Strategy | Oliver Wood [NL]

Hoofdstuk 28

Daphne was blij dat ze wat vrije tijd met haar kinderen had tijdens de kerstvakantie. Ze was volledig voorbereid om te gaan genieten van naar hun schoolverhalen, vooral nu Carter voor het eerst Zweinstein aan het ervaren was. Ze arriveerde op perron 9 3/4 om hen te begroeten zodra ze arriveerde met de trein.

Melanie stapte als eerste uit en hielp haar jongere broertje naar beneden, die hulp weigerde totdat hij bijna van de trede struikelde.

Toen ze hun moeder zagen, renden de twee Anderson-kinderen naar hen toe en omhelsden hun moeder.

"Oooh daar zijn ze!" Daphne lachte om hun stevige knuffels. "Ik heb jullie ook gemist! Kom op, laten we je spullen pakken en naar huis gaan. Wacht, waar is Andy?"

"Ze komt eraan." Melanie keek nog een keer naar de trein.

Andy stapte uit de trein, ze was helemaal klaar om kerst te vieren bij de Anderson-familie, in plaats van bij haar knorrige familie. Haar oma zou daar ook zijn en ze was niet in de stemming om de hele tijd 'Andrew' genoemd te worden.

"Hallo Andy, lieverd,"  begroette Daphne haar en trok haar meteen in een knuffel.

"Hallo mevrouw Anderson." zei Andy terwijl ze haar omhelsde.

"Klaar voor een fijne kerst?"

"Natuurlijk!"

Melanie was blij dat ze thuis was en weg van Zweinstein en al het drama dat met de school gepaard ging. Ze rustte uit in de woonkamer en at een lekkere, huisgemaakte maaltijd. Andy en Carter maakte ruzie tijdens hun spel Toverschaak. Haar moeder plofte naast haar neer.

"Je bent erg stil, dat is niet de normaal voor jou, Mel." zei Daphne.

"Ik ben gewoon blij dat ik thuis ben, mama, dat is alles."

"Hoe was school de afgelopen maanden.  Ik weet dat je me niet alles kunt vertellen in je brieven ."

"Dit is het meest verwarrende jaar tot nu toe en ik heb het niet eens over de lessen."

"Jongensproblemen dan... of meisjesproblemen?" vroeg Daphne.

"Jongens," zei Melanie terwijl ze achterover in de bank leunde. "Ik ben gewoon zo in de war."

"Mannen zijn erg verwarrende wezens."

"Dat is eigenlijk precies wat madam Pleister me heeft verteld."

"Nou, Poppy had geen ongelijk. Ze zijn echt ingewikkeld, en toch beweren ze altijd dat meisjes het moeilijkst zijn."

"Precies. Het is alsof ik mijn gevoelens duidelijk maak, maar de jongens zullen niet hetzelfde doen en als ze het proberen, word ik alleen maar nog meer in de war, mam." Melanie leunde met haar hoofd tegen haar moeders schouder.

Daphne zuchtte voordat ze haar hoofd op dat van haar dochter legde. Ze wist niet zeker of ze verantwoordelijk was voor haar dochters relatieproblemen. Aan de ene kant was Melanie jong en de meeste tienerrelaties waren verwarrend en van korte duur. Maar aan de andere kant had Melanie thuis niet het beste voorbeeld van een gelukkige relatie. Omdat de relatie tussen haar en Melanie en Carter's vader een toxic relatie was, vroeg ze zich af of Melanie iets op pikte van Daphnes slecht functionerende relatie.

"Wie is de jongen?" vroeg Daphne. "nog steeds Oliver?"

Melanie knikte.

"En, plaag je de jongen nog steeds?"

"Ongeveer, maar ik bedoel, we hebben nu op een normale manier met elkaar gesproken, buiten Zwerkbal om. Maar hij frustreert me zo erg. Hij doet alsof hij me haat, wat ik verwachtte, maar uit het niets praat hij tegen me. Ik bedoel , we zijn laatst samen naar Zweinsveld geweest."

"En hoe ging dat?"

"Het was leuk. Ik genoot van zijn gezelschap, maar het was niet wat ik ervan verwachtte."

"Je bedoelt dat je geen vuurwerk hebt gezien en de engelen niet op de achtergrond hebt horen harp spelen?"

Melanie lachte. "Nee, en ook al had ik gevoel ik dat hij het probeerde, voelde het gewoon niet goed. Het voelde zo geforceerd. We praatten en lachten, maar het was alsof hij zich ongemakkelijk voelde bij mij."

"Lieverd, ik bedoel dit niet beledigend, maar je bent een sterke vrouw qua persoonlijkheid, je zou kunnen overkomen als intimiderend voor jongens."

"Wat? Echt niet, ik ga net zo veel om met jongens als met meisjes. Aangezien Andy en Jenna de enige vriendinnen zijn die ik heb. Maar Ace en Brandon lijken nooit door mij geïntimideerd te zijn."

"Ace en Brandon kennen jou op een andere manier dan Oliver."

"Ik weet het, maar zelfs toen ik ze voor het eerst ontmoette, voelde ik me niet zo ongemakkelijk."

"Het is een heel andere situatie, Mel. Jij en Oliver proberen elkaar te leren kennen nadat jullie al zo lang rivalen zijn. Vertel me eens, wat vind je leuk aan Oliver, behalve dat hij schattig is?'

"Nou..Ik vind het leuk dat hij toegewijd is aan de sport waar hij van houdt, dat hij een zorgzame kant toont aan zijn teamgenoten..."

"Is dat het?"

Melanie bleef rustig zitten en probeerde andere redenen te bedenken, maar haar geest was leeg. In plaats van te reageren, verborg ze gewoon haar gezicht in de schouder van haar moeder.

"Vertel me wat ik moet doen," zei Melanie tegen haar.

Daphne lachte. "Wat?"

"Vertel me wat ik moet doen, je bent mijn moeder, vertel me dat ik dingen moet doen."

"Ik heb je  in het verleden gezegd dat je dingen moet doen, dat gaat niet zo goed, mevrouw Rebel."

"Ik zal nu luisteren."

"Lieverd, naar mij luisteren zal je niet veel helpen want ik het kan je niet vertellen wat je in deze situatie moet doen. Er is nog iets waar je naar moet luisteren."

"Wat is dat?"

"Je hart," vertelde Daphne haar eenvoudig.

"Dat was zo'n moeder-antwoord, ik zweer het!'" lachte Melanie.

"Het is het juiste antwoord, dat is het!"

Melanie legde haar bord neer op de tafel en stond vervolgens op.

"Waar ga je heen?" vroeg Daphne.

"Ik ga iets zoets eten!"

"Dat gaat je problemen niet oplossen, dat weet je toch?"

"Ja, dat weet ik, maar het helpt wel."

Andy keek naar Daphne toen Melanie eenmaal de kamer had verlaten.

"Het trieste is dat alles wat ze beschreef wat ze het leuk vond aan Oliver, precies Ace beschrijft."