Zawgyi
ေျကာက္ရြံစြာေျခလွမ္းတလွမ္းခ်င္းေနာက္ဆုတ္ေသာ္ျငားသူ ့အနားတျဖည္းျဖည္းခ်ဥ္းကပ္ရင္း
တိုးေဝွ ့လာျပန္ေသာလူအုပ္ျကီး။
နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ ေမာဟိုက္လာေသာရင္အစံုျဖင့္
ခက္ခက္ခဲခဲအသက္ရႈေနရျပီးသူ ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ့
ျမင္သမွ် ျမင္ကြင္းေတြဟာေဝဝါးကာ
အရာအားလံုးဟာျဖဴတလွည့္ျပာတလွည့္။
ဝိုင္းဝန္းလက္ညိွဳးထိုးအျပစ္တင္ပုတ္ခတ္ ေျပာဆိုသံေတြ သူကိုယ္တိုင္ပင္ေဖာ္မျပတက္ေသာ ရင္တြင္းတေနရာက ကာလအေတာ္ျကာ ပုန္းကြယ္ေနေသာ တုန္လႈပ္ေျကာက္ရြံစိတ္ေတြဟာ ေရွာင္းက်န့္ဦးေနွာက္ေတြ စိတ္ေတြဗလာက်င္းေနျပီး ခႏၶာကိုယ္ဟာလဲ အားအင္ကုန္ခန္းသြားသည့္နွယ္။
ေျခေထာက္ေတြကလဲ မတ္တပ္ရပ္ေနရာကေန အားနည္းစြာဆက္လက္ရပ္တည္နိုင္စြမ္းမရွိ။ သူဘာဆိုဘာမွကို မသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနေလျပီ
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ငယ္ဟာ
ေမးခြန္းမ်ားစြာျဖင့္တြန္းထိုးေနတဲ့လူအုပ္ျကား
တျဖည္းျဖည္းေပ်ာ့ေခြလဲက်သြားေတာ့၏။
"ေတြ ့လား ေတြ ့လား
အဲေရွာင္းက်န့္ဆိုတဲ့ေကာင္ ဘယ္ေလာက္မာယာမ်ားလဲ"
ရုတ္တရုတ္လဲက်သြားတဲ့ေရွာင္းက်န့္ကိုျမင္ျပီး
ထ်န္းမိ့မီရဲ့အသံက မေက်မခ်မ္းထြက္လာေတာ့၏။
ထိုစဥ္ခန္းမျပင္ဘက္မွျကားရတဲ့ေျခသံက်ယ္က်ယ္
အလွ်င္စလိုခန္းမထဲသို ့ ေျပးဝင္လာတဲ့သူတဦး။
ထိုသူဟာခန္းမထဲလူအားလံုးကို
သတ္ျဖတ္မတက္ေအးစက္စက္ျကည့္လိုက္ေတာ့
ခန္းမအတြင္းလူအားလံုး ရုတ္တရတ္ထိုးက်လာတဲ့ ေလထု၏ေအးစိမ့္ျခင္းကိုခံစားရေတာ့၏။
သူ ့ကိုျမင္သည္နွင့္လူအုပ္မွာတျဖည္းျဖည္းလူရွဲသြားျပီး
ရိေပၚေတြ ့လိုက္ရတာက ျဖဴေဖ်ာ့စြာ ျကမ္းျပင္ေပၚလဲေလ်ာင္းက်ေနတဲ့
သူ ့ရဲ့အသည္းအသက္ကေလး။
သတိမရွိတဲ့ခႏၶာကိုယ္ငယ္ကို သူေျပးေပြ ့ျပီး
ျမတ္နိုးစြာနဖူးေလးကိုသူ ့ႏႈတ္ခမ္းနဲ့ အသာဖိကပ္နမ္းလိုက္ျပီးေတာင္းပန္စကားဆိုတယ္။
