yağmur gibi sev beni.

8¹. Mavi Gibi Hissetmek

hellö!
nasılsınız bakalım, aşk böcüklerim, yaz da tüm sıcaklığı ile gümbür gümbür gelmişken 🌞

bu arada var ya! sizleri çooook özledim 🥺
finallerimden dolayı yoktum, biliyorsunuz ✨

lafı fazla uzatmadan bölüme uğurluyorum sizleri, bölümde satır arası yorumlarda ve bölüm sonundaki konuşma satırlarında görüşürüz 💖

part haline ayırmama rağmen yine uzun bir bölüm oldu vallahi 👉🏼👈🏼
hatalarım -gözden kaçmış olabilir- varsa şimdiden affola 🍭

🌧️

bu bölümü yazarken dinlediğim playlist'teki bazı şarkıları buraya bırakıyorum;

Ruth B. - Dandelions (Slowed Version)
One Direction - Night Changes
Snow Patrol - Chasing Cars
Harry Styles - Sign of the Times
The Lumineers - Ho Hey
Snow Patrol - Open Your Eyes
Fun. ft. Janelle Monáe - We Are Young
Michel Fugain - Une Belle Histoire
Taylor Swift - Willow
Lil Peep ft. Xxxtentacion - Falling Down
Adamlar - Acının İlacı

🌧️

KÜRŞAT

"Bulunduğum durum çok garip, Korhan," deyip çorbayı karıştırıp durdum. "Ben zaten garip bir insanım. O da ayrı bir garip... Bu çıktığımız yolda ne bok yiyeceğiz, ne o ne de ben kestirebiliyorum."

Korhan buruk bir tebessümle sırıttı ve arkasına yaslanıp kollarını kavuşturdu. Ben de kaşığımı bırakıp tabağımın kenarına dayadım. Balkon demirlerine kolumu dayayıp caddeden geçen arabaları izlemeye başladım.

"Ne zaman tanıştınız?"

"Dün," dedim. "Birdenbire..." Alnımı ovuşturdum. "Eve geldim, her şeyden habersiz. Meğer biz de yemeğe davetliymiş. Yemek yapıyordu. Yener, Aliler ile istop oynuyordu. Annem yine köşesinde, ateş ocağının başında..." Afife ise Yener için aldığım o salıncakta oturmuş, tek ayağından destek alarak ileri geri sallanırken patates doğruyordu. O ev, bir ailenin eviymiş gibi hissettirmişti dün geldiğimde. Ta ki... Afife'nin beni görüp sus pus olmasına kadar. Kendine yemek masasında yer bulamayışı... Birden yabancılaşması her şeye karşı...

"Bilmiyorum Korhan ya..."

Kafasını iki yana sallayarak, "Neyi," diye sordu.

"Bu yol, yol muyu bilmiyorum. Evet, görsen yetişkin bir insan dersin ama... Değil. Ona bakınca kırgın bir çocuk varmış gibi geliyor. Empati yapsan onu anlayamazsın gibi... Farklı... Daha kimliğini arayan biri, gibi. Ailesi sorunlu, belli. Birkaç bir şey çıtlattı da... Teyzesi hariç herkese kapalı kutu. Küçük çok..."

"Afife'ydi, değil mi adı?"

Başımı salladım. "Öyle. Afife."

"Yaş farkı kaç?"

"Resmi olarak sekiz gözüküyor da, dokuz aslında. İngiliz Dili ve Edebiyatı'nı bitirmiş bu sene. Çok genç, çok toy. Korkularım var. Çok saçma bir şekilde bu yolu kurtuluş görüp atlıyor ve hayatında dolu dolu yaşaması gereken zamanların başında."