Gökyüzünde özgürce uçan bir kuş ve o gökyüzüne ateş eden bir savaşçının hikayesi.
Leyla özgür bir kuş, Ercüment vatanı için dağlara, taşlara gerekirse gökyüzüne ateş edecek bir savaşçcı.
Özgür kuşlar bir kafese hapsolur mu? Savaşçılar silahlarını...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Araba Ayşe teyzelerin evin önünde durunca Ercüment'e döndüm.
"Uzun sürecek mi?"
"Bilmiyorum."
"Kendine dikkat et tamam mı?" Dedim.
Başını salladı. "Sende kendine dikkat et."
Bakışları karnıma kaydı. "Hem artık dikkat etmen gereken biri daha var, ona da dikkat et."
Güldüm. Ama gözlerim dolmuştu.
"İlk defa gitmeni bu kadar istemiyorum." Diye itiraf ettim.
"İlk defa gitmeyi bu kadar istemiyorum." Dedi. Elime uzanıp tuttu. "Seni böyle bırakmak istemiyorum. Zaten daha kendine gelemedin. Ama gitmek zorundayım."
"Biliyorum." Dedim. "Gitme demiyorum zaten. Git ve sapasağlam geleceğine söz ver."
Bakışlarını kaçırdı. Bu konuda hiç bir zaman söz vermiyordu bana. Çünkü Ercüment tutamayacağı sözler vermezdi.
"Geleceğim." Dedi. "İnelim hadi."
Kapıyı açıp arabadan indim. Sezen ve çocuklar arabanın sesini duyduğu için kapıya çıkmışlardı.
"Hoşgeldiniz." Dedi Sezen.
"Hoşbulduk." Dedim gülümseyerek.
İlyas koşarak Ercüment'e doğru geldi ve kucağına atladı.
"Ercüment abi seni çok özledim." Diyerek boynuna sarıldı. "Bende seni çok özledim aslan parçası." Dedi Ercüment, İlyasa sarılarak. "Hem sen görmeyeli ne kadar büyümüşsün."
"Büyümüşüm değil mi?"
Ercüment'in kucağında çocuk görünce duygulanmıştım ister istemez. Daha bu gün hamile olduğumu öğrenmiştim sonuçta. Bence duygulanmam gayet normaldi.
Kim bilir ne kadar güzel bir baba olurdu...
"Ercüment abi biliyor musun dün babamı gördüm."
Ercüment'in yüzünde ki gülümseme yavaşça silindi.
İlyas hevesle anlatmaya devam etti. "Bana aynı senin gibi çok büyümüşsün dedi. Koca adam olmuşsun dedi. Ama ablam bana inanmadı." Diyerek ablasını şikayet etti.
"Babam öldü onu göremezsin dedi. Yemin ederim gördüm, bana el salladı. Fotoğraftakinin aynısıydı."
Ercüment'in gözleri dolmuştu. Sadece onun değil benim de dolmuştu.
Babasını sadece fotoğraflardan tanıyan bir çocuktu İlyas. Yüzünde babasını görmüş olmanın verdiği mutluluk vardı. Ablasının söylediği gerçekler onun umrunda bile değildi.
"Görürsün tabii aslanım." Dedi Ercüment. "Bazen babalar gitmek zorunda kalır ama sen çok istersen babanı görebilirsin."
