sevgili han jisung, dayanamadım, bir mektup daha yazmak istedim sana. o gün, mendilini uzattığın gün, aklımdan çıkmadı günlerce. belki seni görürüm ümidiyle her gün aynı saatte, aynı yollardan geçiyordum. fakat nafile, yoktun orada.
o gün tekrar şansımı denemek istedim. fakat biraz geç çıkmışım evden. seni bahçeden çıkarken, taşlı yolun kenarında yakaladım. bisikletli değildim, tekrar düşme tehlikesi yaşamamak için. iyi ki de öyle yapmışım. beni görünce o kadar güzel gülümsedin ki, gülümsemenin parlaklığının gözümü kör ettiğini sandığım için gözümü kısmıştım sana.
gülümsemeye devam ederek yanıma yanaştın. gerçekten, gördüğüm en mükemmel şey sen olabilirsin sanırım. ışıltılı gözlerin, hafiften şişmiş, güneşin altında kalmaktan kızarmış olan yanakların, minik pembe dudakların.. ah, o minik dudaklarından öpebilmeyi o kadar çok isterdim ki...
yüzünden eksik etmediğin gülümsemenle dizimin nasıl olduğunu sormuştun bana. ben ise ağzımda bir şeyler geveleyip en son iyi olduğumu, senin nasıl olduğunu sormuştum. benim iyi olduğumu söylememle daha iyi hissettiğini söyledin. bu bana söylediğin ilk yalandı meleğim. daha sonra elime bir lale uzatıp onu almamı istediğini söylemiştin. cebinden çıkardığın köstekli, paslanmaya yüz tutmuş saatini çıkarıp saatin kaç olduğuna baktın. benim elim laleye uzanmışken hızlıca elime sıkıştırıp gitmen gerektiğini söylemiştin daha sonra kendime iyi bakmamı. sen ilerlerken arkandan 'sen de kendine iyi bak' diye bağırmıştım. elini kaldırıp iyi bakacağını söylemiştin. bu ise ikinci yalanındı sung. neden yalan söyledin bana?
keşke o gün pembe dudaklarının güzelliğinden bahsetseydim sana ancak ne senin vaktin vardı, ne de benim sana o sözleri sarfedecek kadar büyük cesaretim. üzgünüm güzelim. tanrıya tekrardan teşekkürler seni yarattığı için. teşekkürler tanrım.
sevgilerle, lee minho
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
bir gunde iki bolum vay amik neyse minhosuma zirlicam biraz:(
