Ła łièvore ła jera drio a dormir sora un mucio de foje verdi caìde da na scarasa. Tuto 'l jera trancuiło e dełicado intorno a eła, co 'l ariva un reatin vołando baso e lento sora el sofio del vento. El reatin el jera drio de piànzare e na giosa de łàgrema cade zo sora ła recia dela łièvore. Eła ła se sveja e, vardando so al ziel e vedendoghe el reatin ca pianzeva, ła domandò a lu: "Parchè sito drio a pianzerme sora łe rece, amigo mio el reatin?". El reatin el se fermò a mez'ària e, co ła ose spesà dal criar, el le respose: "Ła me amiga ła quaglia, ca ła parla solo Itałian, ła xé tornà da ła migrassion, e ła me ga racontà de cueło c'ła visto! Subito no ło gaveo capìo, ma pian pian eła ła me raconta de ła nassita dei polpi". "E ałora", ła dize ła łièvore: "Cossa i ga i polpi cuando ca i nasse?".
El reatin, ca oncora el jera drio a criar, el responde: "Ła mare-polpo ła deve sofiar sora i ovi par tuto el tenpo ca i ne mete par schiudarse, e co i nasse ła ga da morir per lo gran sforso ca ła ga fato. Cussì se oncora uncò i ghe xé i polpi a sto mondo, el xé soło parchè łe mari-polpo łe se sacrifega par i fiołi. Sta storia ła me ga comoso, e deso mi so drio de racontarla a tuti, parcà tuti i ło deve saver".
Pièro Buozo
