Hate The Game (COMPLETED)

Chapter 28

Chapter 28

I'd like to think that I made a couple of hard decisions in my life so far. Una nung umalis ako sa amin against Mama's wishes—against her telling me 'wag ko siyang iwan. I still remembered clearly nung umuwi ako sa amin na umiiyak. She immediately figured out that it was because of some guy—hindi niya alam kung sino, pero alam niya na meron. I thought she was going to, at least, comfort me. Pero ano ang una kong narinig? 'Wag ko raw unahin ang lalaki.

Wow.

Didn't think I'd hear it from my own mother.

Pangalawa nung magresign ako sa law firm. I had been wanting to leave the firm life. Kaya lang naman ako napunta roon nung una ay dahil gusto ko ng experience. Hindi ako makaalis for some reason. Siguro ay dahil alam ko na hindi naman ako ganoon kagaling? Kaya pag-umalis ako, may assurance ba na may iba pang tatanggap sa akin? So, I stayed. I stayed and suffered in silence. Ayoko na kasi pag-usapan iyong mga bagay na ayoko, na hindi nagpapasaya sa akin. I reached the point in my life that I'd rather keep everything to myself kaysa ikwento ko pa sa iba. I didn't want to discuss in detail the things I should and shouldn't have done. Wala naman na kasing mababago.

But then Kitty's case came.

I rushed to her side. Kung hindi man siya makahanap ng lawyer, I would've accepted her case. It wasn't my forte, but I would've done my best for her. For some reason, nakarating 'yon sa isa sa mga managing partners. I was told to stay away from the case. E hindi naman ako iyong abogado ni Kitty kasi tinanggap ni Jax iyong case. Still, as a precaution, 'wag ko raw isama iyong sarili ko.

It was like a... trigger.

I left even though leaving scared me.

I'd been miserable for a long while. I didn't want any more of that. Mabuti na lang at nakahanap ako ng mga kasama para magtayo ng sarili naming firm. Maliit man, at least kontrolado ko lahat. Medyo stressful dahil kami ang bahala sa lahat, but I'd take it over the firm life.

Pero ngayon, naka-titig ako sa papel na binigay ni Iñigo. Kanina ko pa iniisip kung ano ang gagawin ko... Kung tatawagan ko ba o hindi. Kung itatapon ko ba o itatago.

I ordered another glass.

Downed it.

And sent a text.

* * *

Hindi ako sigurado kung pupunta siya. I didn't even introduce myself nang magtext ako sa kanya. But I was still using my old number. Hindi ko alam kung bakit nasa akin pa rin iyon. Siguro... siguro deep in my subconscious, iniisip ko na baka bigla siyang tumawag? O magtext?

Para talaga akong tanga.

Tahimik akong naka-upo sa may coffee shop habang naka-titig sa kape sa harapan ko. Pupunta ba siya? Kung pumunta man siya, ano ang pag-uusapan namin? Magsisigawan ba kami? Sisigawan niya ba ako? Maiiyak ba siya sa galit at frustration?

Babalik ba kami sa dati?

This was a bad idea.

Tatayo na sana ako para umalis nang mapa-hinto ako nang makita ko si Samuel. Naka-tingin siya sa akin. Hindi ko alam kung paano babasahin iyong ekspresyon sa mukha niya.

Naka-tingin lang kami sa isa't-isa.

Walang nagsasalita.

We both didn't want to be here... kaya bakit nga ba kami nandito?

"What does your wife want?"

I was looking at his face as I asked my question. Iyon lang naman ang gusto kong malaman. Na bakit kailangang ako? Bakit kailangang kasama ako? Because I worked so hard to be where I was. I worked so hard to be okay—or, at least, well enough to be able to pretend that I was okay.