Zabójczy fryzjer

II

Madison 16 września 2018r.

"Policja odnalazła trzy ciała - szczegóły tej tragedii mrożą krew w żyłach

Rozmawiamy o sprawie z komisarzem Bluesem:
-W sobotę późnym wieczorem będąc na dyżurze odebrałem telefon. Usłyszałem głos spanikowanej kobiety i krzyki w tle, po kilku moich krzykach do telefonu usłyszałem w końcu drążcy głos, dość młoda kobieta powiedziała, że podczas pobytu nad pobliskim jeziorem jej kolega poszedł głębiej w las aby załatwić swoje potrzeby, wybiegł jednak z krzykiem i poinformował resztę, że za pagórkiem leżą trzy ciała z otworzonymi brzuchami. Gdy ustaliliśmy miejsce pobytu grupy od razu udaliśmy się nad go jezioro. Na miejscu zastaliśmy scenę z horroru, mnóstwo krwi, rozkopany dół, poszarpane czarne worki oraz trzy wywleczone z pod ziemi zmaltretowane ciała - mówił komisarz

Po dokładnym wywiadzie z wydziałem kryminologi oraz rozmowie  z lekarzem ustaliliśmy więcej szczegółów..."

- ŻARTUJECIE SOBIE?! - mężczyzna w płaszczu wybuchnął po chwili dodając spokojniejszym tonem:
-trzy ciała. A czyje? No właśnie... - zaczął się śmiać, ten sam człowiek, który przed chwilą krzyczał śmiał się.
- Policja nie zna tożsamości.- spokojnie dodała młoda kobieta patrząc prosto w oczy starszemu mężczyźnie
- Jeszcze... Chodź lepiej aby tak zostało - podniósł wzrok na kobietę.

Reszta rozmowy przebiegała w dosyć spokojnej atmosferze, jednak nad lekko oświetlonym stołem kuchennym wisiały ciemne chmury.

Madison 18 września 2018r.

- Słyszał Pan? O tych trzech ciałach? - obróciła się kobieta w średnim wieku
- Tak, niestety słyszałem. Straszliwa tragedia...- odpowiedział starszy Pan w niebieskim garniturze z widoczną na twarzy skruchą. Jego zazwyczaj pogodne niebieskie oczy przybrały kolor oceanu spokojnego.
- Nie wyobrażam sobie co oni musieli czuć. To byli przecież tak młodzi ludzie... Ehhh tragedia, straszliwa tragedia.-dodała kobieta siedzącą na fotelu, obsługiwana właśnie przez "mistrza cięcia"
- A! Tak, tak. Myślę, że to wyborny pomysł - ta sama przygnębiona, prawie rozplakana kobieta teraz z uśmiechem na twarzy ochoczo przeglądała tabelę z rozmaitymi kolorami farb.

Równo cztery metry za mistrzem stała "nowa" - jak to nazywali ją stali klienci fryzjera. Wysoka dziewczyna z mocno i wyzsoko ściśniętym kucykiem przyglądała się pracy przełożonego ze skupionym wyrazem twarzy co mocno ją postarzało ponieważ na jej brwi prawie ściśnięte razem rysowały na jej czystym czole sporo zmarszczek.
- Weroniko, zajmij się już proszę Panią przy drugim stanowisku - posłał dziewczynie słaby uśmiech i wskazał delikatnym gestem na kobietę obok niego, która właśnie czytała książkę.
- Oczywiście - spojrzała na mistrza i podeszła do znajomej jej dobrze twarzy, była to jej nauczycielka. Pani Milanowska - polka, która przeniosła się tu gdy miała zaledwie 23 lata. Razem z rodzicami uciekła tu przed problemami. Młoda ponętna dziewczyna, studentka kryminalistyki. Jej pierwszą sprawą było zaginięcie jej trzynastoletniego brata. Chłopaka znalazła 47 godzin po zaginięciu. Uznana za spryt i inteligencję. "Nową" z Malinowską łączyło jedno - pasja do zagadek. Jako mała dziewczynka Wiktoria przesiadywała z kryminaloszką na jej werandzie rozwiązując tony krzyżówek, ucząc się ojczystego języka Malinowskiej - polskiego.

- Jak pani minął weekend? - zapytała młoda dziewczyna i spojrzała na zmęczoną i pochłoniętą lekturą twarz kobiety.
- Pracowicie. - odpowiedziała dość oschle Malinowska nie patrząc na dziewczynę i kontynuując czytanie.
- Rozumiem, robimy to co zawsze? - spytała "Nowa" wyczuwając nastrój kobiety.
- Tak. - Malinowska nie była typem osoby, która upiększała zdania o zbędne słowa przez co była ceniona w swoim fachu, nie znaczyło to jednak, że miała niezbyt bogaty zasób słownictwa. Wręcz przeciwnie, reporterzy ją uwielbiali - bez wzajemności - jej komentarze były obfite ale konkretne, zawsze wiedziała co powiedzieć.

Tydzień w salonie minął jak zwykle, po za tym, że ludzie usilnie potrzebowali uzyskać opinię fryzjera na temat morderstwa. Policja nadal nie ustaliła tożsamości ofiar.