THE MISTRESS (EDITED)

CHAPTER SIXTEEN

Naaawa ako sa mga bata kaya naman kahit hindi pa ako handa. Gagawin ko. Wala akong kaya'ng hindi gawin para sa mga anak ko.

Mahal na mahal ko sila... sila ang naging pangalawang buhay ko.

Sa kanila ko nakita ang totoong halaga ko. Sila 'yong nagparamdam ng saya, sila ang nagbigay ng liwag sakin.

Nakakatakot mang gawin ngunit hindi ko rin naman matatakasan habang buhat to, hindi ko rin naman maitatago lagi, kaya naman pinag-isipan ko ng mabuti to. At ito ang araw ng pagkikita ng tatlo, makikilala nila ang totoong ama nila.

"Baka masaktan si Amelia, Davy. May anak na kayo." Kahit naman gustohin kong mabuo kami ay hindi maaari. Matagal na siya'ng kasal at anong laban ng mga anak ko? Mas na unang nagkaroon sila ng supling, kay'sa sa 'amin ni Davy at kabet ako 'non.

"Misma, will talk this tomorrow." Malambing ang pagkakasabi ni Davy.

O baka naman gina-gago ako ng pandinig ko.

"No! Kailangan natin mag-usap!" Singhal ko rito, pinagtaasan naman ako ng mga kilay niya.

"Tomorrow we will talk, but for today you should rest." 'Ayon parin ang boses nito, malambing.

"Papayag akong makita mo ang mga bata ngunit hindi ako papayag na iuwi mo sila bahay mo." Seryoso ang pagkakasabi ko. At ang gagong nasa harapan ko eh, nakangise pa.

"At sino naman ang nagsabi ang mga bata lang 'yong iuuwi ko?" Nakakunot nitong tanong.

"Ha? May iba ka pa 'bang isasama bukod sa mga bata?" Nalilito akong nakipagtitigan sa kanya.

Natawa naman ito sa naging reaksyon ko, "Iyong nanay rin iuuwi ko." Nagtataas baba ang dalawang kilay ng binata.

"Seryoso? Baka naman gawin mo ulit akong pangalawa?" Tanong ko.

"Kailanman hindi ka naging pangalawa Love," Namula ang pisnge ko sa tinuran nito.

"Gago! Eh, ano pangatlo ako?" Tumatawang hunawak sa tiyan si Davy.

Halakhak pa lang nakakatumba na, ang gwapo gago, ganon parin ang epekto nito sakin. Siya parin ang nagpapa-bilis ng tibok ng puso ko.

Hindi nga talaga nawala ang pagmamahal ko kay Davy, siguro nga pinilit ko lang kumbisihen ang sarilo kona tuluyan kona talaga siya nakalimutan, ngunit hindi parin pala.

Simula noon at ngayon siya parin. Siya at siya parin talaga...

"Hindi ka naging pangalawa o pangatlo Misma. Mananatiling nangunguna ka sa puso ko, dito." Tinuro nito ang dibdib niya.

Naluha ako. Mahal ko parin talaga si Davy. Hindi ako naging huli dahil ako parin talaga ang una at huli.

"I was angry with you before. But my heart I can't teach ... You are the first and last woman I will love Misma. You are the only one and no one else ..." Davy's words were sincere, I could see the I love in its eyes. The Davy I loved.

I will be weak again the second time.

"Iniwan mo ako noon Misma, sinabi mong buntis ka sa iba." Basag ang boses nito.

"At naniwala kana man na kaya kong gawin 'yon?" Hindi makapaniwalang tanong ko sa kanya.

"Hindi ako naniwala Misma." Sagot nito pabalik.

"Ngunit bakit hindi mo ako pinigilan? Bakit hinayaan mo akong lumayo? Bakit pinalaya mo ako? Bakit!?" Nanginginig kong tanong sa kanya.

