ជុងហ្គុក / ថេយ៉ុង
ក្មេងតូចមានឈ្មោះ ចន ថេយ៉ុង វ័យ១៧ឆ្នាំដែលត្រូវជាកូនចញ្ចឹមរបស់លោកមហាសេដ្ឋីម្នាក់ដែលមានឈ្មោះ ចន ជុងហ្គុក រាងតូចធ្លាប់ជួបគ្រោះថ្នាក់ចារាចរណ៍បាត់បង់ការចងចាំមុនពេលដែលលោកប៉ាថ្មីយកមកចញ្ចឹម ពេលនេះគេមានសតិមិនគ្រប់ឡើយហើយក្មេងម្នាក់នេះពិតជាចូលចិត្តញាំស្ករគ្រាប់ណាស់រហូតដល់ក្ដៅខ្លួនក៏មានចំណែកក្បាលរឹងណាស់លោកប៉ាតែងតែហាមប៉ុន្តែគេមិនស្ដាប់ឡើយសំខាន់គេចង់ញាំ
« ពូសុងៗ!! អ៊ុំអុីវ៉ូល..ទៅណាអស់ហើយថេយ៍ឃ្លានណាស់ ហឹក » សំលេងស្រែកច្រេចច្រាចរបស់ក្មេងតូចកាយស្រឡូនរត់ចុះមកពីលើភូមិគ្រឹះហៅអោយនាក់ដែលជានាក់បំរើប្រញាប់រត់មកមើលភ្លាមៗមិនអោយចាំយូរ
« អ៊ៅអ្នកប្រុសតូចឃ្លានហើយមែនទេតោះអាហាររាបចំរួចហើយ ល្មមសុទ្ធតែជាអាហាររបស់អ្នកប្រុសចូលចិត្តទៀតផង » សុង ដឺល ត្រូវជាជំនិតរាងក្រាស់មានងារមើលថែរក៏និយាយឡើង
« ត្រូវហើយតោះឆាប់ទៅអ្នកប្រុសតូច » អុីវ៉ូល ដែលមានងារជាមេផ្ទះបន្ទរតាមពីក្រោយទាំងញឹមៗមិនសម
« ទេ! ថេយ៍ចង់ញាំស្ករគ្រាប់បោះថេយ៍នៅឯណា? »
« អឹ! គឺ..ចេះទេអ្នកប្រុសតូចញាំបាយហើយចាំពូសុងអោយញាំស្ករគ្រាប់ម្ដងល្អទេ? » ខំប្រឹងនិយាយលួង ថេយ៍
« មិន!! បើមិនអោយស្ករគ្រាប់មកថេយ៍ទេថេយ៍នឹងយំមិនឈប់ទេ ចាំមើលទៅ ហុឺ...ហឹកៗៗ...ប៉ាៗហឹក...ប៉ាហ្គុកស្ករគ្រាប់ៗ » ភ្លាមៗ ថេយ៍ ទម្លាក់ខ្លួនបឹបលើការ៉ូស្រែកយំទធាត់ជើងទៅមកបែបមិនសុខចិត្តនឹងយំមិនចេញទឹកភ្នែកឡើយ មិនដឹងក្មេងនេះញៀនស្ករគ្រាប់ជាងស្អីទៅទៀត
« គួរធ្វើយ៉ាងមិចទៅ? » អុីវ៉ូល និយាយទាំងភ័យ
« មានតែខលទៅលោកប្រុសហើយ នាយនៅមើលអ្នកប្រុសតូចសិនយើងខលទៅគាត់មួយភ្លេត » នាយក៏ប្រញាប់ទាញទូរស័ព្ទខលទៅចៅហ្វាយរបស់ខ្លួន
« បាទលោកប្រុសប្រញាប់ផងបាទ! ... » ក្រោយនិយាយរួចរាល់ទើបនាយដើរចូលមកខាងក្នុងវិញរាងតូចនៅក្រវីខ្លួនយំមិនឈប់
ងុឺត...
« នេះកូនកើតអីទៀតហើយថេយ៍? មិចក៏យំទាំងព្រឹកចឹងហឹម! » ក្រោយទទួលដំណឹងភ្លាមមិនយូរនាយក៏មកដល់ផ្ទះឃើញកូនននាលខ្លួនយំក៏ចូលមកលើកពរច្រៀកកៀវនឹងចង្កេះរឹងមាំថែមលើកដៃជូតទឹកភ្នែករឹមៗរបស់កូនកំពូលខូច
