Gelach in de Duisternis

De eerste regel die hij leerde in de kleuterklas was dat hij niet als een blinde kip moest doen wat zijn vrienden deden. Die dingen kunnen namelijk nog weleens catastrofaal uitpakken. Zo kan je bijvoorbeeld binnen een uur al naar het ziekenhuis worden gebracht, vanwege een gebroken arm, die je echt niet had opgelopen omdat je vrienden je aanmoedigden via het hek van het voetbalveld omhoog te klimmen. Het hek was maar tien meter, maar hij was... heel wat kleiner geweest en nog niet zo behendig.

Nu liep hij door het bos, geblinddoekt met een naar schimmel geurende theedoek en met zijn armen aan beide kanten stevig vastgepakt, terugdenkend aan die keer dat hij dus stom genoeg was om zonder na te denken opdrachten op te volgen.

Hij had deze keer nagedacht. Hij had er zelfs al heel lang over nagedacht. De Westerse wolven was de studiegroep van zijn vader geweest en hij had altijd verteld dat hij nog nooit zo'n fijne tijd had gehad met mensen waarvan hij wist dat ze altijd voor hem klaarstonden. Iets waar hij nu eindelijk bij zou horen. Dus toen ze iets voor twaalven opeens voor zijn deur stonden en zeiden dat het tijd was, had hij zonder morren zijn jas gepakt en hen naar buiten gevolgd. Jasper, zijn jongere broertje, had hem vanuit zijn kamer nog even bezorgd aangekeken, maar had hem toen een kort knikje gegeven. Hij wist waarom hij dit moest doen. Hijzelf zou over twee jaar immers hetzelfde doen.

Inmiddels was er al zeker een half uur voorbij gegaan en alles wat hij hoorde was geritsel en zachte stemmen. Soms werd hij gewaarschuwd voor een in de weg liggende boomstronk of een konijnenhol waarvoor hij moest uitkijken, maar voor de rest zeiden ze niks tegen hem. Hij werd gewoon ruw meegetrokken. Dat hoorde waarschijnlijk nu eenmaal bij een ontgroening.

Eindelijk lieten de handen hem los en werd de blinddoek van zijn gezicht gehaald. Verwilderd keek hij om zich heen, fel knipperend tegen het licht van de maan. Ze waren op een soort kleine open plek in het bos aangekomen die aan één kant helemaal was ingesloten door een grote stenen muur en tientallen ijzeren hekken ervoor. Grote rode borden waarschuwden hem om verder te gaan en op verschillende plekken waren er knuffels met half verrotte touwtjes aan vastgemaakt.

Hij had deze plek eerder gezien, realiseerde hij. Hij mocht dan misschien niet oorspronkelijk van Kingstown zijn, maar de stad was dicht genoeg in de buurt om te worden opgenomen in hun plaatselijk nieuws.

"Elfjarig meisje vermist na spelen in grotten Kingstown."
"Smokkelaars vinden hun eind in Kingstowns grotten."
"Groep kinderen uit Kingstown onvindbaar na betreden grotten."

Hij dacht zelfs het enorme roze knuffelkonijn te herkennen dat nu eenzaam aan zijn oren aan de tralies hing. Het had echter toen hij het had gezien in het opsporingsbericht in de armen gelegen van een klein meisje met een felrode jumpsuit. Ze had breed naar de camera gelachen...Nu wist niemand waar ze was.

'Wat is dit?' vroeg hij verward. Een slanke jongen met kastanjebruin haar stapte naar voren. Hij herkende hem als Michael, de voorzitter van de groep, en keek toe hoe hij een zaklamp aanklikte.

'Wel beste Liam, dat lijkt me nogal duidelijk. Dit is jouw ontgroening.' Zijn ontgroening. Dit was zijn ontgroening? Dat was een grapje toch? Ze konden hem toch moeilijk de grotten insturen, terwijl daar juist al zoveel mensen vermist waren geraakt? Zelfs de beste onderzoekers met de meest dure apparatuur waren nooit meer teruggekomen en de enkeling die het er levend uitbracht, werd gelijk verscheept naar de psychiatrische afdeling. Dat was ook de reden dat ze de vele zoekacties al snel weer stopzette en er eigenlijk gelijk in de week van vermissing al een begrafenis werd voorbereid. Al was het wel met een lege kist.

'Ben je serieus? Heb je het nieuws niet gezien?' vroeg hij en Michaels glimlach werd breder.

'Tuurlijk heb ik het nieuws gezien. Gewoon een paar kinderen die dom genoeg waren de weg te vergeten. Ik neem aan dat jij slimmer bent,' zei hij en hij drukte de zaklamp in zijn hand.