.
Agad akong nag pa linga linga kung may nakikinig ba sa amin. Wala naman. Iniisip ko lang ang kanyang estado, pano kung may makarinig at masira ang kanyang imahe.
Nasa parking lot kami ngayon. Sinundan niya ako for sure.
I attended this party to have some peace of mind. It's my Grandparents's 75th wedding anniversary and they were bugging me to attend kahit busy ako. So, I had no choice but to come here para hindi magtampo yung Grandparents ko.
Nasa isang Resort pa naman kami in where the celebration was held.
I remember Granny informed me na ipapakilala niya ako sa isang VIP friend, na I don't know how she met and maybe she had debt on him. If she has, I don't know what kind of debt then.
Pinakilala niya nga ako. Pero sa taong ayaw ko namang makita, if only I had the choice I wouldn't want to meet. Marcus Olmuaguez
He extended his hand for a hand shake. His eyes bore into mine as if looking into my very deep soul.
Before I could give my hand my phone vibrated and it was my signal to back off, excuse to them and answer the call.
That's why I'm here in the parking lot now.
Turned out, I might regret coming here because of the person in front of me.
Nakita ko naman ang sincerity sa kanyang mukha sa sinabi niyang yun.
Akmang aalis na lang ako kasi ayokong marinig kung ano man yung sasabihin niya.
Natatakot ako.
Takot akong mabasag muli.
"I left." Natulos ako sa kinatatayuan ko. Hindi ako makagalaw. Gusto kong tumakbo at ayaw makinig.
Pero, apart of me wants to hear his side that a long time ago I was aching to know.
Maybe this is the time to end my misery. And I want to put closure to this wound. I want to end what's left open to the book where our story was written.
Kaya tumayo lang ako dun. Let my self take a deep breath and finally listen. Because I need to let go. I need to give this our Last Shot.
Nakita niya sigurong handa na akong makinig dahil tumigil ako sa akmang pag alis ngunit nanatiling naka talikod sa kanya.
I know any minute from now, maiintindihan ko na din lahat.
Kaya makikinig ako. Kahit alam ko na masasaktan ako sa mga nangyari sa amin before.
But I wanna let go of the what if's and what could have been if we've been together.
"I left you. I left you because of too much love. That I'm afraid you will bear heavy consequences and suffer from it if I continue what we preciously started. I'm not a coward to fight for it. Heck, I was even ready to leave my wife for that matter, just for you. But, I was only thinking that you might lose what you really deserve than what we have. I'm sorry if I took your innocence, but I was and am not sorry for what we had. You were to young then. You were only 17. You were just so in love of the thought that you're in love, Kirstein. I was thinking to end it for your sake. So I let go. Because I know you don't love me that enough. And It's not enough for us. For a relationship. And I'm greatful for that decision I made. Because I know where it leads you."
Alam na niyang umiiyak ako. Makikita niya naman sigurong umaalog yung balikat ko sa pag hikbi dahil nakatalikod ako sa kanya.
Hindi ko narinig ang yapak niya hudyat na lumapit ba siya.
Akala ko umalis na siya pagkatapos niyang sabihin yun.
Naramdaman ko na lang ang pagyakap niya sa akin galing sa likod.
Napahagulhol ako sa yakap niya.
Ang sakit sa puso. Mabigat sa pakiramdam. Para akong mamamatay. Hindi ako makahinga.
Hindi ko alam dahil ba sa yakap niya o sa mga sinabi niya.
Alam ko na hindi tama. Hindi dapat ang ganitong pag-ibig. But this pain lead me to the right way.
Dahil nakilala ko si Gin.
Cris Ginurd "Gin" Olmuaguez.
Na nagbigay muli ng pag asa sa akin na tingnan ang mundo sa ibang anggulo nito.
This thought me a lesson. A lesson that I will never forget. At least this day wasn't that bad after all because,
I was able to hear his side that should have been said a long time ago.
Naramdaman ko ang pag halik niya sa aking ulo.
"Ba't ang sakit. Sobrang sakit kung hindi kita sobrang minahal, Marcus." bulong ko sa pagitan ng aking pag iyak.
Dahil alam ko naman na minahal ko talaga siya. Siya yung unang lalaki sa buhay ko. Ang unang pinagbigyan ko ng lahat. At kahit ganito ang nangyari sa amin, hindi ko pagsisisihan yun.
