Saat yine 01:23 sevgilim. Bu sensiz girdiğim 3. gün. Aslında her saat 01:23 olduğunda yanına gelmemin tam zamanı diye düşünüyorum. Ama senin bana ne kadar kızacağını biliyorum sevgilim. Dayanmaya çalışıyorum, kokun gitmedi daha yatağımızdan. Ona sığınıyorum, kıyafetlerini yastığına geçiriyorum, öyle uyumaya çalışıyorum.. Ama yetmiyor Taehyung. Yetmiyor. Senin varlığın, teninin sıcaklığı olmadan ben eksiğim Taehyung. Üşüyorum, tekim artık yatağımızda. Bütün anılarımızın olduğu yatağımızda.. Ilk birlikte uyduğumuz,ilk öpüştüğümüz, ilk seviştiğimiz..
Biz 1.23'üz Taehyung'um.
Bana ders çalıştırmaya geldiğin günlerden birinde çok yağmur yağmıştı, gidememiştin evine. O kadar mutlu olmuştum ki Taehyung kalbim çıkacak sanmıştım. Demiştim ki ; Tam zamanı Kook, tam zamanı!" Karar vermiştim, ilan-ı aşk edecektim. Ilk söylediğim zaman ağlamaya başlamıştın. Çok korkmuştum. Yanlış bir şey yaptım diye ödüm kopmuştu. Ancak sen birden boynuma atladın ve bana sarıldın. O an dünyanın en mutlu insanı olmuştum. Saat 01:23'tü Taehyung.
İlk öpüştüğümüz gece..
Bana yine ders anlatma bahanesiyle kalmaya gelmiştin. Kitabın kapağını bile açmamıştık oysa ki ama bunu ailelerimizin bilmesine gerek yoktu sonuçta. Göğsümde telefonunla oynuyordun. Ben ise seni izliyordum. Kafanı göğsüme koyduğundan dudağın büzülmüştü, ve yaladığın için parlıyordu. O an başka bir şey düşünememiştim. Yapışmıştım dudağına. Elinden düşen telefonundan saate gözüm çarptığında saat yine 01:23'tü.
İnanmıştım artık bu saatin bize özel olduğuna.
Anılarımızın en güzelleri hep o saatte olurdu. Eğer birlikte uyumuyorsak o gece 01:23'te birbirimize aşk dolu mesajlar atardık.
Hâlâ açıp okuyorum.
Bir gece yarısı daha fazla şüphelerine dayanamayıp kusarak test yaptığında da hamile olduğunu bizim saatimizde öğrenmiştik. 01:23'te.
En güzel anılarımızın olduğu saatte, tanrı bana acıların en büyüklerini vermişti.
Hem seni hem de daha 4 aylık olan minik prensesimizi kaybetmiştim.
Çok emindim kurtulacağına. Ağladığımı uyandığında görürsen üzülürsün diye ağlamamıştım bile. Bizim saatimizi bekliyordum. Uyanacaktın. Bizim gücümüz, sevgimiz seni kurtaracaktı. Bekliyordum. 01:23'ü.
Fakat beklediğim şey ameliyathaneden " Ölüm saati 01:23. Başınız sağolsun." Diyerek çıkan bir doktor değildi.
Algılayamamıştım.
Anlam verememiştim.
Senin artık bu dünyada olmadığına, gece yine kollarımda olamayacağına anlam verememiştim.
Aklıma geliyor şimdi; Bizim saatimizde sana evlilik teklifi etmem, sonrasında deli gibi sevişmemiz..
Hepsi gitti.
Sen gittin.
Biz gittik.
Ama bende gideceğim.
Ve biz yine bizim saatimizde birlikte olacağız.
Bekle beni sevgilim. Bizim saatimizde yanına geleceğim.
