Ansızın _MPREG-

32. Bölüm

Smut yok rahat okuyun🙈
Yorum yapmayı unutmayın 🧚‍♀️🧚‍♂️

"Alo anne?"

Asaf elimin üzerini okşayıp beni cesaretlendirirken annemi aramıştım nihayet.

"Oğlum, Akif'im."

Annesinin sesini duyar duymaz gözyaşları sessizce dökülmeye başlamıştı . Telefonun diğer ucundaki kadında aynı durumdaydı.

" Çok özledim seni oğlum. Çok korktum başına bir şey geldi diye. Neden arayıp sormadın hiç beni."

Yaptığının yanlış olduğunu biliyordu Akif, ama annesi içinde bulunduğu durumu kabullenmekte zorlanıyordu ve kocasını kabullenmemişti

" Korktum."

Anlaşılmadığım yerde kalıp mutlu olacağım yuvamdan alıkonulacağım diye korktum diye devam etti içinden.

Beni, yargılayıp ötekileştireceğini düşündüğüm için korktum.

Yine kendini suçlayıp beni farklı olarak nitelendireceğini düşündüğüm için korktum.

Ve en önemlisi babasının kulağına gideceğini düşündüğü için korkmuştu Akif. Böyle bir durumda kendiside Asaf'ta zarar görürdü. Ne kadar dile getirmesede yaşadıkları hayatın herkese her şeye ters olduğunu biliyordu. Ve zarar görmek istemiyordu.

" Neden korktun annem. Peki ya ben, ben nasıl korktum biliyor musun? Babanı idare edeceğim diye demediğim yalan kalmadı. Sana bir şey olduda ben peşine düşemedim diye perişan oldum. Burnumda tütüyorsun kuzum."

Ağlaması şiddetlenirken ağzından bir hıçkırık kaçtı. Asaf gözyaşlarını silip göğsüne yasları Akif'in başını.

" Anne bende seni özledim."

"İyi misin oğlum. O adamla mısın hala? Sana bir şey yapıyor mu?"

Annesi endişelerini dile getirirken bana sabah akşam neler neler yapıyor dememek için dilini ısırdı. Annesinin kalbine inerdi herhalde.

" Evet anne kocam hep yanımda. Bana çok güzel bakıyor."

"Güzel çocuğum, topal bir adamın elinde zebil oldu."

Annesi telefonun ardından söylenirken Akif sessizce söylenen şeyi duymuştu. Neyse ki sessiz söylediği için sadece kendisi duymuştu. Kafasını kaldırıp kocasının ilgili suratına baktı. İçi giriyordu canının sıkılacağı bir şey olacak diye.

Akif'in ona baktığını görünce anlından öpüp saçlarını geriye doğru yatırdı çocuğun.

" Seni seviyorum."

Sadece ağzını kıpırdatarak söylediği kelimelerle gülümseyip mırıldandı.

" Bende seni seviyorum aşkım."

Telefondan annesinin sesini duyunca dikkatini oraya verdi.

" Seni görmek istiyorum. Babanda öyle. Niye aramıyor, niye gelmiyor diyip duruyor."

" Anne gelemem."

Elini karnına götürüp okşadı. Elinin üzerine hemen kocasının eli eklenmişti.

"Göndermiyor mu seni, eve mi kapattı? Akif yerini söyle ben geleyim."

Asaf'a baktığımda kafasını salladı gelsin der gibi. Ama Akif onun kadar emin değildi. Kocasına kötü bir laf ederde eri gücenir diye çok korkuyordu.

Asaf'sa çocuğu ailesinden koparmak istemiyordu. En azından annesinin içi rahat etsin, Akif'in ondan başka tutunacak dalı da olsun istiyordu.

" Sonra konuşalım bunu olur mu? "