bitter ending - wakashin

inkar

Yağmur çok gürültülüydü. Ne kadar klişe, Shinichiro'nun cenazesi sırasında yağmur yağıyor. Wakasa ağır atmosfere dayanamıyordu. Eve gidip sıcak yatağına yatıp her şeyin bir rüya olmasını dilemek istedi. Kahretsin, yatakta yatmak onu bu kabustan kurtarmayacaktı.

Dünyada en çok sevdiği kişi bir hatıra oldu.

Bulundukları ortam çok boğucuydu. Sadece bu kabustan uyanıp yanında mışıl mışıl uyuyan Shinichiro'yu görmek ve ona sarılmak istiyordu.

Ama bu gerçek. Bunu kendisine tekrar tekrar hatırlatmak zorunda kaldı. Onun için hiç bitmeyen bir işkenceye dönüştü.

Sonunda cenaze sona erdi. Wakasa, gülümseyen bir Shinichiro'yu çevreleyen çiçeklere doğru yürüdü. Kalbinde bir sancı hissediyordu. Fotoğraf, Shinichiro, Wakasa'nın dövüşmek dışında bir hobi edinmesini istediği zamanlar onun tarafından çekilmişti. Acı tatlı bir hatıra.

Shinichiro'ya gülümseyemedi bile. Kalbi kırılmıştı. Ağlayamıyordu bile. Artık yapamazdı.

Yani gitti.

Herkes Wakasa ve Shinichiro'nun hayal edilemeyecek kadar özel bir bağı olduğunu biliyordu. İlişkilerinin romantik olup olmadığını bilmeseler de, en çok Wakasa'yı kırdığını biliyorlardı. Göstermemiş olsa bile.

Wakasa koşuyordu. Nerede olduğunu bilmiyordu ve umrunda değildi. Sonunda evlerine ulaştı. Shinichiro ile paylaştığı daire, şimdi sadece Wakasa'ya aitti.

"Kahretsin!" Diye öfkeyle bağırdı. Duyguları her yerdeydi, şimdiyse yok edildi. Wakasa'nın tek düşünebildiği Shinichiro'ydu.

İlk başta, paylaştıkları yatağa küçük bir tekme attı. Çok geçmeden eşyaların çoğunu etrafa saçtı. Gördüğü her şeyi fırlattı. Ancak duvarlardaki resimler kaldı.

Çok geçmeden odasının içinde bir savaş çıkmış gibi görünüyordu. Artık onun odası bile diyemiyordu, onların yatak odasıydı. Onların özeli. Duvardan ona bakan Shinichiro ve Wakasa'nın resimleri, sarışın çocuğun yaşadığı acıyla alay ediyordu. "Neden?" diye bağırdı.

"Shinichiro neden? söz verdin! O gece eve erken geleceğine söz vermiştin. Neden gidip kendini öldürdün? anlamıyorum..." diyerek sustu. "Seni çok sevdim - hayır hala seviyorum. Durabileceğimi hiç sanmıyorum, öyleyse söyle bana neden öldün? Neden o gün benimle yatakta kalmadın? Neden bir gün evde kalmadın?"

-

Odalarının kapısında durdu. Yaptığı karışıklığa baktı ve gülümsedi.

"Üzgünüm, çok aptalım."

Gülümsemesi soldu
Gözlerindeki ışık da öyle.

-

İlk aşama: inkar.

Hala yağmurdan dolayı sırılsıklamdı. Duş almak istemiyordu ama kendini zorladı. Genellikle yaptığı gibi saçını kurutmakla uğraşmadı. Shinichiro burada olsa kesinlikle onu azarlardı çünkü Wakasa kolayca hastalanırdı. Shinichiro'nun başına dikilip daha dikkatli olması konusunda kendisini uyardığı anlardan birini hatırlayınca titredi.

-

Shinichiro her zaman dairenin etrafına fazladan ot saklardı. Wakasa artık tek bir kahrolası düşünce düşünmek istemiyordu. Yorgundu.

Ve onun cenazesinin olduğu günden sonra dışarı çıkmayı bıraktı. Benkei ile birlikte sahip olduğu spor salonunu yönetmeyi bıraktı. Ne kapıya cevap verdi ne de onun için endişelenen yüzlerce cevapsız arama ve mesaja cevap verdi. Kapısını açtığı tek zaman yemek içindi. Bu bir ay boyunca devam etti.
Sonra nihayet dışarı çıktı. Ayaklarının onu istediği yere götürmesine izin verdi. Sevgilisinin dükkanına gitti.

Onu düşündü.

İçeri girdi. Sadece ağlamak istiyordu, Shinichiro'nun ellerini yeniden hissetmek istiyordu. Wakasa sevgilisinin gözlerine bakmak istedi, dudaklarının tekrar birleştiğini hissetmek istedi. Asla eskisi gibi olamayacak. Ama gitmeye hazır olsa da olmasa da hayat onsuz da devam ediyor.

-

Duygularını bastırdı ve tekrar çalışmaya başladı. Artık hayatı umrunda değil. Zamanla çete işlerinden ayrıldı.

Mikey, Shinichiro'yu Wakasa'ya getiren ilk ve son kişiydi. Bir daha kimse onun hakkında konuşmaya cesaret edemedi. Kırılgan çocuğu tetiklemekten korkuyorlardı. Biri Shinichiro'nun adından söz ettiğinde ne kadar kırıldığını anlayana kadar onu hiç böyle görmediler. Wakasa etraftayken Shinichiro hiç var olmamış gibi davrandılar.

Tek aşkıyla birlikte olabilmek için ölmeyi diledi. Ama bunu yapacak gücü kendinde bulamıyordu. Shinichiro, intihara meyilli düşüncelerinden kurtulmasına yardım eden tek kişiydi. Şimdi bile.

Yapamadı çünkü ona ne diyecekti? Onu hayal kırıklığına uğratacaktı. Bunu düşünmek bile istemiyordu.

-

Shinichiro'nun bir kumsalda ölmesinden önceki her şeyi anımsadı; ayakları kumda, suya tekme atıyor. Sonra yukarı bakarken, sıkılmış bakışları üzerindeki aya ve yıldızlara odaklandı.

"Hey Shin, beni yukarıdan dinliyorsan... lütfen beni bekle. Bu boktan dünya ile işim bittiğinde orada olacağım. O zaman birlikte kaybettiğimiz zamanı telafi edebiliriz, değil mi? Ve belki de dolu dolu yaşamak için reenkarne oluruz... seni seviyorum, Shinichiro Sano."