"Dostluk kelimesi bazıları için bir kavram, bazıları içinse sonsuzluktur.."
Bazıları vardır çekip gider bazıları vardır ebedidir..İnsan yanında atıp tuttuğu ciddi olamadığı ve hep rahat ettiği kişiler varya işte onlar gerçek dostlarıdır. Hep ortaokulda okulun yanındaki parkın çimlerin üzerine uzanıp düşündüğümüz hayaller vardı..Kim bilebilirdi ki bunların gerçek olacağını..
Ben liseye başladım ve ilk gün acayip kötüydü. Çünkü sürekli eziliyorsun. Ve artık bıkmıştım. Yanlızdım lan işte kimsem yoktu artık. Gecenin soğuğu yoğundu. Sanki ay bana bişeyler anlatmaya çalışıyordu. Bavulumu topladım ve evden dışarı çıktım. Hava serindi ama sanki içimde bi umut vardı ya böyle garip birşey. Durakta otobüs bekleyecektim fakat birden sağanak yağış başladı. Kendimi harry potterde gibi hissettim. Bir kitapçıya girdim içerde yoğun bi kahve kokusu vardı. Ve içerde benim yaşlarımda bi kız vardı.Sanki o da evden kaçmış gibiydi. Ve kitapçı sanki ben görünmezmiśim gibi kapıyı kapattı ve kilitledi. Bir taraftan iyi bi şeydi çünkü yatacak yerim yoktu. Kızın adını sordum " Dilara " dedi. Ben çok şaşırdım ama belli etmedim. Ya o değilse dışardan aptal gibi görünmek istemezdim. O benim adımı sorduğunda özlem demedim çünkü onun beni hatırlayacağına emindim. Bir kitapçıda sadece ikimiz vardık. Sabaha kadar konuştuk. Üşüyorduk ama kitapçıda içimizi ısıtacak kadar kahve bulunuyordu. Sabaha kadar kaç tane içtiğimi hatırlamıyordum bile. Anlatmaya başladım nasıl bıktığımı bu hayattan.. O da benimle aynı olayları yaşamış. Ve biz sımsıkı birbirimize sarıldık. Çünkü en değerlimle evden kaçmıştık.. Evet yapabilirdik bunu ve ikimizde kasaya doğru baktık ve birden...
