Ermeda Lav piyano çalmaktan vazgeçtiği gün parmak uçlarının sızısını dindirmek için başladığı resim sayesinde bir yabancı ile tanışır. Bu yabancıyla okulun asansöründe mahsur kaldığında ikisinin de ayaklarına dolanmış hayatın ipleri, birbirlerinin b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
18.BÖLÜM: "BİR KAYBOLUŞ, BİR ARAYIŞ"
Birini sevmenin ağırlığını insan neresinde taşırdı?
Kalbine yük bağlayıp onunla mı yaşardı yoksa nefesinde mi bırakırdı acıyı?
Kalbim öylesine ağır, nefeslerim öyle yakıcıydı ki sadece birine sığınmak yetersizdi duygularıma. İçinde olduğum karmaşıklığı düşündükçe içinden çıkmayacağım yollara giriyordum ama hepsinin sonucu aynı şeye çıkıyordu.
Bir gün düşünün. O gün Ural Zamherir'i sevdiğimi anladığım ve onun başka bir kadını sevdiğini öğrendiğim gün. Günün sonunda tüm kalp kırıklıklarımı cebimde taşırken o adamla dudaklarımızın kavuşmasıydı son nokta. Fakat niye hala o cümle bitmemiş gibiydi?
''Hey!'' diyen Aleyna ile irkilirken bir yanda yanımdaki sandalye çekilmiş ve Yağız oturmuştu. Şaşkınca kendimi toplarken Aleyna bu halime gülmüştü habersiz. ''İyi misin kızım ya?'' Aleyna sorusu ile dikkatle yüzüme baktığında hızla başımı salladım. ''İyiyim.''
''Alp nerede? Arda?'' Konuyu üzerimden çekmek için sorduğum soru ile Aleyna dudaklarını büzdü. ''Arda babasına bir konuda yardım edecekmiş. Alp de onunla gitti işte.'' Bu durumdan hoşnut gözükmüyordu.
''Çocukluk fotoğraflarımızı topluyordun ona ne oldu?'' Gerçekten merak ettiğim şey ile yüzü aydınlanmış ve hemen çantasından fotoğraflar çıkardı. ''Tüm fotoğrafları topladım, çizimleri de tamam. Fotoğrafları geri verecektim ben de.''
Elindeki fotoğrafları elime aldığımda Arda ve Alp'in sevimli çocukluk fotoğraflarını geçmiş ve Yağız'ın fotoğrafında durmuştum. Siyah beyaz bir fotoğraftı fakat altında Yağız isminin yazmasından dolayı anlamıştım o olduğunu. Sanki fotoğrafın diğer yarısında biri daha vardı ama kesilmişti.
''Bu resmi sanki bir yerde görmüştüm,'' dediğimde Yağız elimdeki fotoğrafı aldı. ''Yani bilmem. Telefonumda var eski fotoğraflarım, belki oradan.''
Diğer fotoğraflara göz atarken biri ile durdum. Çocukluk fotoğrafı değildi. Lise çağındaki bir erkeğin fotoğrafıydı. Tanıdık gece mavisi bakışları kısık bir şekilde bakarken bileğinde sarılı olan kırmızı bir bandana vardı. Elinde tuttuğu basketbol topu sadece bir avucundaydı.
''Bu...'' dediğimde Aleyna hemen söze atıldı. ''Ya annem kaç kişi falan olduğumuzu biliyordu hani ben de Ural'dan falan da istedim. Kırmadı beni tabi bir şey karşılığında verdi.''
