Skies Kissing The Waves (Bittersweet #7)

Prologue

Prologue
11 years

Mainit, pero hindi ‘yon ang dahilan kung bakit pinagpapawisan ako. Hawak-hawak ko ‘yung toga ko habang nakaupo kami sa bleachers, naghihintay na lang ng cue para lumakad papuntang entablado. May ilang estudyante nang tinatawag, pero parang hindi ko marinig.

“Hoy.”

Napalingon ako. Si Eshie, nakangisi habang nakasandal sa bakal ng railings. “Last chance, Skye.”

“Hmm?”

Alam ko na kung anong ibig niyang sabihin. Hindi ko lang kayang tumango.

“Gagi,” sabay sabit ni Kezha ng braso niya sa balikat ko. “Kung di mo sasabihin ngayon, kailan pa? Paalis na tayong lahat. Baka kung saan-saan na tayo madestino after nito.”

Tumingin ako kay Margaux, ilang bleacher rows down sa unahan namin. Tawa siya ng tawa habang pinapakita kay Miss Tina ‘yung decorated niyang graduation cap. May mga mini paint tubes at brush, as expected. Margaux ‘yon, laging makulay.

Napakagat ako sa labi. “Pano kung masira lang lahat?”

“Pano kung hindi?”
Eshie’s tone shifted—hindi na ‘yon ngiting asar. Mas sincere na.

“You’ve liked her since sophomore year, Skye. Kahit pa noong mga bata pa nga lang kayo, eh. Kami lang ni Kezha ang nakakaalam. Di mo man lang siya bibigyan ng chance na malaman?”

Tumingin ako ulit sa kanya. Ang liwanag ng araw, pero mas maliwanag pa rin ‘yung ngiti niya. Margaux. Crush ko siya noon. Crush ko pa rin ngayon. Pero paano kung hanggang doon na lang talaga ‘yon?

“Huwag mo na hintayin ang reunion, ‘no,” sabat ni Kezha. “Alam mo naman sa reunion, engaged na agad ang mga tao.”

“Thanks, guys. Pressure ‘yan, ha.” pero seryoso na ‘yung kabog ng dibdib ko.

Tumayo si Eshie. “Choice mo pa rin, Skye. Pero tandaan mo—mas nakakatakot ang ‘what if’ kaysa sa ‘at least I tried.’”

Hinawakan ni Kezha ang balikat ko bago bumaba na rin. “Mamaya na tayo mag-picture, ha. May kailangan ka pang gawin.”

Tinapik ko ang bulsa ko. Nandoon pa rin ‘yung maliit na folded note na dapat ibibigay ko kay Margaux... two years ago pa.

Tumingin ako ulit sa kanya. Ngayon o never?

Pero bakit ang hirap?

Nang matapos ang program, kaniya-kaniyang mga pictures na sa paligid.

Huminga ako nang malalim. Nakita ko mula sa malayo si Margaux. At alam kong hinahanap niya rin ako.

Nang magtama ang mga mata namin, ngumiti siya nang malapad.

Tama nga ako... Ako nga ang hinahanap niya.

She makes her way towards me... Damn this heart. Sobrang lakas nang kabog. Ayaw talaga kumalma!

"Happy graduation and happy 11th years of friendship, my Skye!" salubong niya kaagad!

Muntik na akong mapatalon nang dahil sa boses niya!

"Skye! You won't believe this—dalawa silang sabay nag-confess sa'kin kanina!" Margaux slumped beside me on the bleachers.

I laughed, kasi ‘yun ang expected. Ako ‘yung best friend, so I laugh. I tease and I act like my heart didn’t ache the moment she said dalawa.

Minsan naiisip ko, siguro mas madali kung hindi ko siya minahal.

Maganda naman talaga kaya andaming nag coconfess.

Tinago ko na nga lang ulit ang ibibigay ko dapat sa kaniya.

“Baka naman kasi nilandi mo sila,” I said, nudging her with my elbow. "I know you. Porket maganda ka, dinadala mo nalang parati sa charm."

She threw an arm over my shoulder, casually, like she always did. As if he didn’t know that every time she touched me, I had to remind myself to breathe. “Uy, defensive ka. Selos?”

“Sa’yo? Never.” Liar.

"Huwag ka na mag selos, ikaw ang besftriend ko! May oras parin ako sayo kahit may boyfriend na ako."

Tumawa siya ulit, tapos binigyan ako ng tingin na parang... wala lang. Parang ako pa rin ‘yung kaibigan. Hindi ‘yung babae na palaging nandyan. Palaging una. Palaging umaasa.

I watched as he scrolled through his phone, probably texting one of them. Or both.

At ako? I kept looking at him like I always did. With too much softness. With too much hope.

God, Skye. You’re pathetic.

Then her phone rang. He stared at it, eyes widening a bit. He stood up so fast, I barely had time to react.

“Gotta go. Emergency. I’ll call you later.”

“Wait—Margaux, saan ka—”

"Yes, Skye?"

Should I confess or not?

Tangina... Huwag na nga lang!

Parang may sumipa sa sikmura ko.

I closed my eyes. This couldn’t be real. Hindi puwedeng siya ‘yung babaeng pinili kong mahalin nang tahimik for eleven freaking years. Simula pa noong 8 years palang ako... Alam kong gusto ko na siya eh. Siya ‘yung taong sinamahan ko noong iniwan siya ng tatay niya, noong na-expel siya, noong nawalan siya ng direksyon.

Ako ‘yung andiyan. Ako ‘yung palaging andiyan.

But she never looked at me the way I looked at her.

Tumalikod na ako sa kaniya.

“Skye?”

I froze.

Shit.

I turned around slowly, still gripping my note on my pocket like a damn lifeline.

“Congratulations sa graduation natin and goodluck." I smiled at her.

Then tumingin siya sa mga mata ko.

“Skye... College will be good to us. Goodluck din! ”

I didn’t answer.

Her eyes pleaded, but her lips didn’t move.

And just when I thought I couldn’t feel anything worse—

“Thank you, Maggie.”

She smiled again... Her smile is one of the reasons why I loved her.

She's tall, beautiful and have a dangerous smile.

And very, very real. She didn’t even deny it... And that’s when I realized... I wasn't just losing a friend. I was losing the illusion that she could ever love me back.

The note stayed in my pocket.
And so did everything I never said.

11 years of friendship... And 11 years of loving her too.

Sana nga hindi ko nalang siya minahal.

TO be continued...