The Dollhouse

Κεφάλαιο 29ο

Στο προηγούμενο κεφάλαιο :

«Η γεύση της ισως θα είναι πιο ανθεκτική για λίγο καιρό, αφού οι γευστικοί αδένες δεν έχουν την ανάμνηση της απόλαυσης. Θετικό, αλλα να ξέρεις δεν θα κρατήσει πολύ. Εξασκησου στο μαγείρεμα μέχρι τότε», απαντάει ο Chris γελώντας.

Ακούω έναν ειρωνικό μορφασμό, μάλλον από τον Τύραννο.

«Να, δεν νομίζω, προτιμώ να παραγγέλνω. Σχετικά με τη Mia, θα πότε βλέπεις να συνεχιζουμε;» ακούγεται ο Τύραννος.

Η απάντηση του Chris έρχεται γρήγορα.

«Μόλις νιώσει καλύτερα, βγάλει τα ράμματα και περάσει το τελευταίο τεστ. Πάντως, όλα αυτά δείχνουν ότι ο Μηχανισμός δουλεύει. Πρέπει να προσέχεις από εδώ και πέρα», λέει ο ψεύτικος Chris και κλείνω τα μάτια μου.

Το ήξερα...
Τίποτα δεν εχει τελειώσει.
Τώρα ξεκινούν όλα.

Κεφάλαιο 29ο

Εκείνη η μερα πέρασε ήσυχα έως αδιάφορα. Όπως και οι τρεις επόμενες. Η νέα εβδομάδα, για καλή μου τύχη, δεν επιφύλασσε άλλες εκπλήξεις.
Ευτυχώς. Έτσι νόμιζα τουλάχιστον.
Συνήθως τα άσχημα ξεκινούν Δευτέρα. Η μέρα ήταν πλέον Τετάρτη. Τετάρτη 29/05/2019.
Προσπάθησα πολύ σκληρά για να διαβάσω το ημερολόγιο που κρεμόταν στον τοίχο της κουζίνας για να καταλάβω τον μήνα.
Χθες το βράδυ ήταν που ανάγκασα τον Peyton να με ταΐσει λίγο παραπάνω με γάλα, μιας και όλη μέρα το φαγητό μου ήταν μονάχα αυτό.
Εφιάλτης, αλήθεια.
Τουλάχιστον δεν είδα ξανά το περίεργο υγρό μπροστά μου. Τα πόδια μου ακόμα να τα νιώσω όμως και εξαιτίας αυτού για ώρα σκεφτόμουν κατά πόσο τελικά σχετιζόταν αυτά τα δύο. Το βλέμμα μου γύρισε, καθώς ήμουν πάνω στον σκαμπό της κουζίνας, πάνω στο πολύχρωμο ημερολόγιο του τοίχου.
Το νούμερο αν με ρωτούσες εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να το αναγνωρίσω, αλλά ώρα αργότερα κατάφερα να αναγνωρίσω τη μορφή του στη μνήμη μου.
Η επέμβαση του Τύραννου ήταν που με καθοδήγησε πλήρως, άθελά του.

«Σύντομα θα μπει ο Ιούνιος και θα κάνει περισσότερη ζέστη ευτυχώς.» μουρμούρισε στον εαυτό του αφού είδε τη προσοχή μου στραμμένη σε αυτό.

Ιούνιος... Ήξερα από πάντα ότι πριν τον Ιούνιο ήταν ο Μάιος. Ευτυχώς κανένα πείραμα δεν εξαφάνισε αυτή τη γνώση. Όπως επίσης θυμόμουν ακόμα το άρθρο που είχα διαβάσει στον υπολογιστή πριν καιρό για τον Peyton. Το πως οι ημερομηνίες ταυτίζονταν είχε αποκαλύψει την ημέρα της απαγωγής μου. Παρασκευή 10 Μαΐου... Κι ομως ειχαν περάσει σχεδόν τρεις εβδομάδες. Μόνο τρεις...
Έμοιαζαν με εκατό χρόνια. Και σύντομα εκείνη η ψηφοφορία για τη μονιμότητα του θα γινόταν. Θα έχανα άραγε κάθε πιθανότητα ελευθερίας μετά από αυτό; Καμία βοήθεια δεν ερχόταν και κάτι μου έλεγε πως ποτέ δεν θα έφτανε.
Σπάνια το σκεφτόμουν έτσι. Σπάνια αναρωτιόμουν αν κάποιος έξω από αυτή τη φυλακή με σκεφτόταν ακόμα. Αν η φίλη μου η Olivia αναρωτήθηκε ποτέ για το τι απέγινα, ή ίσως οι υπόλοιποι φίλοι μου από το ίδρυμα και το σχολείο.