THE MISTRESS (EDITED)

CHAPTER SEVENTEEN

"D-don't tell m-"

"Yes Misma, hindi lang ako ang kailangan huminge ng tawad sa'yo." Putol nito sa sinabi ko.

"Oh god! N-no! No! Malaking problema ang gagawin mo Davy, paano kong balikan nila ako ulit? Paano ang mga anak ko? Paano kapag sinaktan nila ang mga kambal? Please nagmamakaawa ako wag mong gagawin 'to Davy." Taranta ko itong tinignan.

"Hindi na ulit mangyayari 'iyon Misma. Wala ng makakapaghiwalay sa 'atin kahit ang pamilya ko, ipaglakaban kita sa pangalawang pagkakataon..." Hinawakan nito ang kamay kong nanginginig.

Kumalma naman ako ng bahagya sa tinuran ni Davy.

Nakarating kami sa harap ng gate nila, binuksan naman ng security gate at kaagad na pumasok ang sasakyan ni Davy.

Unanh lumabas si Davy, kukunin kona sana ang seatbelt ng marinig ko ang boses ng mama ni Davy.

"Son! Hindi mo namab sinabing uuwi ka ngayon, pinaghanda sana k-" hindi nito tuluyang natapos ang sinabi ng ginang ng sumigaw si Davy.

"Ma bakit? Bakit mo pinagbantaan ang buhay ng taong mahal ko?" Alam kong umiiyak nasi Davy.

Hindi ako makagalawa para akong tuluyang na pako sa kinaoopuan ko.

"What? Hindi ko kayo pinakialaman ni Olivia kahit kailan." Dumaan ang pagtataka sa mukha ng mama ni Davy.

"Dahil hindi naman naging kami! Kayo lang ang gustong magpakasal kami ni Olivia!" Nagtaka ako sa sinabi ni Davy.

"Nabuntis mo si Olivia Davy! Paano'ng hindi naging kayo!?" Nagtataka ang mukha ng ginang.

"Dahil hindi naman ako ang naka buntis kay Olivia! Hindi ako! Pumayag ako sa kasal dahil nagmakaawa ka ma... pumayag ako dahil sabi mong may sakit ka. Pumayag ako dahil sabi mo ito ang kahilingan mo." Nakatalikod man sa 'akin si Davy, ngunit alam kong umiiyak ito.

"But Misma, you threatened the lives of their siblings ... she walked away from me because of your threat!" The lady's eyes widened.

"If he loves you son he will fight for you! But no, he preferred to stay away from you!"

"I don't know you anymore ... you're not my mom anymore. You even used your pain to make us all obey you." Davy completely turned his back on his mother.

Rinig ko pa ang pagtawag ng matanda sa anak, hindi pinansin ni Davy nanay na nagsisigaw.

"Ihahatid na kita." May lambing na ang boses nito.

Hindi na ako nagsalita pa at pinaka kona lang sa kanya kong saan nag bahay ni Marky.

Naging tahimik ang buong byahe namin ni Davy, nakarating kami sa harap ng bahay ni Marky.

Kababa kopa lang rinig ko na iyong pagtatalo ng dalawa.

Tinignan naman ako ni Davy, "Nagtatalo?" Tanong nito, hindi ba halata?

"Hindi mo ba madinig ng maayos kaya ka nagtatanong?" Pilosopo kong sagot.

"I'm just asking." Paliwanag ng binata.

Diretso ang pasok, hindi kona sinagot ang tanong ni Davy, ang bobo naman kong hindi niya halata nag-aaway talaga ang mga bata.

"Stop!" Lumingon sa 'akin ang dalawa, kaagad naman tumakbo papalapit sakin si Dieve, magsusumbong na naman.

"Mama! Kuya is teasing me again! He said that's why I'm ugly because I inherited from you! We don't look alike because he's handsome and then I'm ugly!" Nagmamaktol nitong sabi.

"He's handsome because he inherited it from my dad, and I'm from you so I'm ugly. Am I ugly mom?" Pinag-taasan ko ng kilay si Dave.

"Of course not baby, look at mommy. Is it ugly?" I presented him with the fullness of the face.

"But I also want to look like Daddy! I'm sure he's handsome, I can look like him I'm beautiful too. Right mama?" Does this kid say I'm ugly?

"Tang-i-" hindi ko naituloy ang pagmumura ko ng may tumakip sa bibig ko, di Davy pala.

Nakalimutan kong kasama ko pala siya.

"Your mouth Misma," suway niya sa 'akin

"Kuya look! You look him! Look at her face!" Tuli ng tili si Dieve.

"Dave, Dieve this is your Daddy." Pagpapakilala ko sa lalaki.

"What! He is our father?" Binge ba ang bata nato at pana'y sigaw kong mag tanong?

"Lower you're voice baby." Lumuhod si Davy upang pantayan ang mga bata.