රාක්ක පේලි අතර හිටියෙ අපි දෙන්නා විතරයි. අපේ අත් එකට වදින්න ඔන්න මෙන්න කියල තිබුනත් එයාවත් මමවත් අත් අල්ලගත්තෙ නෑ. එයා හැමදාමත් වගේ සීමාවෙ හිටියා. පොත් තෝරනකොට අපේ උරහිස් එකට වැදුනා. අපි හිනා වෙමින් උන්නේ. එකින් එක අරන් බලන ගමන් අපි කලින් කියවපු පොත් ගැනත් මතක් කලා..
මම එයාගෙ උපන්දිනේට දුන්නෙ පොතක්. මම හැමයාලුවෙක්ටම දුන්නෙ පොතක්. කොහොමත් අපි දෙන්නට පොත් එක්ක තිබුනෙ පුදුමාකාර බැඳීමක්.. එයා මට ලං වෙන්න ඇමක් විදියට පොත් පාවිච්චි කල බව මම දැනන් උන්නා. මොකද මාත් කලේ ඒකම නිසා. එයත් ඒක දැනන් ඉන්න ඇති. ඒත් අපි නොදන්නවා වගේම උන්නා..
එවලෙ ඒ පොත් රාක්ක අතරෙ ඉඳිකට්ටක් බිම වැටුනත් ඇහෙන තරමෙ නිහඬතාවයක් තිබුනා.. අපේ පියවර හඬවල්, හිනා හඬවල් වලින් විතරමයි ඒ නිහඬතාවය බිඳුනෙ. වෙනද වගේම මගේ හදවත පිරිල තිබුණා උනුසුම්, ආරක්ශාකාරි හැඟීමකින්. හරියට ගිනි ගහන මද්දහනෙ ලොකු ගහක් යට ඉන්නව වගෙ හැඟීමක් එයා ලඟ ඉද්දි මට දැනුනේ...
මට එයාව වැළඳගන්න ඕන උනත්, හැමදාම වගේ මම ඇස් පියාගෙන ඒ හැඟිම යටපත් කරගත්තා. එයාටත් එහෙම හිතෙනව ඇතිද? මම හිතුවා.. කොහොමටත් වැලඳගැනීමකට වඩා වලඳගන්න අවශ්‍ය වෙලා ඉන්න හැඟීම සුන්දරයි.. මම කවදත් හිතුවෙ එහෙම. හැමදාම මම ඒ සිතුවිල්ල ලඟින් නතර උනා වගේම ඉදිරියට පියවරක් තියන්න, මගේ සීමාවන් බිඳල එයාව වැළඳගන්න මට අවශ්‍යතාවයක් තිබුනෙ නෑ. සුන්දරත්වය විනාශ වෙනවට මගෙ තිබුනේ අසීමාන්තික බයක්..
එයාගෙ බෙල්ලට දාඩිය දාලා තිබුනා. ඒ අත් තෙත් වෙලා ඇති. එයාගෙ අල්ලට නිතරම දාඩිය දැම්මා. අපේ අත් වල ඇඟිලි එකට වැදුනා. එයාට මගේ අතින් අල්ලගන්න උවමනා වෙන්න ඇති. ඒත් එයා එහෙම නොකරම උන්නා වගේම, ඒ හැඟීමට මම ආස උනා.
අවසානෙට අපි පොත් දෙකක් තෝරගන පහලට ආවා.පස්සෙ කාලෙක අපි කොයි තරම් සල්ලි දීලා පොත් ගත්තා උනත්.. තවමත් එයාගෙන් හොරකම් කරපු පොත් හරිම පරිස්සමට මං ගාව තියනවා..,
💢තරුව ඔබාගන කොමෙන්ට් පාරකුත් දාගන යමල්ලා..🥴
