headcanon; umiera ktoś ci bliski, a on cię pociesza
— „Och, okej. Dziękuję za informację. Później się tym zajmę. Do widzenia".
— Kiedy zakończyłaś trwające co najmniej dwie godziny połączenie, byłaś niesamowicie zmęczona.
— Nie byłaś jednak zmęczona w sensie fizycznym, pod tym względem miałaś się jak najlepiej.
— Lecz w sensie psychicznym byłaś wyczerpana. Nigdy wcześniej nie czułaś się tak okropnie.
— To przeraziło Damiano, twojego chłopaka, do tego stopnia, że uważnie cię obserwował, by upewnić się, iż nic ci nie jest.
— Najbardziej zaniepokoiła go twoja pozbawiona emocji twarz.
— Delikatnie przechylił głowę w bok i zapytał, co się stało.
— „Kwiatuszku, wszystko dobrze? Co jest?".
— Podniosłaś wzrok, jedynie mrucząc coś pod nosem, ponieważ byłaś w zbyt wielkim szoku.
— „Och, moja mama zginęła w wypadku samochodowym. Nawet nic nie poczuła...".
— Damiano upuścił swój telefon i od razu przyciągnął cię do uścisku.
— W pierwszej chwili nawet go nie objęłaś, tylko jedynie przycisnęłaś ramiona do swojego podbródka, podczas gdy on starał się cię pocieszyć.
— „O Boże, Maca, tak mi przykro!".
— Powtórzył to kilka razy, jednak nie usłyszał odpowiedzi.
— W końcu pojedyncza łza spłynęła po twoim policzku, a ty rozchyliłaś usta.
— Zaczęłaś uświadamiać sobie, co tak naprawdę się wydarzyło.
— „O-ona nie żyje, Dami. N-nigdy więcej jej nie zobaczę. N-nigdy więcej nie będę mogła jej przytulić...".
— Twój glos stał się o oktawę wyższy, kiedy zaczęłaś mówić.
— „Hej, hej, cii... To normalne, że się tak czujesz, kochanie. Wypłacz się. Może teraz tego nie widzisz, ale wszystko będzie dobrze. Niedługo wszystko się ułoży".
— Damiano swoim kojącym głosem zawsze pomagał ci się uspokoić. To właśnie z tego powodu się w nim zakochałaś.
— „Twoja mama tak bardzo cię kochała, skarbie. Na pewno w swoich ostatnich chwilach myślała o tym, jak bardzo kocha swoją córkę i jaka jest z ciebie dumna".
— Szeptał te słówka, dopóki się nie uśmiechnęłaś.
— Pocieszała cię myśl o tym, że twoja mama pomyślała o tobie tuż przed swoją śmiercią.
