MAROBİS (TAMAMLANDI)

Kış Sarayı

Prenses Akel

Tüm her şeyimi kaybettim derken biri yazgım oldu. Şamanım beni gönderdiğinde adını söylememişti, sadece bir Naralı demişti. Üstelik bir kız da olabilirdi veya yaşlı biri. Hayır, bunlardan hiçbiri olmadı. Benimle neredeyse yaşıt ve çok tatlı olmasının yanında yakışıklı. Onu bulduğumda eksik parçam tamamlanmış gibi hissettim ama hayır o benim tamamımdı sadece eksik parça benmişim gibi hissediyorum şimdi. O mağarada günlerce bekledim onu, acılar içerisinde çaresizce izledim. Bildiğim tüm şifalı bitkileri birer ilaca çevirirken ağladığım zamanlarda olmuştu. Neden ağladığımı bilmesem de. Kimsenin ulaşamadığı hazine gibiydi ve ben onun yanında bulmuştum kendimi. Gözlerindeki şapşal erkeklik beni cezbetse de ona her baktığımda mutlu oluyordum. Onun yanında olmasam da var olduğunu bilmem bile bana yetiyordu, tıpkı şimdi gibi. Merkütün üzerinde uzun süredir semada, bulutların üzerinde uçup duruyordum. Gideceğim yeri biliyordum ve Geray'ın neden beni seçtiğini de: bir liderin yanına göndereceği kişi haberci olsaydı muhatabını ciddiye almadığını hatta kendisinden aşağıda gördüğünü gösterirdi ama o beni göndererek Kraliçe İris'e ne kadar değer verdiğini gösteriyordu. Sonuçta ondan kardeşine karşı bizimle savaşmasını isteyecektik. Onun için de bizim için de zor. ''ona çok mu değer veriyorsun Prenses?'' uzun süredir konuşmayan ve uçuşumuz boyunca sadece geçtiğimiz yerlerin neresi olduğunu anlatan Merküt nihayet muhabbete ortak olmuştu da düşüncelerimi nereden biliyordu? Yoksa, ''düşüncelerimi okumadığını söyle, lütfen'' yüzümde mahcubiyet vardı eğer okuduysa yandım demektir. ''hayır, benim böyle bir özelliğim yok. Efendim sadece zihnini bana bağladığında yalnızca onun zihnini okuyabiliyorum. Ama anlaşılan onu düşünüyordunuz.'' Şuna bak benimle eğleniyordu. Beni görmese de yan bir bakış atmamla inişe geçmesi bir oldu, ''şunu yapmadan önce haber versen'' alışamamıştım ve bunu her yaptığında midem kalkıp iniyordu ve kusacak gibi oluyordum. O ise sanki tek kelime bile etmemişim gibi davranıyordu. Ciddi olmama gerektiğini hatırlayarak başımı gömdüm zira birazdan rüzgâr hiddetlenecekti ve gözlerimi alacaktı. Dakikalar sonra Merkütün boynunu saran kollarımın keskin bir soğukla üşüdüğünü hissettiğimde geldiğimizi anlamıştım ve Merküt konmaya hazırlandığını bildirerek yavaşladı. Başımı kaldırdığımda bembeyaz karaya baktım. Beyaz ve sadece beyaz. Ağaçlar bile beyazdı ve muhteşem görünüyorlardı. Burası gerçekten de adını hak ediyordu. Soğuktu ve beyaz. Sanırım bunu söylemekten usanmayacaktım zira daha önce böyle temiz bir yer görmemiştim. Soğukluk yüzümü benimsediğinde burnum akmaya başlamıştı. Henüz konmamıştım ama bunca şeyi yaşamıştım, neden giyecek kalın bir şeyler almadım ki yanıma?

Kanatlarını kıvırıp yere beyaz zemine konan Merküt inmem gerektiğini söyleyince bekledim. Burası sınırmış ve giriş izni almalıymışız peki ama kimden? Sanırım sorumun cevabı tam karşımızdaydı. Merküt olduğu yerden izni istedi, ''Buzlar Ülkesine giriş izni istiyoruz. Ben Merküt, Hakan Gerayın habercisi ve kendileri Kirisya Prensesi Akel. Kraliçe İris için bir haberimiz var.'' evet boşluğa karşı konuşuyordu ama o boşlukta ülkeyi koruyan ve görünmeyen sınır muhafızları vardı. Merkütün konuşmasından biraz sonra aniden karşımızda belirdiler; sanki üzerlerinde bir pelerin vardı ve bu pelerin onları görünmez kılıyordu ki şimdi o pelerinin başlığı indirilmiş bir şekilde sadece kafalarıyla elfler görünüyordu, ''Kirisya Prensesi Akel öldü. Ve sen ucube ya doğruları anlat ya da buradan derhal ayrıl'' mor gözleri ürkütücüydü. Yüzü buzdandı ve sesi tıpkı iki buzdan oluşan bir mağaranın için geliyormuş gibi keskindi. ''ben Prenses Akel, öldüğümü kim söylediyse yanılıyor. Karşınızda sağ salim duruyorum. Şimdi derhal Kraliçe İris ile görüşmek istiyoruz,'' Pek aşına olmasam da olabildiğince asil davranmaya çalışıyordum, ''ve ayrıca ucube kim görmek istiyorsanız patlak bir buza bakın.'' Kendimce haklı gibiydim ama çocukça davrandığımın çok sonra farkına varacaktım.