Hate The Game (COMPLETED)

Chapter 24

Chapter 24

It was 1:04 in the morning.

There was a knock on the door.

Napa-tigil ako sa pagbabasa ko ng libro at napa-tingin sa may pintuan. Naghintay ako sa susunod na katok, pero imbes na iyon ang dumating ay naka-receive ako ng text. Ni hindi ko hinawakan iyong cellphone ko. Naka-tingin lang ako roon sa notification sa may bandang itaas.

'Gising ka pa?'

Naka-tingin lang ako roon.

'If you're still awake, can we talk? Nandito ako sa labas ng unit mo.'

Naka-titig pa rin ako sa cellphone ko. Huminga ako nang malalim at saka ibinaba iyong hawak ko na highlighter. Limang araw na ang lumipas nung umalis siya nung birthday dinner ko. Mag-isa akong umuwi sa condo. I tried to block out all thoughts of him, pero paano ako makaka-iwas kung kahit saan ako tumingin, nandoon siya? Kalat na kalat sa buong school—heck, sa buong Pilipinas—iyong nangyari sa initiation nila.

Tumayo ako at saka lumapit sa pintuan. Nang buksan ko iyon ay nandoon siya. Mukhang wala siyang plano na umalis doon. Balak niya bang hintaying mag-umaga kung hindi ako tumayo at binuksan iyong pinto?

"D..." sambit niya nung makita niya ako.

"Ano?" simpleng tanong ko sa kanya.

"Can we talk?" he asked.

"Tungkol saan?" tanong ko. Hindi agad siya naka-sagot. "Kung tungkol sa atin, I think naging malinaw naman ako nung huli tayong nag-usap," sabi ko sa kanya.

"Seryoso ka ba 'dun?" tanong niya na para bang gusto niyang pagaanin iyong usapan namin.

"Mukha ba akong nasa mood para magjoke?" diretsong sabi ko sa kanya. "Kaka-uwi mo lang ba?" tanong ko dahil base sa huling narinig ko, naka-detain din siya dahil isa siya sa mga tinuro na kasama sa initiation rites.

He nodded.

"Umuwi ka muna sa condo mo. Matulog ka. You look like shit," I told him without missing a beat. Of course I still did love him—hindi naman iyon ganoon kabilis mawawala. Para akong mababaliw sa pag-aalala sa kanya nung mabasa ko sa mga balita sa newsfeed ko iyong nangyari nung initiation nila. Pero pinigilan ko iyong sarili ko na mag-alala ng sobra. Kasi ayoko na. Nakakapagod siya. Hindi naman siya nakikinig sa akin. Kahit nung sinabi ko sa kanya na makikipaghiwalay ako kapag umalis siya, ano ang ginawa niya? Umalis pa rin siya.

Saan ko ilulugar iyong sarili ko?

Ayoko nung sinisiksik ko iyong sarili ko—nakaka-baba ng tingin sa sarili.

"Mag-usap muna tayo," sabi niya.

"Wala naman tayong pag-uusapan," sagot ko.

"Deanne—"

"Look, Samuel, I gave you a choice and you chose to leave. Ano pa ba ang dapat pag-usapan natin ngayon?"

At this point, I was thankful that he was standing a few meters away from me. Kasi kung hindi, natatakot ako na baka marinig niya iyong tibok ng puso ko dahil sa lakas nun. Ayoko na marinig niya kung paano ako kinakabahan dahil lang nandito siya. Kasi alam ko na kapag nalaman niya kung gaano ako naaapektuhan sa presensya niya, mas lalong hindi siya aalis.

Mahal ko naman talaga...

Kaso pagod na ako.

Hindi ba ang logical na gawin ay ang magpahinga?

"Someone died," he said.

"Believe me, I know," sagot ko sa kanya dahil kalat na kalat iyong balita sa nangyari sa kanila.