The boy with the black van

De ontsnapping

Jane keek uit het raam van het kantoor en zuchtte. Ze werd er gek van dat ze altijd naar de directeur moest komen. Ze keek aandachtig naar een merel die takjes aan het verzamelen was voor zijn volgende nestje, toen ze uit haar gedachten gerukt werd door een luide stem. 'Jane, alweer?' Jane keek op naar de te chique geklede man in pak met stropdas die het kantoor binnen kwam lopen. 'Ik had verwacht dat je na de vorige keer je lesje wel had geleerd.' Jane draaide met haar ogen. Ze gaf geen reactie. De directeur keek benauwd en schraapte zijn keel. 'Ik wil je erop wijzen dat het zo niet door kan gaan. Dit is nu de vierde keer dat we je hebben betrapt op spijbelen, je moet hier echt mee ophouden. Als je zo langer doorgaat kun je geschorst worden. Je ouders zijn ook bezorgd.' Janes gezichtsuitdrukking veranderde. 'Mijn OUDERS? Mijn ouders hebben hier niks mee te maken. Ze maken zich nooit zorgen om mij, alles wat ze zeggen lullen ze uit hun nek. Het boeit ze niet wat ik doe, ze hebben alleen maar aandacht voor elkaar.' Jane keek de directeur dodelijk aan. De directeur keek geschrokken en pakte uit zenuwen een grijs-blauwe nietmachine van zijn bureau. 'Jane, je ouders zijn bezorgd. Ik snap je heus wel, als tiener voelt het alsof niemand je begrijpt, maar dat hoort erbij. Je ouders geven echt om je, je ziet dit nu alleen niet.' Jane stond op en liep naar de deur. 'Weet je wat? Als ze toch zo veel om me geven, laat ze dat maar bewijzen. Ik ben weg, schors me maar, het boeit me niet. Ik zie wel wat ze doen. Of níet doen.' Ze opende de deur en hoorde de directeur nog iets zeggen. Ze liep met wijde passen de gang door en negeerde de hele situatie om haar heen. Haar rugtas die naast haar jas lag pakte ze op en zonder iemand iets te laten weten liep ze de school uit, richting haar fiets. Ze zou wel zien hoeveel haar ouders om haar gaven.

Jane keek om zich heen. Ze had geen idee waar ze was beland. Ze had het eerste het beste kaartje gekocht en een trein gepakt, en na een uur was ze uitgestapt. Het enige wat ze bij had was haar rugzak met haar schoolboeken, 10 euro, een etui en handschoenen. Geen kleren, geen eten of drinken, niks. Langzaam begon ze te lopen. Door drukke straten en door smallere wegen. Niemand op straat besteedde aandacht aan haar. Iedereen was te druk bezig met zijn eigen zaken.

Toen ze uit was gekomen bij een klein pizzatentje, liep ze naar binnen. Meteen kwam er een vrolijke oude man op haar aflopen. ''Wil je zitten of is het om mee te nemen?'' Zei hij, en hij glimlachte lief. ''Uh, ik ga wel zitten.'' Zei Jane, die zulke aandacht niet gewend was. ''Wat kost een pizza hier ongeveer?'' Vroeg ze, aangezien ze niet heel veel geld bij had. ''Vijf euro'' Zei de man, terwijl hij Jane een plaats aanwees en haar een menukaart gaf. Jane knikte en bekeek de kaart aandachtig. Toen ze haar keuze had gemaakt riep ze de man en bestelde een pizza hawaii. Daarna pakte ze haar etui en een schoolschrift. Ze had geen goede kwaliteit tekenpapier bij zich, maar dit was goed genoeg. Jane keek om zich heen. Nu alleen nog inspiratie opdoen. Dit probleem had ze altijd, ze wilde wel tekenen, maar wist nooit wat. Ze merkte een klein standbeeldje op dat op een plankje aan de muur stond. Ze bekeek het aandachtig en begon met tekenen. Het was een klein elfje met grote vleugels. Het was geheel van steen en was zeer gedetailleerd.

Terwijl ze bezig was had ze nergens anders meer aandacht voor, dus ze schrok toen de man met haar pizza aan kwam lopen. ''Wil je drinken erbij?'' ''Nee dank u, ik heb niet zoveel geld bij.'' zei Jane, en ze glimlachte. ''Dan krijg je er een van het huis, wat zou je willen?'' Jane werd rood en vroeg om een cola, die ze meteen kreeg. ''Heel erg bedankt meneer.'' Zei ze, en ze begon aan haar maaltijd.