THE MISTRESS (EDITED)

CHAPTER FIFTEEN

Nakarating ako ng elevator, ang layo ng office ni Davy.

At 'ayon nga magsasara na sana ang elevator, ng may humarang braso na gitna kaya bumukas ulit.

Nanlalaking matang sinuri ko ito umula ulo hangga't paa. Totoo ba? Makakasabayan ko ba talaga ang lalaking to?

Diretso ito'ng pumasok sa loob, hindi na nga ako nakapag-salita kahit iyong nagpindot hindi ko narin magawa, napako na 'ata ako sa kinatatayoan ko.

'huy! Gising Misma!' Pagka-usap ko sa sarili.

"Misma. What are you doing here?" Nababakasan sa mukha nito ang katanungan.

"A-ahm... may sasabihin sana ako Davy," Hindi ko pa tinuloy ang sasabihin ko.

Ang panget naman at kong sa elevator kami mag-usap? Panget na iyong unang pagkikita namin, sa elevator pa ako mag mo-moment? No way!

Kakapalan kona ang mukha, kaya gusto ko sa opisina mismo kami mag-usap.

'Talaga Misma? Pumipili ka pa talaga ng lugar?' Tanong ng kanang bahaging utak ko.

Malamang! Dalawang beses na namin 'tong pagkikita.

Hindi 'rin naman tagal nakarating kami sa office ng binata.

"Have a set," itinuro nito ang upuan na nasa kanan bahagi ng lamesa niya.

"D-davy I need your help..." kinakabahan kong sabi.

"is that all you came here for Misma?

"Please Davy, just now. I'm asking for help you're the only one I know who can help me. My face is thick, I don't want to ruin the person who helped me forever. He just endured to help me. I don't want to hurt him ... He loves his job so much that even if I kneel down I will do it. Just help me Davy." I bent down to plead with it, even though it looked stupid.

Even if I look desperate here. Okay. What matters to me now is Davy.

"I will help you, just answer my question. Your problem will disappear immediately." He looked at me seriously.

"Am I the father of the two children you were with earlier?" Nanlambot ako sa sinabi ng binata, kong hindi lang ako naka-upo ay baka natumba na talaga ako.

"A-ahm... D-dav-" hindi kona tuluyang na kompleto ang sasabihin ko ng sumigaw ito.

"

Yes and not the only answer Misma! Am I the father of the children?!" Nanlilisik ang mga mata itong tiningnan ang kabuoan ko.

"Yes Davy! You are the father! You are the father of my children!" I shouted back.

"Our son and daughter Misma." It emphasizes the word 'Our'.

"Why do you have to hide it from me Misma? I will accept. They are also my children ..." His voice was trembling as he asked me.

"Sa tingin mo ba naisip ko 'iyan noon? Hindi! Hindi ko sinabi sa 'yo dahil hindi ko 'rin naman alam na buntis ako noong lumayo ako sayo! Tatlong buwan na 'non 'yong tiyan ko. Hindi ko sinabi kasi may anak ka kay Amelia, ayaw kong tuluyang hadlangan ang pagsasama ninyo. Tama na iyong maling nagawa ko noon... binitawan kita dahil alam kong mahal mo siya. Pinaubaya kita dahil... mas kailangan ka niya, may anak kayo Davy." Sa nagdaang taon nakaginhawa 'rin iyong dibdib kong mabigat.

Para akong nakalaya sa mga nakaraan ko.

"I suffered ... and only one person helped me. And that is Marky, as far as pregnancy, in giving birth to twins he all helped ... became the father of my children for the past four years. He's all that Davy." Alam kong masasaktan ko siya sa mga sinabi ko, pero kailangan kong ilabas.

Sapat na iyong nagdaang taon para itago ang sakit na nararamdaman ko simula ng lumayo ako sa kanya. Karapatan niya ang bata at 'yon ang hindi ko ipagkakait sa kanya.

"tomorrow the issue will disappear tomorrow, just trust Misma." Naniniguro ito sa sinabi niya.

"Thank you Davy. Salamat sa tulong mo, sabihin mulang at gagawin ko. Kahit ano." Tinignan ko ito sa mata.

"Ipakilala mo ako sa mga bata 'iyon lang Misma," Nakiki-usap ang boses nito.

"D-davy kasi..." wala akong masabi.

Naging pabigla-bigla ang pag-balik namin ng Pilipinas, at ngayon. Ito na sigura ang natatakotan kong mangyari.

"Davy. Baka masaktan sila," tuluyan na akonh humikbi sa harapan niya.

"Kaya nga lumayo kami ng mga bata, para hindi sila masaktan. Hindi nila marinig iyong mga pangit na sasabihin ng mga tao dahil anak sila sa labas. Mag-aapat na taon palang sila pero iba na ang pag-iisip ng kambal natatakot ako sa pwedeng mangyari." Dugtong ko.

"Tama na iyong sakit na naranasan nila sa U.S tama ang mga salitang narinig nila. Tama na. Naghihirap 'rin iyong mga bata, hindi lang ako kundi pati sila." Hindi ko napigilan ang emosyon ko, nasabi ko lahat. Sa wakas... nasabi ko rin.