แพทริคไม่ชอบดอกลาเวนเดอร์ ไม่ได้แพ้ แต่แค่ว่ามันฝังใจ มันเป็นดอกไม้ที่สื่อถึงการอุทิศตนในความรัก การรอคอยอย่างมีความหวัง เขาเคยซื้อมันไปให้ผู้หญิงคนหนึ่ง หวังว่าจะได้ความรักกลับคืนมา แต่กลับกลายเป็นว่าพวกเขาไม่ได้เจอกันอีก
แต่เขากลับมานั่งในร้านกาแฟที่ประดับไปด้วยดอกลาเวนเดอร์ ทุกวันเจ้าของร้านจะจัดดอกไม้ลงในแจกัน เธอมักจะเด็ดก้านมันมาพร้อมกับตอนเสิร์ฟกาแฟ
"เอสเปรสโซ่ร้อนได้แล้วค่ะ" เธอยิ้มให้เขาเหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา
เขาไม่เคยแตะต้องดอกลาเวนเดอร์เลย มันถูกจัดวางมาอย่างไร ก็อยู่ในสภาพเดิมอย่างนั้นจนเขาออกจานร้าน และแพทริคก็ไม่เคยพูดอะไรนอกจากสั่งชื่อเมนูและขอบคุณครับ
แต่นี่ก็ผ่านมาประมาณสามเดือนแล้ว เขารู้สึกว่าเริ่มมีภูมิต้านทานกับดอกไม้ชนิดนี้มากขึ้น เลยจับมันขึ้นมาดูเล่นซะหน่อย
ก็ยังคงมีภาพเหตุการณ์ในวันนั้นขึ้นมา แต่เขาไม่ได้เศร้าดิ่งมากมายขนาดนั้นแล้ว
ลินดา เห็นว่าตำแหน่งของดอกไม้ต่างไปจากเดิม วันนี้มันอยู่นอกถาด เขาคงจะแตะมันบ้าง ดีล่ะ พรุ่งนี้จะได้ถือโอกาสให้ลองเมนูใหม่ซะเลย
"สวัสดีค่ะ"
"เหมือนเดิมครับ"
"เอสเปรสโซ่ร้อนได้แล้วค่ะ"
"ขออนุญาตสอบถามนิดนึงได้ไหมคะ ไม่ทราบว่าคุณมีเวลาว่างสักครู่นึงมั้ยคะ"
"ถ้าไม่ได้ขายกาแฟพ่วงประกันก็ว่างครับ" เขาจิบกาแฟแล้วมองไปที่เจ้าของร้าน
"ขอโทษค่ะ คำพูดดูเหมือนขายตรงไปหน่อย แต่ไม่ทราบว่าปกติทานชาไหมคะ พอดีทางร้านมีเมนูใหม่อยากให้ลองชิมน่ะค่ะ"
"ทานได้ครับ"
และก็ตามสไตล์ ต้องเสริฟพร้อมดอกลาเวนเดอร์เช่นเคย
"รสชาติดีครับ ไม่แน่ใจว่ามีกลิ่นลาเวนเดอร์ที่ตัวชาหรือเพราะร้านมีแต่ลาเวนเดอร์"
