HAZAN

~ Birinci Bölüm ~

Semtin en ücra köşesinde bi gecekonduda yaşıyordum. Annem yıllar önce vefat etmiş, babam ise çoktan annemi unutup eve üvey anne getirmişti. Kendisi her üvey anne gibi kendi çocuklarını düşünür, beni ve kardeşlerimi her zaman azarlar, döver kükrerdi. Babam ise buna ses çıkaramaz aksine hep o cadı kadını savunur bizi de her zaman haksız görüp döverdi. Babam, hurdacılık yaparak evini geçindirmeye çalışıyordu. Hale, yanında kardeşi ile birlikte gelmişti evimize. Zaten daha sonra kardeşimiz olmuştu. Ben evin en büyük kızıydım, bide benden küçük dünyalar güzeli iki kız kardeşim vardı.
Haa bu arada kendimi tanıtmayı unuttum. Ben Hazan. Bizim gecekondu mahallesinin en delikanlı kızıyım. Delikanlı dediğime bakmayın bende, duygusal ama duygularına, hislerine asla yenik düşmeyen her şeyin en iyisini yapmaya, elde etmeye çalışmak prensiplerim arasında.
Eve her defasında geç kaldığımda Hale karısı beni lekeleyip babama şikayet ediyordu. "O kadından nefret ediyorum. Bir gün onun yüzünden bu evi terkedeceğim yemin ediyorum.." Her gün bu kadın yüzünden dayak yiyordum babamdan. Artık alışmıştım ama bir yere kadar! Bu akşam hiç haketmediğim kadar dayak yemiştim sebepsiz yere. Ben en çok babamla üzülür ama en çok da onunla mutlu olurdum. Yaptığı bunca şeyden sonra gönlümü alınca tekrar yumuşardım ama o kadının bize yaptıklarına karşı tepkisiz kalması sınırlarımı zorluyordu.

***

Sabah kalktığımda dün akşam yaşananların yorgunluğu üzerimden daha yeni yeni geçiyordu. Artık aynaya bakmaya korkar hale geldim. Babamın seslenişini duydum sert bir tabirle "Hazan kahvaltı hazır"
Her zaman saatlerce kıyafet seçmekle geçirdiğim zamanı şimdilerde hiç umursamıyorum bile. Dolabımı açtım ve elime geleni giyindim. Yüzümdeki morluklara biçare arayıp biraz fondöten biraz pudra ile kapatmaya çalıştım. En azından eski görüntüsüne göre biraz daha iyiydi. Bugün iş görüşmesine gidecektim. Artık evdekilerin kaprislerini çekemeyecek kadar yoruldum çünkü. Mutfağa geçtim biraz atıştırdıktan sonra tam masadan kalkıyordum ki Hale karısı bağırdı:

"Nereye kız süslenip püslenmişsin yine."

Hiç sesimi çıkarmadım, cevap vermeye tenezzül bile etmediğim birisiydi artık hale.

***

Üzerime bir ceket giyip evden uzaklaştım. Bir an dün gece yaşananlar beynimi kurcalamaya başladı. Bunların beynimi meşgul etmesini istemiyordum. Yorulmuştum artık herşeyden, herkesten, kendimden. Bir an olsun beni mutlu edebilecek bir şey bile olmadı hayatımda. Yol böylece devam ederken köşe başındaki otobüs durağında beklemeye başladım. Bugün ki iş görüşmesinde herşey yolunda gider diye içimden geçirirken otobüs geldi. İçeriye girerken onca kişi arasında zorluklarla ilerlemeyi ve hırık gürüklerle birlikte gideceğim yere gelmeyi başarabilme arzusuyla bir demire tutundum. Yaklaşık yarım saat sonra ineceğim yere geldim. Otobüsten indim ve koca şirketin kapısının önünde biraz duraksadım. Ve Hale cadısından kurtuluş kapıma baktım. Daha fazla kapıda beklemeden hızla içeri girdim. Patronumda iyi bir izlenim bırakmam gerekiyordu ki Hale'den kurtulayım. Böyle derin düşünceler içerisindeyken ne olduğunu anlamadan duvara çarptım ve kendimi yerde buldum. Kafamı kaldırmamla birlikte bana bakan maviş gördüm. Demek ki duvara çarpmamışım! Duvar bana çarpmış. Ben öylece ona bakarken o konuşmaya başladı.

-"Hep böyle misin yoksa düşünce mi böyle oldun?"

-"Ne diyorsun sen be?"

-"Diyorum ki hep böyle aptal aptal bakar mısın yoksa düşmenin etkisiyle mi oldu?"

Yere düşen eşyalarımı alelacele toplayıp hiç cevap vermeden ama sinirli bir şekilde orayı terkettim. İlk günden biriyle papaz olmak işime gelmiyordu çünkü. İse girmem için gerekli evrakları onaylatıp yarın işbaşı yapmak üzere müdür ile konuşmaya merdivenlerden sakince ikinci kata çıktım. Müdür odasını orada bulunan çalışanlara sordum ve kapının önünde biraz bekledim. Derin bir nefes alarak kapıyı hafifçe tıklatarak içeriye girdim.

-"Yok artık!?"