"Gusto kita'ng pigilan Misma. Ngunit natatakot ako na baka kaya ka nakipaghiwalay sa 'akin ay baka nasasakal na kita... Naging mahigpit akong boyfriend noon at fiance. Lahat pinagbabawalan kita, hindi kita pinapayagan sumama sa mga kaibigan mo kapag alam kong sa bar ang punta niyo. Lahat ng lalaking lumalapit sa'yo pinag-se-selosan ko!" Mahabang lintaya ni Davy. Naaawa ako sa kanya ganoon pala ang inaakala niya, kaya pala hindi naging mahirap sa 'akin ang pakikipaghiwalay ko.

Naalala kona sobrang seloso ni Davy noon mula Bf at Fiance ko lahat pinagseselosan at pinagbabawal niya kahit nga pagsama sa bar bawal rin.

"Hindi 'iyon ang rason Davy..." Tuluyan narin akong naiyak sa sitwasyon.

Hindi namin ginusto ang nangyari, kong hindi naging hadlang mga magulang niya ay sana hindi nagkaka-ganito ang lahat. Hindi sana wasak kami ng tuluyan.

Dahil lahat ng pangyayari kasalanan lahat ng pamilya ni Davy.

"Iniwan kita dahil pinagbantaan ang buhay ko." Kumunot ang gwapong mukha nito.

"Tell me, I will make him suffer!" Tumiin bagang ito at nakakuyom ang kamao.

"Hindi mo magagawa 'yon Davy..." Nakayuko kong sagot.

"Sabihin mo!" Tumaas ang balahibo ko sa sigaw ni Davy.

"Davy. Kalimutan na natin, hindi mo makakayang makita silang nasasaktan... hayaan nalang natin please." Tinignan ko ito

"Hindi! Kailangan nila pagbayaran lahat ng ginawa nila! Kakalabanin ko sila Mis-"

"Kahit sariling pamilya mo?!" Hindi ko napigilan ang sigawan siya.

Gustohin ko 'mang bawiin ay hindi na kona babawi, nasabi kona.

Nag-iba ang timpla ng mukha nito, kong kanina ay parang mabangis na hayop ngayon ay parang nawalan ng dugo sa narinig. Nanginginig ang kamay nitong napa-hawak sa upoan.

"W-what?" Nanginginig ang boses nito.

At alam ko sa oras nato. Alam kong galit siya. Alam ko ang ganitong ugali ni Davy.

Tumataas baba ang dibdib ni Davy.

Walang pasabing hinawakan ang palapulsuhan ko at hinatak palabas ng building, rinig ko 'pa iyong usapan ng mga tao.

Ngunit ipina-sa-walang bahala kona lamang 'iyon.

"A-aray Davy, nasasaktan ako!" Ang higpit ng hawak nito at alam kong mag ma-marka 'iyon.

Hindi nito pinansin anh pagrereklamo ko, patuloy ang pagkaladkad sa sobrang bilis ng paglalakad ng binata ay halos magkanda tapilok ako.

Doon lang niya binitawan ang kamay ko ng makarating kami sa harap ng sasakyan niya.

"Get in." Madiing sabi nito.

"H-hindi na uuwi na ako, naghihintay narin iyong mga bata." Pagpapaliwanag ko.

"I said get in!" Sigaw ulit ni Davy

Hindi ko napigilan ang sarili ko at na sampal ko siya, "Huminahon ka nga kanina kapa pana'y sigaw ha!"

"S-sorry ang dami mo kasi'ng tanong, sumakay kana." Mahinahon narin sa wakas ang boses nito.

"Ganyan! Wag pana'y sigaw mabibinge ako sa 'yong hayop ka!" Singhal ko.

Natatawang pumasok ito sa loob ng sasakyan.

Nabaliw na talaga ang isang 'to, tumatawang nagmamaneho.

"Hoy! Anong tinatawa mo?" Taka kong tanong.

May nakikita ba siya'ng hindi ko nakikita?

Konh makatawa para'ng walang katapusan.

"Alam na alam mo talaga kong paano sirain ang moment." Natatawa parin ito.

Tumahimik na lamang ako nag-isip kong saan ba talaga ako dadalhin ni Davy.

Baka naman may balak siya'ng itanan ako? Oh... please! Sana naman isama rin namin iyong mga bata.

'Talaga Misma, naisip mo talaga 'yan?" Tanong ng utak ko.

Napasinghap ako ng mapansin ang daang tinatahak namin ni Davy.