Bir Morg Saklambacı

2. Bölüm

"Dalga mı geçiyorsunuz?"

Bana sinirle bakan kadına ne diyeceğimi bilemiyordum.

Dudaklarımı birbirine bastırdım ve yere baktım. Karşımdaki kadın hastanenin sahibi Evra Dağeli idi. Kadın manyak en ufak pürüzde bir sorun çıkarıyordu.

"Bu hafta kaçıncı?"

Biz mi çalıyoruz cesetleri anasını satayım? Ne işimiz olur cesetlerle? Ben ne bileyim neredeler?!

"Evra hanım baştada söyledim bilmiyoruz gidip baktığımızda yoktu. Üstelik bugün kaybolan ceset yeni gelmişti morg'a biliyorsunuz."

"Morgu mu kontrol ediyorum ben miran delirtme beni!"

Ediyordu. Bu hastanede sinek uçsa bilirdi ama şuan ya salağa yatıyordu yada sadece diğer morg ile ilgileniyordu.

Ayrımcılık gerçekten iğrençsin.

Konuşmadım. Ufak bir sessizlikten sonra derin bir nefes verdi. Sinirden birbirini önümde bağladığım ellerimi sıkmış 1'den 10'a kadar saymaya başlamıştım. Sakinleşmem lazımdı ama bu kadın karşısında çok zordu.

Ellerini masanın üstünde alıp birleştirdi. Gözlerini yumup birkaç saniye sonra açtı ve kafasını tekrar bana çevirdi.

"Ceza olarak 2 gece buradasın. Akşam Morg'da nöbet tutacaksın ve yanına kimse verilmeyecek. Kantinde çalışan bir görevliyle yemeğin gönderilir. Çıkabilirsin."

Ne? Şaka mıydı? 2 gece ne be? O soğuk buz gibi yerde 2 gece yanlız başıma nasıl kalayım ben manyak kadın. Ne olacak yani ben nöbet tutunca cesetler nereye kayboluyor onu mu bulacağım? Allah'ım sabır ver!

"Ama Evra hanım-"

"Çıkabilirsin miran!" sert şekilde söylediği sözle derin bir nefes alıp dışarı çıktım.

Elimden de bir şey gelmiyordu. Bir şey demeden odadan çıktım. Kapının önünde beni bekleyen 2 çift göz gördüğümde 'sıçtım' ifadesiyle yüzlerine baktım.

"çok mu kötü?" dedi Sarp

" 2 gece nöbet cezası verildi." dedim ruhsuzca

"o kadar kötü deği-"

Kaşlarımı çatıp bakınca duraksayıp şirinlik yapmaya çalıştı Emin.

"Tamam kötü ama çokta şey etmemek lazım biz geç çıkar olduğunca yalnız bırakmamaya çalışırız."

"Gecede kalırız hergün birimiz." dedi Sarp

"Diktatör öyle demiyor ama tek olacaksın yanında kimse olmayacak diyor."

İkiside birbirlerine hoşnutsuz baktı. Yapacak bir şey yoktu, karşı gelemezdim. Karşı gelmem kovulmam demekti ve bu da benim için iyi olmazdı. Zaten çok bir param yoktu olanıda kaybedemezdim. Aileden de pek şanslı sayılmazdım.

Saat çok geç olmuştu ve diğerleri gitmeye başlamıştı. Emin ve Sarp yanıma geldiler.

"Kalabiliriz miro emin misin?" dedi Emin elini omzuma atıp

"Olur kal" dedim Emin'e sırıtarak

"Çok çabuk kabul ettin vazgeçtim. Bana ters şuan olmaz."

"şerefsiz" dedim ama gülüyordum.

"biz çıkıyoruz sıkıntı olursa arama gelmeyiz biz." dedi Sarp

"Ara geliriz diyecektin herhalde?" dedim tek kaşımı kaldırarak

"yo bir şey olursa arama bizi dışarıdakilere seslen hadi emo gidelim biz." diyip kapıya yürümeye başladılar.

Kaşlarım kalkık arkalarından bakarken sarp arkasını dönüp sırıtarak orta parmağını kaldırdı. Aynı şekilde karşılık verdim

"sizin kalıbınıza sıçayım!"diye bağırdım arkalarından.

Dalga geçtiklerini biliyordum aramamla açmadan dibimde olacaklarını da, sadece yüzüm gülsün diye yaptıklarını da ama mutlu olmam uzun sürmüyordu. Çalıştığım yer ruhumu sömürüyordu sanki.

Gece burda kalmak istemiyordum bütün gün yeterince daralıyordum zaten.

Yapacak bir şey yok başa gelen çekilir...