ေမသူမအခန္းထဲမွကုတင္ေလးေပၚတြင္ထိုင္ေနရင္း ပြင့္ေနေသာျပတင္းတံခါးမွ အိမ္ေရ႔ွလမ္းမဆီသို႔ေမ်ွာ္ၾကၫ့္မိသည္။ထို႔ေနာက္ ေဒၚမို႔မို႔မ်က္ႏွာကထပ္ေပၚလာျပန္သည္။ရက္စက္ေသာစကားလံုးမ်ားကို အားနာျခင္းအလ်ွင္းမရိွေျပာဆိုေနေသာ ထိုဆရာမ၏မ်က္လံုးမ်ား......ေအာ္ဟစ္ႀကိမ္းေမာင္းသံမ်ားကနားထဲတြင္ပဲ့တင္ထပ္ေနခဲ့သည္။
ဘယ္ဘ၀က၀ဋ္ေႂကြးရယ္မသိ.....ေမမလုပ္သၫ့္အျပစ္ကိုခံရသည္မွာ ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ရိွခဲ့ေပၿပီ။ပထမအႀကိမ္မိမိအေဖ၏အိမ္ေထာင္ေရးေဖာက္ျပန္မႈေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္၏သြားပုပ္ေလလြင့္ေျပာျခင္းကို ေခါင္းငံု႔ခံခဲ့ရၿပီး ယခုအခါ ဥကၠာ၏တဇြတ္ထိုးႏိုင္မႈေၾကာင့္ ဆရာမေဒၚမို႔မို႔၏အျပစ္တင္ျခင္းကိုပါထပ္ခံရျပန္သည္။၀ဋ္ေႂကြးမ်ားရိွလ်ွင္လည္း ဒီမ်ွႏွင့္ေက်ပါေစေတာ့.......
ေမလမ္းဘက္ကိုေငးၾကၫ့္ရင္းျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမ်ွကိုျပန္ေတြးရင္းမိမိဘ၀ကိုမိမိနာက်ည္းမိသည္။ဘာဆိုဘာမွဆက္လုပ္ခ်င္စိတ္မရိွေတာ့ေပ။မ်က္ရည္မ်ားသာတြင္တြင္စီးက်ေနၿပီး ျဖစ္ႏိုင္လ်ွင္ေလာကႀကီးထဲမွအၿပီးအပိုင္ကြယ္ေပ်ာက္သြားခ်င္သည္။အကယ္၍ မိမိသာျမဴမႈန္တစ္စျဖစ္ခဲ့လ်ွင္~~~~~~
သူမအခန္းတံခါးကိုဖြင့္၀င္လာၿပီး မွန္တင္ခံုေပၚ၌ေရဘူးႏွင့္ဖန္ခြက္ကိုခ်ကာ ေရခြက္ထဲသို႔ေရအေတာ္အသင့္ငဲ့ထၫ့္လိုက္ၿပီး သူမ၀င္လာသည္ကိုပင္မသိသၫ့္ ေနရာကိုေရာက္ေနေသာမိန္းကေလးထံသို႔ ဖန္ခြက္ကိုယူသြားသည္။အနီးသို႔ေရာက္ေသာအခါ သူမပါကုတင္ေလးေပၚတြင္ ေမႏွင့္အတူေဘးခ်င္းကပ္ထိုင္ကာ -
"ေရာ့ ေရေလးေသာက္လိုက္ဦး သမီး"
"ဟုတ္ တီခ်ယ္"
(ၫွိုးငယ္ေနေသာမ်က္ႏွာေလးတြင္ မ်က္ရည္မ်ားစီးက်လ်က္)
"ကေလးေလး စိတ္ညစ္စရာေတြေတြးေနျပန္ၿပီလား"
"သမီးမေတြးပါဘူး ဆရာမ"
(ေမမ်က္ရည္တို႔ကိုကျပာကယာသုတ္လ်က္)
"ဆရာမကို အမွန္တိုင္းေျပာလည္းရပါတယ္ ဆရာမ သမီးကိုနားလည္တယ္"
