Sweetypie~ | NamGi [ COMP ]

Үерхэл.

Юнги үнсэлтээ салгаад лоолин улаан хацраа дараа буруу хараад суучихав.

Намжүүн бантан хажууд нь суухад Юнги мөрийн нална.

"Юу.. тэгэхээр бид үерхсэн гэсэн үг үү?"

Намжүүн алгаа өмдөндөө арчитлаа сандарчээ.

Юнги түүн рүү гайхан хараад "Айн? Үнсээд л үерхэх юм уу? Чи надад сэтгэлээ илчлэхгүй шд!" гэхэд Намжүүны эрүү тээр доор унав.

Өөрөө сэтгэлээ илчилсэн л бол болоо гээд
хэнэггүй суух түүнийг гайхаад барахгүй сууна.

Намжүүн" Сайн л бол үнсээд явдаг хүн бололтой өөрөө?"

Хөмсгөө өргөн асуувал Юнги намуухан хөхрөөд хоёр гараараа нүүрээ дараа суучихлаа.

Намжүүн гайхан харвал долоовор хуруугаараа ойрт гээд дохив.

Юнгид чихээ наавал " Хэн бүхэнд сайн болоод байдаггүй юм! Чи...миний..анхны хайр..!" гэж хөөрхөн хоолойгоор шивнэнэ.

Ичихээ мэдээд л нүүрээ нуужээ.

Даанч хөөрхөн чих нь улайсныг нь бариад өгчихөв.

Намжүүн тэсгэл алдан түүнийг тэврээд "Анхны хайр минь гэхгүй ч сүүлийн минь хайр болоорой миний эрх шар муур минь~"

Намжүүн намуухан эршүүд хоолойнд Юнги хайлж урсана.

Улайсан дээрээ улам улайгаад ирэв.

Намжүүн боломжийг ашиглан нүүр нүдгүй үнсэж ичээнэ.

---

"Аэшш! Яагаад мангар юм яриад байгаа залуу вэ?!"

Юнги өөрийг нь гар хөлөөрөө ороон тэвэрсэн Намжүүныг шоолж инээв.

Намжүүн анх түүнийг ямар ичимхий байсныг дурсан инээд алдана.

"Мангар гэж чи өөрөө л мангар! Ичсэндээ уйлчихаа биздээ!"

"Ааа ахиад ярихгүй гэчихээд! Яагаад яриад байгаа юм бэ?!"

Юнги өмнөх шигээ л ичин цээжинд нь нүүрээ наав.

Намжүүн насны хайраа энгэртээ тэврэн хэвтэхдээ жаргалтай нь аргагүй баясана.

Надад амьдралаас их зүйл хүсэх шаардлага байхгүй.
Энэ жижигхэн залуу миний амьдрал учир.

-Ким Намжүүн.

Энэ хоёр үнэн жаргалтай байна аа.
Жаахан зовоодог юм уу~

𝔱𝔞𝔢𝔪𝔲